Τι δουλειά να κάνω; Αφού δεν υπάρχουν δουλειές…
Τι δουλειά να κάνει το παιδί μου; Αφού όλα είναι στον αέρα, όλα αλλάζουν, τίποτα δε μοιάζει στέρεο και ασφαλές…
Τι μπορούμε να κάνουμε; Ε;
Υπάρχει ένα επάγγελμα που θα μπορούσε ν’ αλλάξει τα πράγματα ριζικά για όλους. Επισήμως δεν είναι ακόμα αναγνωρισμένο, αλλά όταν κάτι έχει γεννηθεί προ πολλού στο συλλογικό ασυνείδητο – και συνειδητό – τότε αυτομάτως μπορούμε να μιλούμε για την ύπαρξή του.
Είναι το επάγγελμα του χρεοκόπου.
(καμία σχέση με αυτό του ξυλοκόπου ή του δημοκόπου)
Ο χρεοκόπος- και ετυμολογικά- είναι αυτός που διαγράφει (κυριολεκτικώς «κόβει») το χρέος.
Ο χρεοκόπος μπαίνει στην κλιματιζόμενη αίθουσα και στέκεται μπροστά από τους γραβατωμένους κυρίους. Στα χέρια του κρατά ένα φλασάκι, ένα USB, έναν πολύ μικρό αποθηκευτικό χώρο απ’ αυτούς που βάζουμε στους υπολογιστές μας για τη μεταφορά ψηφιακών αρχείων.
Υψώνει το χέρι με το USB stick και απευθύνεται σ’ εκείνους που κάθονται γύρω από το μεγάλο τραπέζι των συσκέψεων.
«Κυρίες και κύριοι… σε αυτό εδώ το μικρό πλαστικό γκατζετάκι έχω αποθηκεύσει τα χρέη, όλων των κρατών του κόσμου».
Και λέει αλήθεια, δεν είναι ψέμα! Σε ένα και μόνο αρχείο χωρά η λίστα με όλα τα χρέη.
«Εδώ έχω τα χρέη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής- που είναι στο τσακ να βαρέσουν κανόνι- της υπερχρεωμένης Γερμανίας, της Ιαπωνίας, της Ιταλίας, των Αφρικανικών χωρών- που λόγω πλουτοπαραγωγικών πηγών είναι πιο πλούσιες απ’ όλες- των κρατών της Λατινικής Αμερικής, του Ιράκ, της Ελλάδας, των Εσκιμώων, των Βίκινγκς, των Βησιγότθων, των Ίνκας, των Μάγιας, των Στρουμφ, των κατοίκων του Μίκυ Σίτυ κι όποιων άλλων θέλετε εσείς. Για ακολουθήστε με παρακαλώ, να δείτε τι θα κάνω με αυτό το stickάκι…»
Έντρομα τα στελέχη ακολουθούν τον αυτόκλητο χρεοκόπο προς την τουαλέτα.
«Τα βλέπετε τα χρέη;», τους λέει χαμογελαστά κι αφήνει από τα χέρια του να πέσει το USB μέσα στον… απόπατο. Και τότε με μαεστρικές κινήσεις τραβά το καζανάκι και με χαρμόσυνο τόνο στη φωνή λέει:
«Τώρα… τα κρατικά χρέη επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Δηλαδή στα σκατά.»
Εύκολες συγγραφικές σοφιστείες, θα μπορούσε εύλογα να πει κανείς. Λογοτεχνικά κάνεις ό,τι γουστάρεις, αλλά η ζωή δεν είναι έτσι.
Χμ… για μισό λεπτό.
Γιατί να φαίνεται παράλογο να διαγραφούν τα χρέη όλων των κρατών του κόσμου – που είναι και λογιστικά, δεν αφορούν σε πραγματικό χρήμα- και να μην είναι παράλογο όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα με τις «αόρατες» Αγορές να κυβερνούν τον πλανήτη; Γιατί να μην είναι παράλογο το γεγονός πως το μικρό ανθρώπινο λάθος ενός υπαλλήλου μπορεί να ταράξει την εύθραυστη παγκόσμια οικονομία; ( 6/5/2010, χρηματιστής της Citygroup μπέρδεψε τα μηδενικά και φάνηκε πως έδωσε εντολή για «δισεκατομμύρια» ,αντί για «εκατομμύρια» που αφορούσαν μετοχές. Αποτέλεσμα; Η κατακρήμνιση της Wall Street). Πόσο διαβρωμένη είναι η σκέψη μας, που να μη μπορούμε να επιστρέψουμε στα βασικά και να διακρίνουμε το πραγματικά παράλογο από το αληθινό;
Τα πράγματα είναι απλά.
Οι τράπεζες (τα funds, οι Αγορές, whatever…) έχουν περισσότερο πλούτο απ’ ότι όλα τα κράτη μαζί. Επομένως είναι πιο δυνατές και μπορούν να τα ελέγχουν, δανείζοντας τους επ’ άπειρον.
Δηλαδή οι πολιτικοί είναι μαριονέτες;
Χμ…
Σε πολλές χώρες είναι ξεκάθαρα μαριονέτες, αχυράνθρωποι. Σε άλλες, μπορεί να έχουν καλές προθέσεις, να διαθέτουν γνώσεις και πείρα, αλλά είναι τέτοιες οι δεσμεύσεις τους προς εκείνους που τους στήριξαν για ν’ ανελιχθούν και να διατηρηθούν στην εξουσία, που τα χέρια τους μοιάζουν δεμένα. Παρ’ όλες τις ρητορικές κορώνες και την άνετη παρουσία τους στον φακό, οι περισσότεροι σύγχρονοι πολιτικοί είναι άβουλοι άνθρωποι, φοβισμένοι κι ανασφαλείς.
«Παιδάκια» έγραψαν οι Financial Times για τους Ευρωπαίους ηγέτες. «Πανικοβλημένα υπαλληλάκια» μάλλον. Σκεφτείτε τον πιεσμένο, αγχωμένο εαυτό σας μπροστά στον παντοδύναμο αυστηρό διευθυντή σας. Θα γελάσετε με το ξενέρωτο αστείο του, θα πείτε «ναι» στην ανεδαφική πρότασή του, θα δεχθείτε να κάνετε πράγματα που, ίσως, ποτέ δε θα επιτρέπατε στον εαυτό σας, θα είστε προσεκτικοί, δε θα ρισκάρετε, θα φυλάτε τα νώτα σας. Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να διατηρήσετε τη θέση σας, γιατί έχετε δει καλά τι γίνεται μ’ αυτούς που χάνουν τη δουλειά τους.
Ακόμα και οι ευφυείς πολιτικοί, υποτάσσουν τη διάνοιά τους στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που θα τους επιτρέψουν να διατηρήσουν την πολιτική θέση τους.
Δηλαδή, δεν έχει πια νόημα να ψηφίζουμε κυβερνήσεις;
Χμ…
Αν συνεχιστεί χωρίς καμία αλλαγή αυτή η κατάσταση, στο άμεσο μέλλον, όντως, δε θα έχει πια νόημα. Οι πολιτικοί θα καθορίζουν και θα διαχειρίζονται αυστηρά και μόνο τοπικά πρακτικά ζητήματα, αλλά δε θα έχουν κανέναν λόγο ως προς τις σημαντικές αποφάσεις. Ακόμα και να θέλουν να προφυλάξουν τους πολίτες τους, δε θα μπορούν να το κάνουν.
Αν ένας κάτοικος ενός χωριού ανοίξει ένα μπακάλικο, για να θρέψει την οικογένειά του με βάση του νόμους και το φορολογικό σύστημα της χώρας του, μπορεί να βρεθεί μέσα σε λίγους μήνες υπερχρεωμένος, καταδικασμένος (και στη φυλακή για 5.000 ευρώ) , γιατί ως δια μαγείας ξαφνικά άλλαξαν όλα γύρω του από τους Θεούς της Αγοράς. Ποιους είπατε; Μα ένα μπακάλικο έχει…
Και δεν είναι το φιλοσοφικά «ευμετάβλητο» της ζωής, αλλά η ξεκάθαρα ανεξέλεγκτη – και, παραδόξως, κοινώς αποδεκτή – απληστία συγκεκριμένων ανθρώπων.
Ούτε ο Μπάρακ Ομπάμα, ο πλανητάρχης, που μπορεί να… βομβαρδίσει όποιον θέλει, δε μπορεί να καταργήσει τους Οίκους Αξιολόγησης, την ανεξέλεγκτη αγορά! Ούτε η καγκελάριος της Γερμανίας, ούτε ο πρόεδρος της Γαλλίας, ούτε κανείς!
Επομένως… μοιάζουν όλα με χαμένη υπόθεση; Δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα; Τίποτα απολύτως;
Χμ…(ξανά χμ… κι άλλη μία χμ… για να το εμπεδώσουμε)
Καταρχήν δε πρέπει να θεοποιούμε αυτούς που κατέχουν τον πλούτο. Ξεχάστε την συνωμοσιολογική ατμόσφαιρα, τις σκοτεινές αίθουσες και τα κινηματογραφικά υποφωτισμένα πρόσωπα που λένε μια βραχνιασμένη λέξη και αμέσως το σύμπαν χορεύει στους ρυθμούς τους . Όσο διογκώνεται φαντασιακά η εν δυνάμει ισχύς τους, τόσο πιο μικροί, αδύναμοι κι ανήμποροι μοιάζουμε όλοι μας – και τα 7 δισ. κάτοικοι του πλανήτη Γη.
Τα συγκεκριμένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είναι δημιουργήματα ανθρώπων. Ανθρώπων που είναι το ίδιο τρωτοί, φθαρτοί με τον καθέναν από εμάς. Ο επικεφαλής του Fund που διαχειρίζεται τρισ δολάρια μπορεί να τύχει να φάει χαλασμένο σούσι και να μη προλάβει να κατεβάσει τα παντελόνια του πριν τον βρει το κακό- και τον πονάνε και οι αιμορροΐδες του, χάλια… Είναι τύποι που παίρνουν με τα κιλά Προζάκ για ν’ αντέξουν την πίεση, παίρνουν με τις χούφτες βιάγκρα για να θωπεύσουν καμαριέρες ξενοδοχείων, γιατί η γυναίκα τους έχει μόνιμα πονοκέφαλο- από τα πολλά μπότοξ. Ένα λάθος του οδηγού τους μπορεί να τους στείλει στα θυμαράκια για να δουν τον Άγιο Πέτρο να τους λέει «Καλησπέρα στην παρέα!». Είναι άνθρωποι. Και δε ξεφεύγουν από την ανθρώπινη μοίρα.
Ο «μιντιακός θεός» Μέρντοχ , στον οποίο υποκλίνονταν πρόεδροι και πρωθυπουργοί χωρών- και φιλούσαν την χιλιοκατουρημένη μεταξωτή ποδιά του- καταρρέει από τη μία μέρα στην άλλη.
Δεν είναι υπεράνθρωποι, δεν είναι το μυθολογικό τέρας που φτύνει φωτιές, είναι ένας ρυτιδιασμένος γέρος που φτύνει, καθώς βγάζει τη μασέλα του. Απλώς στη συγκεκριμένη καμπή της ιστορίας, οι ίδιοι νομίζουν πως στο λήμμα θεός, υπάρχει με κεφαλαία γράμματα τ’ όνομά τους.
Αν οι λαοί καταλάβαιναν πως τα ζητήματα που τους απασχολούν είναι αλληλένδετα και δεν κολλούσαν σε λεπτομέρειες δευτερευούσης σημασίας, τότε πολλά θ’ άλλαζαν. Αν το νόημα ήταν σαφές και ξεκάθαρο, χωρίς ιδεολογικές παλινδρομήσεις (Διαγραφή όλων των χρεών, όλων των χωρών του κόσμου) τότε αυτό, όντως, θα μπορούσε να κινητοποιήσει τους ανθρώπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Όσο το διαδίκτυο παραμένει ζωντανό, οι λαοί έχουν ελπίδα να οργανωθούν, να συνεννοηθούν σε οικουμενικό επίπεδο.
Τότε θα μπορούσαν ν’ επιλέξουν τους δικούς τους χρεοκόπους, που θα στέκονταν μπροστά στους αδίστακτους και θα πετούσαν όλα τα USB με τα χρέη μέσα στον υπόνομο. Και το γάργαρο νερό από το καζανάκι θα ηχούσε σαν γλυκιά μελωδία.
Χρεοκόπος, λοιπόν. Το επάγγελμα εκείνο που θα απαλλάξει τους λαούς από τα χρέη και θα επιτρέψει στην ανθρώπινη ύπαρξη να κάνει, επιτέλους, το επόμενο πνευματικό βήμα.
Χωρίς επιτηδευμένους ηρωισμούς, συναισθηματισμούς κι ανθρωπιστικές κορώνες. Χωρίς βία και χωρίς την ηδονή της εκδίκησης.
Υ.Γ. Ξεκουραστείτε τις επόμενες μέρες. Αφήστε το μυαλό να ηρεμήσει. Απολαύστε τη θάλασσα, αν μπορείτε. Είμαστε φτιαγμένοι από νερό. Απολαύστε τη λιακάδα. Είμαστε φως.
Καλό καλοκαίρι!
