Προ δεκαημέρου διοργανώθηκε μια από τις εκδηλώσεις που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί...
πολλοί «μιζεριάζουν» ότι στην Αθήνα δεν γίνονται καινοτόμα, προοδευτικά πράγματα που σου δίνουν τη δυνατότητα να ακουστείς, να μοιραστείς, ενδεχομένως να κατασταλάξεις…
Η Intelligence Squared Greece, σε συνέχεια της σειράς debates που διοργανώνει από πέρυσι το φθινόπωρο, έθεσε επί κοινωνίας (και όχι τάπητος) το θέμα «Το δίλημμα ΜΕΝΩ Ή ΦΕΥΓΩ των πρόθυμων και ικανών νέων Ελλήνων».
Μέσα από το συγκεκριμένο project επιχειρήθηκε να εξαχθεί το αν θα διαπραγματευτούμε -όλοι μαζί, αλλά και ο καθένας με τον εαυτό του- αν θα μείνουμε στην Ελλάδα και θα επενδύσουμε στην ενδεχόμενη αλλαγή της ή αν θα αποδημήσουμε σε νέους τόπους αναζητώντας τις εκεί ευκαιρίες.
Κι ενώ οι περισσότερες φωνές, με πικρία ίσως, συγκλίνουν στο «ΦΕΥΓΩ», ιαχές προσπαθούν να το καλύψουν με όπλο την ελπίδα, η οποία πεθαίνει μεν τελευταία, όλοι όμως βλέπουν πως είναι στην εντατική και αγκομαχά… «ΜΕΝΩ» φωνάζει, «…στον ΤΟΠΟ»!
Μικρές, συνήθως, ιστορίες που πασχίζουν, όχι απαραίτητα να «μεγαλώσουν» αλλά –έστω- να γίνουν περισσότερο συναρπαστικές. Για κάθε δράση, υπάρχει, υποτίθεται, και μια αντίδραση. Τι γίνεται, άραγε, όταν δεν συναντάς τίποτα απ’ τα δυο; Ματιές τριγύρω συνθέτουν το πάζλ. Να, μερικές:
- Ο Παντελής «διεκπεραίωσε» οικονομικές σπουδές σε επαρχιακή πόλη και, αφού αποφάσισε να ξεκινήσει για ένα δεύτερο μορφωτικό ταξίδι, στην Ιστορία αυτή τη φορά, αποφάσισε από νωρίς πως εν συνεχεία θα αναζητήσει ακαδημαϊκή καριέρα εκτός των τειχών. «Την ψυλλιάστηκε τη δουλειά» από πριν… «Για να αξιωθείς σε πανεπιστημιακό κύκλο στην Ελλάδα πρέπει το λιγότερο να γεννηθείς μέσα σ’ αυτόν…»
- Η Αλίκη γύρισε με περγαμηνές, όνειρα, φιλοδοξίες, όρεξη για δουλειά, και τις ομολογουμένως καλές σπουδές της από τη Βρετανία: Εφαρμοσμένα μαθηματικά στην οικονομία (με master). Ακολούθησαν, συμπληρωμένες αιτήσεις σε επιχειρήσεις που θα μπορούσαν σίγουρα να την αξιοποιήσουν στη λατρεμένη της πατρίδα. Σίγουρα; Πώς… Εργάστηκε για δυο έτη ως πωλήτρια και υπάλληλος γραφείου, εκτός αντικειμένου σπουδών, για να αποφασίσει να επιστρέψει στη χώρα όπου σπούδασε και να εργαστεί χρησιμοποιώντας ό,τι αποκόμισε τότε.
- Ο Οδυσσέας, ακολουθώντας προγράμματα «ανταλλαγής» νέων εργαζομένων, στο πλαίσιο των κοινοτικών ενεργειών για «ευρωπαϊκή επαγγελματική κινητικότητα», «πήγε κι ήρθε» ουκ ολίγες φορές για να γευθεί τι του ταιριάζει τελικά. Μετά την τελευταία του ολιγόμηνη επαγγελματική κούρσα, αποφάσισε ότι θέλει να δραστηριοποιηθεί εντός Ελλάδας, ακόμα κι αν αναγκαστεί να ασκήσει κάτι εκτός του γνωστικού αντικειμένου στο οποίο επένδυσε σπουδάζοντας. Λίγο η νοσταλγία για την Ελλάδα, λίγο το «μουντό» της κεντρικής Ευρώπης…«Δεν θέλει και πολύ», ξεστομίζει, και επιστρέφει μόνιμα πια στη βάση του…
Κι έτσι:
Ο Παντελής και το λιοντάρι* (ακαδημαϊκή πραγματικότητα στην Ελλάδα), ξεπήδησαν λίγο από τα «καρέ» του σκιτσογράφου Αρκά…
Η Αλίκη στη χώρα το θαυμάτων αναζητά ακόμα ποια απ’ τις δυο χώρες μπορεί να χαρακτηρίσει «θαυματοποιό».
Ο Οδυσσέας στο –προδιαγεγραμμένο, ίσως- ταξίδι της επιστροφής (Οδύσσεια), έζησε & αντιμετώπισε πολλά, εξόντωσε εμπόδια, τελικώς έφτασε πίσω, ανακουφισμένος.
Κι έχουν να γραφτούν ακόμα πολλά παραμύθια. Πολλές ιστορίες. Πολλές ζωές.
Είτε «στον τόπο», είτε «εκτός τόπου (και χρόνου)»…
