Από τις πιο ενδιαφέρουσες εμπειρίες της ζωής μου, αποτελεί ξεκάθαρα η εθελοντική μου συμμετοχή στους...
Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας τον Αύγουστο του 2004. Βιώνοντας, τότε, μια Αθήνα καθαρότερη, ομορφότερη, λειτουργικότερη και δελεαστικότερη σε όλα της, αποφάσισα να συνεισφέρω, για λίγες μέρες, σε ένα εγχείρημα το οποίο αγαπήθηκε και εκθειάστηκε εκείνη την εποχή όσο –σχεδόν- καταριέται και μνημονεύεται αρνητικά σήμερα, 7 χρόνια μετά, από μια πολύ μεγάλη μερίδα της κοινωνίας.Οι εικόνες που συνοδεύουν τις αναμνήσεις εκείνου του καλοκαιριού, ποικίλες. Ένα συνονθύλευμα θετικών, αλλά και αρνητικών εντυπώσεων και αναμνήσεων, θα με συντροφεύουν μια ζωή. Σκάνδαλα ντόπινγκ και αισχροκέρδεια οδηγών ταξί, αμαύρωσαν μερικώς το εικοσαήμερο της λάμψης… Κι όμως, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να ξεχάσω το πολυεθνικό και συνάμα ελπιδοφόρο για τη χώρα κλίμα που τότε αιωρείτο στην ελληνική επικράτεια. Χειροκροτήματα, περηφάνεια, χαμόγελο, πολιτιστική πληρότητα, και μια ανακούφιση για την τέλεση των αγώνων, «επιτέλους στη χώρα που τους γέννησε», είχαν όλα τη θέση τους εκεί. Α! Μαζί και ένα τεράστιο χρέος, που παρέμεινε σα σουβενίρ από το τότε μαγικό ταξίδι, που κάναμε εθνικά έχοντας μεριμνήσει να κλείσουμε εισιτήριο μετάβασης αλλά όχι επιστροφής.
Από τις πιο δυσάρεστες, τώρα, εμπειρίες της ζωής μου, αποτελεί ξεκάθαρα η –από θέση παρατηρητή αυτή τη φορά- «δέσμη μαρτυριών» των ημερών που προηγήθηκαν. Κυκλοφορώντας στην ίδια πόλη, όχι όμως το ίδιο καθαρή, παρατημένη σε ένα βαθμό, αφιλόξενη, γίνομαι πολίτης μιας κοινωνίας που αντικρίζει τις δυο της όψεις να πλακώνονται στο ξύλο… Στρέφοντας το κεφάλι δεξιά, επί κεντρικής λεωφόρου της Αθήνας, συμπλοκές κουκουλοφόρων με τα ΜΑΤ αποτελούν το εμετικό πρώτο μέρος μιας χιλιοπαιγμένης παράστασης. Στρέφοντάς το αριστερά, αθλητές των Special Olympics που φιλοξενούνται στη χώρα μας, στέκονται στο πεζοδρόμιο και φωτογραφίζουν τη δράση του πρώτου μέρους. Κάνουν, βλέπετε, τη βόλτα τους μετά από έναν αθλητικό αγώνα κατάθεσης της ψυχής τους, για να νιώσουν, θέλοντας και μη, ότι συμμετέχουν σε περιπέτεια… Απορούν, αναρωτιούνται, ρωτούν. Βιώνουν το θέατρο του παραλόγου μιας άλλοτε αστραφτερής πόλης.
Μαζί με αυτό το Σαββατοκύριακο φεύγουν και οι Special Olympics. Τελέστηκαν σε μια αλόγιστα φορτισμένη, πολιτικά και κοινωνικά κατακρεουργημένη πολιτεία. Το «πόρισμα» για την επιτυχή ή μη τέλεσή τους δεν θα αργήσει να έρθει. Όποιο και να’ ναι βέβαια, το κόστος τους εκτιμάται στα περίπου 70 εκ. ευρώ. Κατά την εβδομάδα πραγματοποίησης των αγώνων, το Μεσοπρόθεσμο πέρασε από τη Βουλή, με το τείχος προστασίας της να υψώνεται εκ νέου, με τους αγανακτισμένους να την έχουν περικυκλώσει, αλλά και εθελοντές να τιμούν τη διοργάνωσή των αγώνων στελεχώνοντας τις –σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από το Σύνταγμα- αθλητικές εγκαταστάσεις. Όλα αυτά, εν εξελίξει πάντα και των σκανδάλων με τα «στημένα» ματς του ελληνικού ποδοσφαίρου…
Ο γράφων, δεν μπορεί παρά να «μείνει» με την απορία πώς γίνεται μια πρωτεύουσα (και κατ’ επέκταση χώρα) να καταφέρνει, για ακόμη μια φορά, να παράγει ταυτόχρονα πολιτιστικό ιδεώδες και κοινωνικοπολιτική σήψη.
Αποφεύγοντας, ωστόσο, «όπως ο διάολος το λιβάνι» να ολοκληρώσει αυτό το άρθρο απαισιόδοξα, δεν μπορεί παρά να κλείσει δανειζόμενος μια περιγραφή εικόνας των αγώνων από το facebook status μιας διαδικτυακής του φίλης:
«Special Olympics. 400 μέτρα γυναικών. Η αφρικανή αθλήτρια που θα τερμάτιζε πρώτη λίγα μέτρα πριν από το τέρμα, σκόνταψε και έπεσε. Η αθλήτρια που ακολουθούσε, σταμάτησε, την περίμενε να σηκωθεί και την άφησε να τερματίσει πρώτη…»
Έχει αυτό το κράτος ψυχή;
Αν ναι, καλή μας τύχη…
