Ωραια ειναι τα ματια σου,
καθως τα βλεπω ξεχυνεται γαργαρος ο ουρανος,
Ελαφια ζυγωνουν διστακτικα, τα βλεπω και τους γνεφω.
γερνει επανω σου η πικροδαφη,
μια λευκα ασαλευτη πιο πισω μας κοιτα.
Μην προδωθουμε απ το παθος μας.
Μην ματωσουνε τα φτερα μας.
Μπαινω σε ολη σου την εκταση και αρχιζω να σου γραφω.
Αρχιζουνε κοιλαδες να ξευτυλιγουν την ορφανια τους,
ποταμια αφρισμενα με ασπρα και κοκκινα πουλια.
Εκει στην κουφαλα του πιο γερικου δεντρου ξαπλωνω το κεφαλι μου.
Γεμιζει ο κορμος του με τα ματια σου,
δεν αντεχω απο την τοση ομορφια.
Ταξιδευω.
Ωραια που ειναι τα ματια σου!
Βρεχονται τα χαρτια μου απο τα δακρυα σου τα καυτα.
Σκυβω και τα πινω.
Καιρος δυσκολος ξαγρυπνα.
Μαζι τους πολυχρωμα αστερια.
Την ωρα που τα κοιταζα κραδαινε ενα κορδονι ο θανατος.
Αναβω φωτιες εικοσιτρεις επανω στην κρυα του οψη.
Κι εχω επανω απ το κεφαλι μου ενα καυτο σου βλεμμα.
Και δεν λιποψυχω.
Πιανει ενας κρυος αερας και μπαινει μεσα τους.
Σαν τον βασιλικο τα κορφολογω και τα ποτιζω λυγερα.
Με λεξεις σαν αποηχο του οπλου.
Με αγαπη που ειναι λαβα καυτερη.
Με υπομονη απο ατσαλι.
Κι Ας ηταν λεει να πεθαινα,
αναμεσα στα ματια σου και στις λεξεις.
Να εφευγα κυριευμενη απο την τοση ομορφια.
Μεσα στο ξεφωτο που κανουν τα ματια σου,
εκει να μουνα, και να μπορω να τα κεντησω, απο το δικο μου μονο αιμα..
http://press-gr.blogspot.com/2011/07/blog-post_7603.html
