στο κράτος να γίνει ακόμη πιο κατασταλτικό κι αντιδημοκρατικό. Οι ελπίδες του κόσμου αιωρούμενες σε τεντωμένο σκοινί, έτοιμες να σπάσουν.
Τι απροσδιόριστο καλοκαίρι κι αυτό! Φοβάμαι ότι τα γεγονότα της πλατείας ακολουθούν την...
ιστορία αυτής της χώρας. Μέσα στο σκεπτικισμό και την ένταση, οι καθημερινοί άνθρωποι μοιάζουν χαμένοι. Νιώθουν ότι δε έχουν καμία πολιτική επιλογή.
Γύρω όλα φωνάζουν αλλά αναρωτιέμαι: υπάρχει κάποιος ν΄ ακούσει στ΄ αλήθεια; Στους τοίχους τα συνθήματα προσπερνάνε άχρηστα. Το μόνο που διαβάζω είναι η αγωνία στα πρόσωπα, αυτή που δεν είναι πουθενά αλλού γραμμένη τόσο καθαρά, ούτε στους τοίχους, ούτε στα πανό, ούτε έξω από τα σχολεία.
Ίσως τελειώνει η εποχή που οι νέοι πλασάρονταν σαν καταναλωτικά αγαθά, που η ομοιομορφία μας τοποθετούσε όλους για πολλά χρόνια στο ίδιο ερμάρι, πακεταρισμένα μυαλά στα ραφάκια της παγκόσμιας τακτικής.
Όσο μεγαλώνει κανείς καταλήγει συχνότερα στο σωκρατικό: "εν οίδα ότι ουδέν οίδα". Μήπως αυτός είναι ο τρόπος να καταλάβουμε κάτι; Ξεμαθαίνοντας αυτά που ήδη νομίζαμε ότι γνωρίζουμε; Αποκαλύπτοντας την άγνοιά μας για όλες τις προσωρινές βεβαιότητες.
Η οικονομική ρευστότητα προφανώς θα συνεχιστεί. Το ίδιο κι οι φωνές στην πλατεία. (Ας ελπίσουμε όχι και τα επεισόδια). Γύρω μας όλα κραυγάζουν, συχνά δυνατότερα από όσο αντέχει η ανθρώπινη ακοή, επειδή είναι πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη ανάμεσα στα γεγονότα που βιώνονται αναποφάσιστα και στην επικαιρότητα που διχάζει, να ξεφύγουμε από όσες αρχές κατέρρευσαν κι από όλους αυτούς που δεν τις υποστήριξαν, όταν έπρεπε, με σθένος.
Εν κατακλείδει, με κάποιο τρόπο πρέπει να ξαναπιστέψουμε σε κάτι, να κινηθεί κάτι μέσα μας. Αν ισχύει η ρήση του Τσουκαλά ότι "οι ιδέες είναι πιο πεισματάρικες κι από τα γεγονότα", τότε δεν έχει σημασία αν θ΄ ακουστεί κάτι μες τη βουή της πλατείας. Σημασία έχει αυτή τη σκέψη να την κάνει ο καθένας από μας μέσα του, αποφεύγοντας τις κενές εικόνες που ως συνήθως μας σερβίρουν και τα αβαθή σχόλια, που τις συνοδεύουν.
http://press-gr.blogspot.com/2011/06/blog-post_9854.html
