μαγεία είναι η σπηλιά σου η σκοτεινή και μυσταγωγημένη,
τις...
λέξεις σου πότε λαμβάνω καθώς περπατώ πότε στον δρόμο,
πότε επάνω στο καράβι της γραμμής,
πότε σε συλλαλητήρια λυπημένων νυσταγμένη,
πάντα έρχεσαι και φεύγεις σαν άνεμος,
σαν τον νοτιά που έφεγγε επάνω στην φτιαξιά σου,
πάνω στην παιδικότητα με την αντρική σου απλότητα,
κι ήταν αυτή η θηλυκότητα που σε έφερνε και σε έδιωχνε,
πάνω στα μάτια μου τα κλειδωμένα,
τα χέρια μου που τρέμιζαν μην σε ξοδέψω, το στόμα μου που σε δίψαγε,
η ψυχή μου που έμοιαζε με το φτερό ενος πουλιού,
θέλησα να μαι αετός για σένα, πότε να είμαι ενας απλός γλάρος,
μόνο οταν μιλούσαμε για το καλό ξημέρωμα ήμουν ενα τριζόνι,
σάρωνες τα πάντα κάτω απο τα πόδια μου,
τι δύναμη εχει ο άνθρωπος σαν εξυψώνει τον άλλο άνθρωπο,
με σπατάλη ομορφιάς,
δίχως επιφυλάξεις εσωστρέφειας,
δίχως επάρσεις συμβολικές που ζητούν υποτέλεια,
οταν μιλώ στους άλλλους για θρίαμβο, μιλώ για σένα,
πλάσμα ατέλειωτο,
φτιαγμένο να ναι μόνο πλάσμα,
με έκανες να κουρσέψω ολες τις νεράιδες,
δειλά τις διέταζα να κολυμπούν σαν γυναίκες γυμνές,
να βλέπεις να χαίρεσαι μέσα στα λυπημένα σου βράδια,
ενας αγγελιοφόρος ανάμεσα μας να κουβαλά πάνω στην πλάτη του ενα δικό μας έπος,
μια πέτρα δική μας στην θάλασσα,
ενα κάστρο απόρθητο μοιάζει η ζωή μας οταν γλυκά μπλέκει η μια ζωη με την άλλη,
κι απο ολα τα κάστρα εγω κρατώ μονάχα αυτό,
μονοπάτια σκληρά να θυμίζουν την περπατησιά μας,
να με λες ειμαρμένη και να ψάχνω σε ποιο λεξικό συνάντησα τούτη την λέξη,
πληγωμένη πάντοτε απο σένα, σαν αγρίμι, και σαν γυναίκα που είδε μέσα απ τον καθρέφτη σου πως είναι μια ολόκληρη γυναίκα...
http://press-gr.blogspot.com/2011/07/blog-post_5618.html
