Έχω ένα φίλο και γείτονα,το Γιάννη,ο οποίος εδώ και πολύ καιρό δείχνοντας μου τις άσπρες ουρές που αφήνουν τα αεροπλάνα στον ουρανό μου λέει…κοίτα,μας ψεκάζουν οι Αμερικάνοι,κοίτα έχουν...
πρόγραμμα μετάλλαξης των Πολιτισμών της γης!!!Όλοι οι φίλοι προσπαθούμε να τον μεταπείσουμε λέγοντας… έλα ρε Γιάννη υπερβάλεις, ηρέμησε μην τα σκέφτεσαι όλα αυτά… και πίσω του χαχανίζουμε λέγοντας, πάει ο Γιάννης τρελάθηκε.
Τώρα τελευταία, όμως, βλέποντας γύρω μου αυτά που συμβαίνουν αρχίζω να σκέφτομαι ότι ο καλός μου φίλος ο Γιάννης, μάλλον έχει δίκιο. Δεν μπορεί, σίγουρα αν όχι οι Αμερικάνοι, κάποιος σίγουρα μας ψεκάζει με κάποιο αέριο που μας κάνει να χάνουμε τελείως την αίσθηση του χώρου και του χρόνου!!
Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Παρατηρώ ότι την απώλεια αίσθησης του πραγματικού χρόνου την βλέπουμε και στην Ευρώπη όπου αναδύονται σαν φαντάσματα συμπεριφορές που θυμίζουν τις χειρότερες στιγμές της Ευρώπης, στιγμές που προσπαθούμε να ξεχάσουμε!!!
Έγραφα εδώ στο aixmi.gr στις αρχές του χρόνου (2 Ιανουαρίου), ότι, σήμερα συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις των φυσικών φαινομένων, γιατί οι πληροφορίες που χρειαζόμαστε είναι στην νιοστή δύναμη και ότι το αντικειμενικά σωστό εφαρμοζόμενο, στην πραγματικότητα είναι καταδικασμένο να αποτύχει.
Όπως απέτυχε το πρώτο αντικειμενικά σωστό σχέδιο της Ευρώπης για την οικονομική διάσωσή μας.
Έλεγα, επίσης, ότι στην Ευρώπη μεταξύ των συναδέλφων μου, είναι παγιωμένη η άποψη πια, ότι η εφαρμογή στην πραγματικότητα αναλυτικών συστημάτων χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ιδιαίτερη πολιτισμική και ιστορική διαστρωμάτωση του χώρου, είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Κανείς δεν έλαβε υπόψη του την πολιτισμική ιδιαιτερότητα της Ελλάδας.
Αυτό, βεβαίως, δεν είναι κάτι καινούργιο. Εδώ και μερικές δεκαετίες υπάρχει μια ανοικτή συζήτηση και στην Τέχνη αλλά και στην πολιτική. Ορισμένα κράτη μάλιστα, όπως η Ιταλία, λόγω της ιδιαίτερότητας της ιστορίας τους, κατάφεραν σε καλλιτεχνικό επίπεδο αλλά και σε πολιτικό, το διαχωρισμό και τη σχετική αυτονομία κάθε περιοχής.
Έχω την αίσθηση ότι εδώ στην Ελλάδα ζούμε μια ιστορική στιγμή όπου θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε με δύο φράσεις… από τη μία το αποκορύφωμα της («ιδεολογίας του προδότη») και από την άλλη το αποκορύφωμα της συνείδησης της απουσίας ιστορικού, αλλά και παρόντος χρόνου.
Βεβαίως, οι δύο αυτές φράσεις ισχύουν και χαρακτηρίζουν και την Ευρώπη σήμερα, η οποία βλέπει όλη την Αγγλοσαξωνική βεβαιότητα να καταρρέει και επιμένει πεισματικά σε μια συμπεριφορά η οποία την συρρικνώνει ραγδαία και στην οικονομία, αλλά και στην παραγωγή πολιτισμού.
Ο όρος «ιδεολογία του προδότη» ορίστηκε από τον Achille Bonito Oliva, καθηγητή της Αρχιτεκτονικής και σημαντικό κριτικό τέχνης. Με αυτόν τον όρο ήθελε να προσδιορίσει την κινητικότητα και την εξελικτικότητα της σκέψης και τη συνεχή αυτοαναίρεση, έτσι ώστε να πλησιάσει κανείς στην απόλυτη αλήθεια που είναι και το ζητούμενο.
Βεβαίως, η ιδεολογία του προδότη στην Ελλάδα με αυτούς τους όρους, δεν υφίσταται. Η «ιδεολογία του προδότη», διαχρονικά στην Ελλάδα, είναι η συνεχής εξελικτικότητα βάσει των κατευθύνσεων που το Αγγλοσαξωνικό σύστημα επιθυμούσε!!
Αυτό σε ένα μεγάλο βαθμό έγινε και στην Τέχνη. Έχουμε διασκεδάσει πολύ στην Ελλάδα παρατηρώντας αυτές τις συμπεριφορές.
Η απουσία της αίσθησης ιστορικού και παρόντος χρόνου , είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό το οποίο συνδέεται με την απουσία κριτικού λόγου, δηλαδή ενός μεσολαβητικού λόγου ο οποίος θα βοηθούσε να προσδιορισθεί και μια ηθική δομή της κοινωνίας ,δίνοντας μια ουσιαστική υπόσταση στης Δημοκρατία.
Στην Τέχνη, η απουσία κριτικού λόγου δεν βοήθησε και, βεβαίως, δεν προστάτευσε τους νέους καλλιτέχνες από τον εύκολο δρόμο των επιδοτήσεων ιδεών, απενεργοποιώντας οποιαδήποτε διαδικασία ερωτηματικών και απαντήσεων.
Γράφοντας αυτό το κείμενο, έχω στο μυαλό μου συνεχώς το ερώτημα που όλοι σήμερα ψιθυρίζουν, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη (πέστε επιτέλους μια πρόταση να σωθεί το καράβι, πέστε μια εναλλακτική γρήγορα γιατί το ξέρουμε ήδη ότι αυτά που κάνουμε δεν φτάνουν να μας γλυτώσουν από τα βράχια)
Έχω την αίσθηση ότι είναι αργά πια και τα μοιραία λάθη από όλους μας, μας οδήγησαν σε αυτή τη θανατική περιδίνιση στην οποία, βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που εισέρχεται η Ευρώπη, παρασύροντας και εμάς .Αυτή τη φορά, όμως ,η «ιδεολογία του προδότη» θα είναι κυρίαρχη στην αρνητική της έκδοση.
Νομίζω ότι τελικά δεν έχει δίκιο ο φίλος μου ο Γιάννης. Κανένας Αμερικάνος δεν μας ψεκάζει από ψηλά. Νομίζω ότι και πάλι μας έπεσε από τα χέρια το καλό κινέζικο βάζο της οικογένειας και μας έσπασε. Και, φυσικά, καλούμαστε να το ξανακολλήσουμε ενώνοντας τα θραύσματα.
Αυτό δεν κάνουμε, άλλωστε, από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους;
Δεν προσπαθούμε να κολλήσουμε κάποια θραύσματα ιστορίας που κάθε τόσο κάποιοι απρόσεκτοι-προδότες σπάνε και ξανασπάνε;
“Αγόρι μου, οι Έλληνες έχουν χιλιάδες λόγους να κλάψουν”, είπε η Μελίνα σε έναν δημοσιογράφο, που την ρώτησε πως καταφέρνει να κλαίει στις ταινίες τόσο εύκολα.
