μπαλκόνι τον σιέλ ουρανό της Μαδρίτης. Δεν είναι γαλανός σαν τον δικό μας, είναι σιέλ ανοικτό που το απόγευμα χρυσίζει. Δείτε και θα με καταλάβετε (De madrid al cielo). Έχει πάντα και κάποια συννεφάκια σαν στολίδια. Είναι σας ζωγραφιά του Joan Miró. Είναι η πόλη μου πλέον. Εδώ δεν έχω τίποτα και αυτή που θέλω δεν με θέλει. Θέλω Κυριακής πρωινό με churros και σοκολάτα και μετά βόλτα στο Retiro. Πέρασμα από El Tigreγια sidra και tapas και ποδηλατάδα στο Paseo de la Castellana. Θέλω καφεδάκι στην Plaza de 2 de Mayo με την ιδιοκτήτρια που μαθαίνει δέκα χρόνια ελληνικά αλλά ο έλληνας τουρίστας ξέρει περισσότερα ισπανικά απ’ ότι αυτή ελληνικά. Θέλω πόλη κοσμοπολίτικη να ακούω πολλές γλώσσες και να μην είναι τουριστών, αλλά, εργαζόμενων και φοιτητών από όλο τον κόσμο.
Δεν με κρατάει τίποτα εδώ. Πήρα πτυχία, έμαθα γλώσσες, εξειδικεύτηκα και γύρισα να δουλέψω. Αθλιότητες παντού. Το είπαν πριν από εμένα. Είμαστε η γενιά που θα περάσει χειρότερα από την προηγούμενη. Είμαστε χωρίς μέλλον και μας βρίζουν και από πάνω. Προσπαθούν να μας καταστήσουν ενόχους σαν γενιά συλλογικά. Ένοχοι με απευθείας κλήση στο έκτακτο στρατοδικείο. Mου λεν το Μεσοπρόθεσμο μας σώζει… Μου έλεγαν το Μνημόνιο μας σώζει… Μου λεν σκάσε και πλήρωνε γιατί η δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, πέμπτη δόση δεν θα έρθει. Θα μου λένε σκάσε και πλήρωνε γιατί η έκτη, εβδόμη, ογδόη, ένατη, δέκατη, δόση του Μνημονίου δεν θα έρθει. Μετά θα μου λένε σκάσε και πλήρωνε γιατί η πρώτη, δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, πέμπτη έκτη και δεν ξέρω εγώ πόσες δόσεις του Μεσοπρόθεσμού δεν θα έρθει. Μέχρι τότε όμως θα έχω φύγει. Τους βλέπω και μου έρχεται να ξεράσω.
Και δεν είμαι αγανακτισμένος. Δεν πάω στην πλατεία. Αυτή η υπεραπλούστευση με τρομάζει. Έξω οι 300, μέσα ποιος; Λένε ο λαός. Τι είναι ο λαός; Αυτοί που ψήφισαν στις Βουλευτικές του 2009; Είναι αυτοί που ψήφισαν στις Περιφερειακές του 2010 με τα ίδια αποτελέσματα; Αυτοί δεν είναι οι αγανακτισμένοι; Αυτός δεν είναι ο λαός; Δεν υπάρχει μέλλον, αυτοί που μας βούλιαξαν, μας σώζουν τώρα. Ο καπετάνιος του Τιτανικού μεθυσμένος έριξε το πλοίο στο παγόβουνο και τώρα οδηγά την σωσίβια λέμβο με τους επιζώντες. Cuando el río suena, agua trae θα έλεγε η Mariluz, όταν το ποτάμι κελαρύζει, νερό κατεβάζει, μεταφράζω εγώ, τι θα κατέβαζε χρυσάφι; Θέλω να φύγω και να ξαναγυρίσω με άσπρα μαλλιά. Με φαντάζομαι να περπατώ στην Chueca με εσένα που δεν με θες αγκαλιά εγώ ο strait στην εκπληκτική γειτονία των gay.
Θέλω μετρό που πάει παντού. Δεν θέλω να κάτσω εδώ. Εδώ όλα είναι μαύρα. Μου λεν μην είσαι απαισιόδοξος, όλα θα πάνε καλά. Σοβαρά; Πως; Νομοτελειακά; Θέλω να φύγω και να κρατήσω αυτό τον θυμό. Τίποτα δεν θα πάει καλά μας κατέστρεψαν. Ξέρω φταις και εσύ θα λέτε. Ναι φταίω και εγώ, αλλά άλλη η ευθύνη του Στρατηγού του Ράιχ και άλλη του μπάρμπα-Φρίτζ από το Βούπερταλ. Δεν είμαι ο ένοχος που μου λεν, δεν είμαι ο λίγος που υποστηρίζουν, δεν μου αξίζει αυτή η μεταχείριση, νιώθω περισσότερο Sol que se está gastando, en piedras, ήλιος που χαραμίζεται στις πέτρες. Θα φύγω δεν θέλω πέτρες, θέλω vino tinto de la tierra Castellana. Θέλω κορίτσια χωρίς επαρχιώτικα σύνδρομα ή ελληνορθόδοξη ανατροφή που ακόμα και με την πιο ελαφρά ενδυμασία μου θυμίζουν τα κορίτσια τα καημένα του Σαββόπουλου.
Ξέρω δεν σας ενδιαφέρει αλλά δεν σας μπορώ πλέον."
αναγνωστης
http://www.trelokouneli.gr/2011/07/blog-post_5770.html#ixzz1R8qfuoYi
