Και αυτά τα συναισθήματα είναι πολύ ισχυρά για να αποθαρρύνουν ένα πολυπληθές και ετερόκλητο κοινό από το να παραβρεθεί σε μια τέτοια συναυλία. Το έχουμε δει να συμβαίνει πάρα πολλές φορές σε αυτή τη χώρα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί πρέπει να «ποινικοποιήσουμε» αυτή τη στάση. Απαγορεύεται κάποιος να θέλει να δει live ένα συγκρότημα που άκουγε πριν από 10-15 χρόνια, ειδικά από τη στιγμή που έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα του; Δεν το καταλαβαίνω.
Όταν ήμουν μικρός άκουγα Bon Jovi. Και μου άρεσαν πολύ μάλιστα. Από τότε έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Εχθές πήγα στην συναυλία τους. Την είχα απωθημένο από μικρός. Και πέρασα καλά. Βρήκα και πολλούς παλιούς καλούς φίλους στο κοινό. Και μαζί τραγουδήσαμε τα τραγούδια εκείνα που κυριαρχούσαν στην εφηβεία μας (έστω την… παρατεταμένη). Η έναρξη της συναυλίας ήταν απογοητευτική. Ο ήχος ήταν πολύ κακός και μετά βίας μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει τη φωνή από τα όργανα. Το γενικό ηχητικό αποτέλεσμα ήταν σαν ένα θολό σύννεφο πίσω από το οποίο πρόβαλε το «Raise your hands» και το «You give love a bad name». Τα πρώτα τραγούδια της συναυλίας χάθηκαν στη μετάφραση. Γινόντουσαν αντιληπτά περισσότερο από τον κόσμο που τα τραγουδούσε, παρά από το ίδιο το συγκρότημα που τα έπαιζε στη σκηνή. Όσο περνούσε η ώρα ο ήχος έφτιαχνε και, μόνο μετά το «I ‘ll be there for you», έγινε αποδεκτός. Σε κανένα σημείο της συναυλίας, πάντως, δεν ήταν πολύ καλός.
Ο frontman του συγκροτήματος, Jon Bon Jovi, αν και εμφανώς κουρασμένος (κάτι η αναθεματισμένη ζέστη, κάτι η εμμονή του να φοράει με αυτή τη ζέστη μακρυμάνικο δερμάτινο πουκάμισο), έδωσε ό,τι είχε. Ιδρωμένος αλλά χαμογελαστός μονίμως. Με δυσκολίες στις ψηλές νότες, πολλές από τις οποίες άφηνε στον κόσμο, αλλά με απίστευτη ενέργεια. Δυστυχώς δεν τον ακούγαμε σε όλη τη συναυλία για τους λόγους που προαναφέρθηκαν. Ο χαρισματικός κιθαρίστας, Ritchie Sambora, απέδειξε και με την χθεσινοβραδινή του εμφάνιση ότι αποτελεί τη σημαντικότερη, ίσως, μονάδα των Bon Jovi. Τα παιξίματά του, οι ήχοι του και τα (καταπληκτικά) φωνητικά του χαρακτηρίζουν το σύνολο του ρεπερτορίου του συγκροτήματος. Ο ντράμερ, Tico Torres, εντυπωσίασε. Κάθιδρος και αλάνθαστος σε όλη τη συναυλία. Επίσης σημαντικότατη μονάδα για το συγκρότημα. Το έτερον μέλος, ο David Bryan, στα πλήκτρα, σταθερός και απλός.
Η συναυλία, όπως αναμενόταν, μιας και ήταν η πρώτη του συγκροτήματος στην Ελλάδα(το ανέφερε και ο Jon Bon Jovi αυτό), ήταν από τις επονομαζόμενες «greatest hits». Ακούσαμε (όπως ακούσαμε) όλες σχεδόν τις γνωστές επιτυχίες του αμερικανικού συγκροτήματος. Εκτός όσων έχουν ήδη αναφερθεί ακούστηκαν και τα: «It’s my life», «Bad medicine», «Wanted dead or alive», «Always», «Bed of roses», «Have a nice day» κ.α. Μοναδική αλλά σημαντική τους – ίσως – παράλειψη το «Runaway».
Εν κατακλείδι, η χθεσινοβραδινή συναυλία των Bon Jovi στην Ελλάδα, παρόλα τα ηχητικά προβλήματά της, αποζημίωσε τους 70.000 παρευρισκομένους. Ήταν μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση από μέρους ενός συγκροτήματος που έχει αφήσει το στίγμα του στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Η διοργάνωση – πέραν του ήχου – ήταν άψογη και αυτό πρέπει να αναφερθεί. Ελπίζω να μην σας «πειράζει» που πήγα.
Γιώργος Μυζάλης
http://musicspins.blogspot.com/2011/07/bon-jovi.html
