Την ώρα που η Αμερική προελαύνει προς την ευρασιατική ενδοχώρα, προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το Ισλάμ ως γεωπολιτικό της εργαλείο. Και στη προσπάθεια αυτή, έχει ήδη προκαλέσει πολιτικό και κοινωνικό χάος.
Η Αμερική προσπάθησε να επαναπροσδιορίσει το Ισλάμ και να το υποδουλώσει στο παγκόσμιο κεφάλαιο, αναδεικνύοντας μια νέα γενιά Ισλαμιστών, κυρίως μεταξύ των Αράβων.
Το μοντέλο της σημερινής Τουρκίας προβάλλεται ως το ιδανικό για τις επαναστατημένες αραβικές μάζες. Σίγουρα η Άγκυρα έχει προοδεύσει από την εποχή που απαγόρευε την ομιλία της κουρδικής σε δημόσιους χώρους, αλλά συνεχίζει να παραμένει μια δυσλειτουργική δημοκρατία, και στην ουσία αποτελεί μια κλεπτοκρατία με φασιστικές τάσεις.
Ο στρατός της συνεχίζει να παίζει σημαντικό ρόλο στα δημόσια πράγματα. Μάλιστα ο όρος «βαθύ κράτος», έχει τουρκική προέλευση. Τα ατομικά δικαιώματα δεν είναι σεβαστά, και όσοι θελήσουν να βάλουν υποψηφιότητα για κάποιο δημόσιο αξίωμα, θα πρέπει να έχουν την έγκριση του κρατικού μηχανισμού και των ομάδων που τον ελέγχουν, έτσι ώστε να αποκλειστεί οποιοσδήποτε θα αμφισβητούσε το τουρκικό status quo.
Η Τουρκία δεν παρουσιάζεται ως το ιδανικό μοντέλο λόγω της δημοκρατικότητάς της. Παρουσιάζεται όμως ως πολιτικό μοντέλο για τους Άραβες, εξαιτίας ενός σχεδίου πολιτικής και οικονομικής καινοτομίας, που αφορά στη χειραγώγηση του Ισλάμ.
Αν και είναι πολύ δημοφιλές, το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ ανέβηκε στην εξουσία το 2002, χωρίς καμία αντίσταση από πλευράς του στρατού και του δικαστικού σώματος. Πριν από το 2002, δεν υπήρχε σχεδόν καμία ανοχή για το πολιτικό Ισλάμ στη χώρα. Το ΑΚΡ ιδρύθηκε το 2001 και το τάιμινγκ έχει να κάνει μα τον επαναπροσδιορισμό της Νοτιοδυτικής Ασίας και της Βορείου Αφρικής.
Αυτό το σχέδιο, έχει σκοπό την χειραγώγηση του Ισλάμ, και την υποδούλωσή του στα κυρίαρχα παγκόσμια νεοταξικά καπιταλιστικά συμφέροντα, μέσα από ένα νέο κύμα πολιτικού ισλαμισμού, όπως είναι το ΑΚΡ. Έτσι βλέπουμε να δημιουργείται ένα νέο είδος Ισλάμ, κάτι σαν «καλβινιστικό Ισλάμ», ή μια μουσουλμανική εκδοχή της προτεσταντικής εργασιακής ηθικής. Αυτό είναι το μοντέλο που εκτρέφεται στη Τουρκία, και τώρα παρουσιάζεται ως το ιδανικό για τους Άραβες από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες.
Το νέο αυτό καλβινιστικό Ισλάμ δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους τόκους, οι οποίοι όμως απαγορεύονται στους Μουσουλμάνους. Οι τόκοι είναι αυτοί που αλυσοδένουν τους ανθρώπους και τους λαούς, μέσω του χρέους, καθιστώντας τους δούλους του παγκόσμιου κεφαλαίου. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια τοποθετείται και η πρόταση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD), να προχωρήσει ο αραβικός κόσμος σε «δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις».
Στην υποδούλωση του αραβικού κόσμου συμμετέχουν και οι κυβερνώσες οικογένειες της Σαουδικής Αραβίας και των υπόλοιπων πετρελαιοπαραγωγών εμιράτων κλπ μέσω του χρέους. Έτσι, το Κατάρ και άλλα βασίλεια του Περσικού Κόλπου δημιουργούν μια αναπτυξιακή τράπεζα της Μ. Ανατολής, που πρόκειται να δανειοδοτεί τα αραβικά κράτη, στηρίζοντας την «μετάβασή τους προς τη δημοκρατία». Αυτό βέβαια αποτελεί μεγάλη ειρωνεία, αφού οι χώρες που συμμετέχουν στη νέα τράπεζα είναι όλες τους αυστηρές δικτατορίες!
Αυτή η υποδούλωση του Ισλάμ στο παγκόσμιο κεφάλαιο, είναι υπεύθυνη για τις εσωτερικές τριβές στο Ιράν. Οι Αμερικάνοι ελπίζουν πως το νέο καλβινιστικό Ισλάμ θα ριζώσει μέσα στα πλαίσια νέων δημοκρατικών χωρών στον αραβικό κόσμο. Οι κυβερνήσεις όμως αυτών των χωρών θα εξαθλιώσουν τους λαούς τους, χρεώνοντάς τους ως το λαιμό, και πουλώντας τη δημόσια περιουσία. Θα υπονομεύσουν ολόκληρη την περιοχή από τη Β. Αφρική έως την Νοτιοδυτική και Κεντρική Ασία, βαλκανοποιώντας την και καθιστώντας την σύμφωνα με τις θελήσεις του Ισραήλ, σε συνονθύλευμα από διάφορα εθνοκρατικά συστήματα.
Το Τελ Αβίβ θα έχει μεγάλη επιρροή στα νέα αυτά κράτη. Παράλληλα με τα παραπάνω, προβάλλεται επίσης και ο γλωσσολογικός εθνικισμός, μαζί με την θρησκευτική μη ανοχή, έτσι ώστε να διαιρεθεί πιο αποτελεσματικά η περιοχή. Η Τουρκία παίζει σημαντικό ρόλο, ως το λίκνο της νέας γενιάς των Ισλαμιστών. Η Σ.Αραβία από τη πλευρά της χρησιμεύει ως ο υποστηρικτικός βραχίονας του νέου επιθετικού Ισλάμ.
Το Τελ Αβίβ θα έχει μεγάλη επιρροή στα νέα αυτά κράτη. Παράλληλα με τα παραπάνω, προβάλλεται επίσης και ο γλωσσολογικός εθνικισμός, μαζί με την θρησκευτική μη ανοχή, έτσι ώστε να διαιρεθεί πιο αποτελεσματικά η περιοχή. Η Τουρκία παίζει σημαντικό ρόλο, ως το λίκνο της νέας γενιάς των Ισλαμιστών. Η Σ.Αραβία από τη πλευρά της χρησιμεύει ως ο υποστηρικτικός βραχίονας του νέου επιθετικού Ισλάμ.
Η στοχοποίηση του Ιράν και της Συρίας αποτελεί μέρος της ευρύτερης στρατηγικής ελέγχου της Ευρασίας. Παντού βλέπουμε μια επίθεση εναντίον των κινεζικών συμφερόντων. Το Σουδάν βαλκανοποιείται, με το ενδεχόμενο σύγκρουσης μεταξύ Βορείου και Νοτίου Σουδάν. Το ίδιο και η Λιβύη. Η Συρία πιέζεται από παντού για να παραδοθεί και να ευθυγραμμιστεί κι αυτή. Οι ΗΠΑ και η Βρετανία ενώνουν τα συμβούλια ασφαλείας τους, θυμίζοντας εποχές Β` Π.Π.
Η στοχοποίηση του Πακιστάν συνδέεται κι αυτή με την εξουδετέρωση του Ιράν και την επίθεση εναντίον των κινεζικών συμφερόντων, αλλά και την αποτροπή οποιασδήποτε μελλοντικής ενότητας στην Ευρασία. Για αυτό το λόγο έχουν στρατιωτικοποιηθεί τα ύδατα πέριξ της Υεμένης. Την ίδια ώρα, στην ανατολική Ευρώπη, η Αμερική δημιουργεί φρούρια στη Πολωνία, στη Βουλγαρία, και στη Ρουμανία, ώστε να αδρανοποιήσει τη Ρωσία και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Η Λευκορωσία και η Ουκρανία δέχονται επίσης αφόρητες πιέσεις. Όλα αυτά αποτελούν μέρος σχεδίου στρατιωτικής περικύκλωσης της Ευρασίας ώστε να ελέγχονται τα αποθέματα ενέργειας της περιοχής, ή και οι οδοί μεταφοράς της προς τη Κίνα. Απειλούνται ακόμη και η Κούβα με τη Βενεζουέλα. Η Ουάσιγκτονσφίγγει παντού τον στρατιωτικό της βρόγχο.
Όλα δείχνουν πως τα νέα ισλαμικά πολιτικά κόμματα, δημιουργούνται και στηρίζονται από τη Σ. Αραβία και τη Τουρκία, ώστε να κερδίσουν την εξουσία στις χώρες τους. Αν το πετύχουν και γίνουν κυβέρνηση, θα υποδουλώσουν τους λαούς τους. Κάποιες από αυτές τις νέες κυβερνήσεις, θα τις εκμεταλλευτούν το πεντάγωνο, το ΝΑΤΟ, και το Ισραήλ, ώστε να δικαιολογηθούν και νέοι πόλεμοι.
Το 2008, ο Norman Podhoretz του Project for a New American Century (PNAC), πρότεινε ένα μελλοντικό σενάριο, βάσει του οποίου το Ισραήλ εξαπολύει πυρηνική επίθεση εναντίον του Ιράν, της Συρίας, και της Αιγύπτου. Η επίθεση μπορεί να συμπεριλάβει και τον Λίβανο με την Ιορδανία. Μάλιστα ο Podhoretz μίλησε για ένα επεκτατικό Ισραήλ, που θα ήθελε να καταλάβει τις πετρελαιοπηγές του Περσικού Κόλπου. Αυτό που το 2008 ακούγονταν περίεργο, είναι ότι το Τελ Αβίβ θα συμπεριλάμβανε στους στόχους του και την Αίγυπτο του Μουμπάρακ. Σήμερα ο Μουμπάρακ δεν υπάρχει. Ο στρατός ελέγχει την Αίγυπτο, αλλά είναι πολύ πιθανό να αναλάβουν τις τύχες της οι Ισλαμιστές. Κι αυτό, παρά τη δαιμονοποίηση του Ισλάμ από πλευράς ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.
Η Αμερική, η ΕΕ, και το Ισραήλ προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την αναστάτωση στην ευρύτερη περιοχή, ώστε να επεκτείνουν τους στρατηγικούς τους στόχους. Σε συνεργασία με τους Σαουδάραβες προσπαθούν να διαδώσουν την «fitna», ή την διαίρεση μεταξύ των λαών του αραβικού κόσμου. Υπάρχει δηλαδή μια κρίσιμη συμμαχία μεταξύ των Εβραίων του Ισραήλ και των βασιλικών οικογενειών που κυβερνούν στον Περσικό Κόλπο.
Οι αναταραχές στην Αίγυπτο δεν έχουν τελειώσει, και ο λαός της έχει πλέον ριζοσπαστικοποιηθεί. Έτσι, η χούντα του Καίρου αναγκάζεται να προβεί σε παραχωρήσεις. Ήδη, το κίνημα των διαδηλωτών άρχισε να αντιμετωπίζει τον ρόλο του Ισραήλ, και τις σχέσεις του με την αιγυπτιακή στρατιωτική κυβέρνηση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Τυνησία.
Οι αναταραχές στην Αίγυπτο δεν έχουν τελειώσει, και ο λαός της έχει πλέον ριζοσπαστικοποιηθεί. Έτσι, η χούντα του Καίρου αναγκάζεται να προβεί σε παραχωρήσεις. Ήδη, το κίνημα των διαδηλωτών άρχισε να αντιμετωπίζει τον ρόλο του Ισραήλ, και τις σχέσεις του με την αιγυπτιακή στρατιωτική κυβέρνηση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Τυνησία.
Η Ουάσιγκτον και οι κολλητοί της παίζουν με τη φωτιά. Ίσως να θεωρούν ότι το χάος που επικρατεί είναι ότι πρέπει για να αντιπαρατεθούν με το Ιράν και τη Συρία. Η όλη όμως αναστάτωση που επικρατεί σε ολόκληρη τη περιοχή, θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Η αντίσταση και η αντοχή που βλέπουμε στους λαούς του Μπαχρέιν και της Υεμένης στις αυξανόμενες απειλές βίας, αποδεικνύουν την ανάδυση ενός πιο συνεκτικού αντί-αμερικανικού και αντί-σιωνιστικού κινήματος διαμαρτυρίας.
Του Mahdi Darius Nazemroaya, Centre for Research on Globalization (CRG).
S.A.-Global Research
