Μια από τις σημαντικότερες έννοιες που δημιούργησαν οι αρχαίοι έλληνες είναι αυτή της «ύβρεως»...
δηλαδή της υπεροπτικής, υπερβολικής κι αλαζονικής συμπεριφοράς, που έρχεται σε σύγκρουση με την αρμονία του σύμπαντος και την κοσμική τάξη. Δυστυχώς, όπως συνέβαινε στην πλούσια ελληνική μυθολογία, έτσι και στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, (εφόσον ξεχάσαμε την έννοια της ύβρεως και αμφισβητήσαμε με τις υπεροπτικές κι υπερβολικές μας συμπεριφορές την κοσμική τάξη), υφιστάμεθα τις οδυνηρές συνέπειες μιάς άνευ προηγουμένου οικονομικής αλλά και κοινωνικής κρίσης. Μιας κρίσης, που δεν περιορίζεται στη συρρίκνωση του εισοδήματος μας και του βιοτικού μας επιπέδου, αλλά επεκτείνεται στην έλλειψη αξιών, στην κατάρρευση των θεσμών, στην αμφισβήτηση του νόμου και, κατά συνέπεια, και του ίδιου του δικαίου, στην αποδυνάμωση του κράτους δικαίου και στην εγκατάλειψη της εκπαίδευσης με την σύμφυτη υποτίμηση της Παιδείας και του Πολιτισμού μας.
Η κρίση, που βιώνει σήμερα η χώρα είναι, κυρίως, κοινωνική και δευτερευόντως οικονομική. Η οικονομική κατάρρευση, κατά τη γνώμη μας, είναι συνέπεια της κοινωνικής και πολιτισμικής αποδυνάμωσης κι υποβάθμισης. Προηγήθηκε αυτής και οδήγησε σε αυτήν, ακριβώς διότι μας κατέκτησε η ύβρις πως μπορούμε να ζούμε χωρίς να δημιουργούμε, χωρίς να εργαζόμαστε αποτελεσματικά και αποδοτικά, χωρίς να κοπιάζουμε, χωρίς να βελτιωνόμαστε, χωρίς να απολαμβάνουμε την εργασία μας, χωρίς να επιτελούμε το καθήκον μας. Εγκαταλείψαμε την όποια αξία δίνει η ζωή στον πλουτισμό. Φθάσαμε να κρίνουμε τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας όχι με το ποιοι είμαστε αλλά με το πόσα έχουμε. Και δεν καταλάβαμε ότι ο εύκολος πλούτος, που προέρχεται από τα δανεικά, (που κάποια στιγμή στερεύουν), δεν μπορεί να είναι η μοναδική ιδέα, η μοναδική αξία μιάς κοινωνίας, που έχει εγκαταλειφθεί στον συβαριτισμό.
Μολονότι τον μαθαίνουμε στο σχολείο, δεν διδαχθήκαμε από τον μύθο του Μίδα. Του μυθικού βασιλιά της Φρυγίας, ο οποίος επιτέλεσε την ύψιστη ύβρι. Να ζητήσει από τον θεό Διόνυσο να του δώσει τη δυνατότητα ό,τι πιάνει να μετατρέπεται σε χρυσό. Κι ο οποίος, αμέσως μετά διαπίστωσε ότι αυτό δεν ήταν ευλογία αλλά κατάρα. Ο Μίδας αμφισβήτησε την κοσμική τάξη, που διαμόρφωσαν με τόσους κόπους οι Ολύμπιοι Θεοί. Γιατί νόμισε ότι το «έχω» είναι πάνω από το «είμαι». Και το πλήρωσε ακριβά, παρά τη μεγαλοψυχία των Θεών, που τελικά του έδωσαν διέξοδο και του προσέφεραν τη λύτρωση. Σήμερα, όμως, τη δική μας λύτρωση δεν μπορούμε να την περιμένουμε από τους Θεούς. Αλλά ούτε από την Ευρωπαϊκή Ενωση και τους γερμανούς, που δημοσίως βδελυσσόμαστε αλλά ενδόμυχα ευχόμαστε να παρέμβουν για να μας σώσουν από τις αδηφάγες αγορές,που μας οδηγούν, εξαιτίας των λαθών μας, στην ανατροπή της ζωής μας, στη φτώχεια και στη δυστυχία.
Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ότι η ένδεια κι η κακομοιριά, που μας απειλούν δεν οφείλονται κυρίως στην έλλειψη χρημάτων αλλά στην έλλειψη ιδεών, αρχών κι αξιών. Κι η εγκατάλειψη μιάς ζωής προσαρμοσμένης στην κοσμική τάξη. Ας μην ξεχνάμε ότι στις παλιότερες δεκαετίες, μετά τον μεγάλο πόλεμο, εμείς οι έλληνες είμαστε φτωχότεροι. Αλλά γνωρίζαμε ότι ζούσαμε μια ζωή με αξιοπρέπεια και σεβασμό, πρώτα στον εαυτό μας και μετά προς τους συμπολίτες μας. Κάτι, που δυστυχώς δεν ισχύει σήμερα.
