μια σκέψη! Ορίστε λοιπόν...
Όταν μεγαλώνεις ένα παιδί, έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου! Έτσι φαίνεται να είναι! Έρχεσαι απέναντι σε όλα αυτά που δεν ήξερες ποτέ ότι κρύβεις βαθειά μέσα σου! Βάζεις τα «θέλω» και τα «πρέπει» σου στο...
κάδρο μιας καινούριας ζωής! Και περιμένεις κάθε μέρα να σου βγάλει κάτι καινούριο από την προηγούμενη! Συναισθήματα, φόβους, ανασφάλειες που ποτέ δεν είχες! Πράγματα που δεν πίστευες ότι θα σε βρουν ποτέ!
Αρχίζεις να πιστεύεις στα θαύματα και σε κάτι μαγικό που έρχεται και «στρογγυλοκάθεται» για τα καλά στη ζωή σου! Και ξυπνάς κάπως κουρασμένη το πρωί γιατί μπορεί να ξενύχτησες, ίσως και χωρίς λόγο-τότε θυμάσαι το γνωστό «το να είσαι μαμά είναι full-time απασχόληση». Αλλά είναι μια καινούρια μέρα που ξέρεις ότι υπάρχει κάτι που θα σου φέρει χαρά, περισσότερη κι από τη χθεσινή!
Κι έχεις δει και εκείνο το όνειρο ότι μεγάλωσε και προσπαθείς να θυμηθείς πως ήταν, σε ποιον μοιάζει… πώς θα είναι η φωνή της όταν θα σε φωνάζει«Μαμά, μαμά μου έλα να δεις τι έφτιαξα» !
Όπου κι αν κοιτάξεις τον εαυτό σου μάλλον δεν είναι ο ίδιος- μέσα κι έξω! Αλλά δε σε νοιάζει και πολύ! Αφού όλα πια έχουν αλλάξει μαζί τους κι εσύ, λίγη παραμόρφωση δεν είναι και τόσο πια τρομακτική! Γίνονται θαύματα ξέρεις… αφού έχεις αρχίσει πια να τα πιστεύεις!
Και μια τελευταία κουβέντα-σαν κι εκείνη την εικόνα που μου θύμισε ο συνάδελφος μου ο Αργύρης- με τον εαυτό μου καρφωμένη στο ταβάνι ψηλά πριν κλείσω τα μάτια! Να τα πούμε λίγο! Να προλάβω να του τα πω…να μην τον παραμελήσω! Λέει ότι του λείπω ώρες-ώρες! Κι εμένα μου λείπει…
Κι από το άλλο δωμάτιο, εκείνο με τα πολλά χρώματα στο σπίτι, έρχεται μια μυρωδιά γνώριμη… αυτή που έρχεται πακέτο με το θαύμα της ζωής και την έχεις στο «μυαλό» και πάνω σου… Για πάντα!
Ουφ... Κοιμάται ακόμη…
Τι όμορφη…
Της Διονυσίας Μπίθα,
Κοινωνικής Λειτουργού
Κοινωνικής Λειτουργού
