Μέσα σ’ αυτό τον ορυμαγδό των γεγονότων, θα περάσει στα ψιλά των ειδήσεων η θυσία των δίδυμων ναυτών Μιλτιάδη και Χρήστου Χριστοφόρου, που χάθηκαν στη φονική έκρηξη, που βύθισε τη Μεγαλόνησο και τον ελληνισμό στην οδύνη.
«Μάνα, πάμε να σβήσουμε τη φωτιά, θα επιστρέψουμε σε λίγο…»
Με τον ενθουσιασμό της νιότης, λές και πήγαιναν σε γιορτή…
Τραγική ειρωνεία.
Ο Διοικητής τους ήθελε να στείλει μόνο τον έναν, (παράδοση των Λακεδαιμονίων) αλλά ….τσατίστηκε ο άλλος που έμεινε απ’ έξω:
«Δεν θα πάει ο αδελφός μου μόνος του εκεί…»
Πήγαν αντάμα…
Δεν γύρισαν ποτέ…..
Θα κάνουν ήδη παρέα με τον Ισαάκ, τον Σολωμό, αλλά και τους παλαιότερους, τον Ευαγόρα, τον Αυξεντίου…
“Οσοι με τον χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη….” τραγουδά ο Μητροπάνος, σε μουσική ενός άλλου αδικοχαμένου του, Μάριου Τόκα…
Αιωνία τους η μνήμη…
Νυν και Αεί…
