Η ανάθεση του πιο κρίσιμου υπουργείου,του Οικονομικών, στον Ευ.Βενιζέλο και η αποδοχή του από τον τελευταίο...
μπορεί να φάνηκε βήμα αμοιβαίας ανάγκης, αλλά στην πραγματικότητα ήταν καλό βήμα για τον εξορθολογισμό της άσκησης κυβερνητικής πολιτικής, και για την οικοδόμηση συναινετικής πολιτικής κουλτούρας, σε μια κοινωνία που από τη βάση ως την κορυφή της πυραμίδας της, αρέσκεται στο μηδενικό άθροισμα των σχέσεων.
Ο ανασχηματισμός αυτός, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως δείγμα της «επανάστασης του αυτονόητου», και -αν δεν το τραβάω πολύ- δείγμα ενηλικίωσης της πολιτικής μας ηγεσίας.
Ο προπονητής «είδε» ότι στον πάγκο του είχε και άλλους παίχτες και τους χρησιμοποίησε. Και είδε καθαρά. Δεν έβαλε στο παιχνίδι μόνον εκείνους που είχαν ενστάσεις στην πολιτική του Μνημονίου, αλλά και όσους έδειχναν ότι μπορούν να χειριστούν πολιτικά το ζήτημα της οικονομίας – έλλειμμα που καταλογίστηκε στον κ. Παπακωνσταντίνου – αλλά και με γνώσεις ή εμπειρία στα θέματα περιφερειακής διοίκησης και στα εκλογικά, πάνω στα οποία θα πρέπει να ακουμπήσει η νέα διάρθρωση ενός σύγχρονου κράτους. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Η ευκαιρία και το ρίσκο. Και τα ανέλαβαν και οι δύο πλευρές.
Αυτή η σημειολογία της αξιοποίησης όλων των δυνατών ανθρώπινων πόρων για το κοινό όφελος, που ενσωματώνει ο τελευταίος ανασχηματισμός, δίνει «ψυχή» στην προσπάθεια της χώρας και όχι αυτά καθ’εαυτά τα πρόσωπα.
Είναι ο ορθολογισμός και η ουσία που κερδίζουν και όχι η κουτοπόνηρη ανάλυση «ποιος απ’ τους δύο», «πού το πάει ο καθένας», «ποιος έχει τον κρυμμένο άσσο». Η κουτοπονηριά και η λογική της παρέας φέρανε τη χώρα ως εδώ. Η μάλλον η πλήρης υποκατάσταση του κράτους δικαίου και, κατά συνέπεια, του κοινωνικού κράτους από τις παρέες, που το δήωσαν ανελέητα.
Η γενναία κίνηση των δύο άλλοτε μονομάχων της εξουσίας, έχει παιδαγωγική αξία, όχι μόνον στο πολιτικό πεδίο αλλά και στην κοινωνική ζωή, που είναι διαβρωμένη από τον ανορθολογισμό και την παντελή απουσία κάθε έννοιας κοινωνικού συμφέροντος, ως τον πάτο της.
«Εγώ και η πάρτη μου, είστε εσείς οι Ελληνες», όπως είπε και ο πράσινος ευρωβουλευτής Κον Μπεντίτ, που τόσο μας έχει στηρίξει στην Ευρώπη.
Ο δικός μας Στέλιος Ράμφος το λέει πιο τρυφερά: αρνούμαστε να ενηλικιωθούμε, παραμένουμε κακομαθημένα παιδιά. Για να μας νουθετήσει: Δεν θα χαλάσει σε τίποτα το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο και η ζεστασιά της ψυχής μας αν γίνουμε λίγο πιο υπεύθυνοι, λίγο πιο αλληλέγγυοι, λίγο πιο μετρημένοι. Το «πάν μέτρον άριστον» εδώ γεννήθηκε και εδώ το γράψαμε στα παλιά μας τα παπούτσια.
Μακάρι να «αγανακτήσουμε» πρώτα με τον κακό μας εαυτό και όχι με τα δανεικά που μας δίνουν οι Ευρωπαίοι, για να ξοφλήσουμε αυτά που φάγαμε σε ασωτίες και μικρομεγαλισμούς. Ας μην ξεχνάμε το πρότυπο του νεοέλληνα στα μπουζούκια με τα πούρα και τα σπασίματα, τις βίλες, τα σκάφη και τις πισίνες που τώρα ψάχνει να τα βρει το ΣΔΟΕ και έχουν γίνει αόρατα. Οι Ευρωπαίοι αναγκάζονται να μας βοηθήσουν και θα το κάνουν, αλλά για πόσο; Οι Αμερικανοί βοηθάνε, γιατί είναι δεμένοι μαζί μας στο ίδιο άρμα της Δύσης που πρέπει να αντιμετωπίσει τους αναπτυσσόμενους Ασιάτες. Οι Κινέζοι, που έχουν το πιο πάνω χέρι απ’ όλους, είπαν κι αυτοί ότι θα βοηθήσουν, με τους όρους τους. Και μένει ο μεγάλος άγνωστος Χ, που είναι ο κακός μας εαυτός. Θα σκύψουμε ο καθένας στο ρόλο του με ευσυνειδησία; Ή θα πούμε «δεν φταίω εγώ, αλλά ο άλλος». Στην Ελλάδα, πάντα φταίει ο άλλος.
Αν κάνουμε την υπέρβαση, πάντως, ξεκινώντας από τον εαυτό μας, θ’ αρχίσουμε να αρθρώνουμε έναν σοβαρό λόγο απαιτήσεων και προσδοκιών για αξιοπρεπή διαβίωση, χτίζοντας ένα καινούριο κράτος, με ποιοτικές υπηρεσίες, που δίνουν πραγματική αναβάθμιση και αξιοπρέπεια στον πολίτη. Είτε έχεις να δώσεις φακελάκι, είτε όχι, η αντιμετώπιση είναι απαξιωτική, ντρέπεσαι και στις δύο περιπτώσεις.
Η αρχή δεν θα γίνει απ’ τους πολιτικούς, τους συνδικαλιστικούς και άλλους θεσμικούς φορείς ή –πόσο μάλλον- από τις κρατικοδίαιτες «μη κυβερνητικές οργανώσεις». Η αρχή για την προβολή της λογικής, του ήθους και της αξιοπρέπειας μπορεί να γίνει από τους απλούς ανθρώπους, οι οποίοι μπορούν να κάνουν την «επανάσταση του αυτονόητου» με το «καθείς εφ’ ω ετάχθη».
Αλλιώς Ελλαδίτσα, «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι».
