Θα είμαι σαφής. Και απόλυτη.
Ναι.
Στη φανταστική, Υπερτέλεια, συγκλονιστική, ανεπανάληπτη στιγμή που περνά και δεν χάνεται. Γιατί μ’ έχεις κοιτάξει εσύ.
Ναι.
Στα μαυρισμένα, καλοκαιρινά κορμιά. Στη χαρά της ζωής.
–»Κι αυτή η μυρωδιά καρύδας με τρελαίνει μωρό μου.»
Ναι, φυσικά.
Στο αντιηλιακό με δείκτη προστασίας και όχι, προς Θεού, καμιά προστασία στο πάθος. Όχι τώρα.
Να το ξανασκεφτώ από Σεπτέμβρη;
Ναι. Στα παιδιά που τέλειωσαν τις εξετάσεις κι ονειρεύονται.
Στα παιδιά που πέρασαν.
Στα παιδιά που δεν πέρασαν.
Και δεν παραδίνονται. Στην ήττα του σήμερα.
Και ονειρεύονται. Για όλους μας.
Στα παιδιά που θα γίνουν βασιλιάδες.
Ναι. Στο μεσημέρι το καυτό. Το αφόρητο.
Στα παγωμένα νερά. Στα κλιματιστικά που στενάζουν.
«Να σε δω λίγο στο φως …. Α … τόσο πράσινα είναι τα μάτια σου…»
Ναι σου λέω …
Στα τριήμερα που στριμώχνεσαι στο καράβι και σ’ ενοχλεί και λίγο ο διπλανός σου
» Θα του πω καμιά κουβέντα τώρα, αλλά τέλος πάντων «…..
Αλλά το πλοίο αγάπη μου έχει σαλπάρει
Το νησί σε περιμένει. Και ‘συ θα’ σαι εκεί σε λίγο.
Ο παράδεισος σου ανήκει φίλε μου.
Είναι δικαίωμα σου.
ΟΧΙ. Σ’ αυτούς που μιλάνε πολύ. «Να δω τα μάτια σου πρώτα»….
Έλα, μη μασάς. Σήκω πάνω και τρέχα.
Καλά κάνει το λαμόγιο και βολεύεται.
Στα 50 θα’ χει κατάθλιψη και θα τα φτιάξει με τον φαρμακοποιό του για να του δίνει τζάμπα Prozak.
Εσύ είσαι ωραίο άτομο.
Στα 50 θα ονειρεύεσαι. Ακόμα.
ΟΧΙ. Στην πίεση.
Είμαι σε κρίσιμη ηλικία. Δεν ρισκάρω ….
Οπωσδήποτε Ναι.
Στον Έρωτα. Ολοκληρωτικά.
Αβέβαια, Αβάδιστα. Βασαναστικά!
Ναι.
Στη στροφή του δρόμου. Λίγο πριν φανεί το πατρικό σου.
Ξέρεις. Εκείνο που μεγάλωσες και κάθε φορά σαν Μέτοικος επιστρέφεις.
“Να πάρω τον Περικλή, θα ψήσω, να πάρω μπύρες γαμώτο,ο Αλέξης θα’ρθει; Ρε πώς μεγάλωσαν έτσι τα παιδιά ;»
Το καλοκαίρι είναι η επιστροφή στη νιότη.
Στο παιδί που ήσουν κάποτε. Και θες να’ σαι για πάντα.
Για πάντα μωρό μου.
Μη μασάτε,η ζωή έχει ΚΑΙ πλάκα!.
