Εζησα 10 μέρες μαζί τους. Τους είδα, τους μίλησα, τους άγγιξα, τους βοήθησα, τους χειροκρότησα.
Ημουν κι εγώ μαζί με τους αθλητές με διανοητική αναπηρία που ήρθαν στην Ελλάδα για τους Παγκόσμιους Αγώνες Special Olympics…
Tώρα που η αυλαία έπεσε, κατάλαβα ότι δεν ήταν αγώνες! Ασχέτως εάν φορούσαν αθλητικές ενδυμασίες. Παρά το γεγονός ότι κατέθεταν καθημερινά όλες τις δυνάμεις τους για την πρώτη θέση. Ανεξαρτήτως εάν πανηγύριζαν πάνω στο βάθρο ή θύμωναν όταν καταλάβαιναν ότι έχασαν από κάποιον άλλο.
Είχαν όλα τα χαρακτηριστικά αγώνων, αλλά φεύγοντας την τελευταία ημέρα από το άδειο πλέον Ολυμπιακό Στάδιο αντιλήφθηκα ότι τελικά αυτό που έγινε, δεν ήταν μια αθλητική διοργάνωση, αλλά ένα μήνυμα που επιχειρήθηκε να σταλθεί προς κάθε κατεύθυνση.
Μήνυμα κοινωνικής ένταξης, μήνυμα κατάργησης των διακρίσεων, μήνυμα ισότητας, μήνυμα συμμετοχής. Μπορεί κάποιοι από αυτούς να μην είχαν καν τη δυνατότητα να αρθρώσουν έναν απλό λόγο, αλλά με την παρουσία τους βροντοφώναξαν: «Υπάρχουμε και εμείς»!
Οντως υπάρχουν και αυτοί, οι αθλητές των Special Olympics, τα άτομα με διανοητική αναπηρία. Και είχαν στο πλευρό τους, τις οικογένειες τους που μπορεί στα μάτια μου «να ανέβαιναν το δικό τους γολγοθά», αλλά αυτές έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας παρακολουθώντας την προσπάθεια των παιδιών ή των αδερφών τους…
Ο Θεός είναι άδικος! Αδικος με αυτά τα 7.500 παιδιά, που ταξίδεψαν από παντού για να πάρουν μέρος στην (υπερβολικά δαπανηρή για τα τωρινά δεδομένα της Ελλάδας) διοργάνωση, αλλά και στα εκατομμύρια ανθρώπων πάνω στον πλανήτη με διανοητική αναπηρία!
Δεν το ήξεραν, δεν τους ρώτησε κανείς, δεν το επέλεξαν… Απλώς γεννήθηκαν έτσι, ανήμποροι σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και να ικανοποιήσουν τις βασικότατες ανάγκες. Κι, όμως, ήταν όλοι χαμογελαστοί, χαρούμενοι, ευτυχισμένοι που συμμετείχαν. Εβλεπες τα πρόσωπα τους και χαιρόσουν και εσύ, ένιωθες λίγο πιο άνθρωπος, λίγο πιο φθαρτός, λίγο πιο γήινος…
Ωστόσο, δεν είναι μόνο ο Θεός άδικος. Περισσότερο άδικοι είμαστε όλοι εμείς που δεν πήγαμε στα γήπεδα. Κοιτούσα το άδειο συνεχώς Ολυμπιακό Στάδιο και η ψυχή μου μαύριζε περισσότερο, αντιλαμβανόμενος αυτό που ισχύει για όλους, που όταν δεν αποτελούμε μέρος του προβλήματος, απλώς το αφήνουμε έξω από τη ζωή μας…
Για όσα συμβαίνουν μακριά από το σπίτι μας, δεν δίνουμε δεκάρα τσακιστή. Είναι φανερό ότι το… κακό δεν μας αφορά όταν δεν μας αγγίζει.
Τι ζήτησαν αυτά τα παιδιά; Με δωρεάν είσοδο σε όλα τα γήπεδα που κάποτε φιλοξένησαν Ολυμπιακούς Αγώνες, ήθελαν απλώς ένα χειροκρότημα ή ένα επιφώνημα. Μια παρότρυνση για να τρέξουν γρηγορότερα, να φτάσουν πιο μακριά. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Κι εμείς το αρνηθήκαμε! Εγκλωβισμένοι στην ηθική κρίση που μαστίζει κυρίως τη χώρα και με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης, γυρίζουμε την πλάτη σε κάθε τι που συμβαίνει δίπλα μας και δεν έχει οικονομικό αντίκτυπο.
Ολα μας φταίνε επειδή κόπηκαν τα μπουζούκια, οι εκδρομές, τα Tod’s και η Μύκονος. Αντιθέτως σε αυτά τα παιδιά δεν έφταιγε τίποτα. Πάντα χαμογελαστά ,δεν τα άκουσα τόσες ημέρες να κατηγορούν κανένα. Για μας πάντα φταίνε οι άλλοι, για την κατάσταση τους μάλλον νιώθουν ότι ευθύνονται οι ίδιοι…
Τουλάχιστον τα στάδια δεν ήταν άδεια από εθελοντές. Σε μια εποχή που τα πάντα καταρρέουν στη χώρα μας, υπήρχαν κάποιοι (χιλιάδες) που πρόσφεραν τον εαυτό και τον χρόνο τους για να βοηθήσουν. Πολλοί ήταν άνεργοι όπως η Μαρία από το Μενίδι, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να σταματήσει για λίγο την αναζήτηση εργασίας και να πηγαίνει από το πρωϊ στο ΟΑΚΑ, αρκετά νωρίτερα και από τους εργαζόμενους. Κάποιοι είχαν τις δικές τους δουλειές όπως ο Γιάννης ο δικηγόρος και ο Κώστας ο αρχιτέκτονας αλλά για 10 μέρες έβαλαν λουκέτο και ήταν πιο πρόθυμοι και από 20χρονους φοιτητές.Εργαζόμενος εδώ και πάρα πολλά χρόνια είναι και ο αρχοντικός κύριος Πάνος. Λάτρης των τεσσάρων τροχών δεν δίστασε να μετατρέψει το αυτοκίνητο του σε ταξί για να μεταφέρει όποιον χρειαζόταν βοήθεια. Κι όταν δεν το έκανε με το αυτοκίνητο, χρησιμοποιούσε τα πόδια του για να δείξει κάποια τοποθεσία στον ευρύτερο χώρο του ΟΑΚΑ. Ορισμένοι άφησαν και τις οικογένειες τους για κάποιες ημέρες, όπως ο Βασίλης ο… διευθυντής αλλά οι εμπειρίες που έζησε ήταν ανεπανάληπτες. Και δεν ήταν μόνο αυτοί, καθώς δεν μπορώ να παραβλέψω τους φίλους Στέλιο και Δημήτρη, την Ειρηνούλα, την Βασιλική, τον κύριο Στέφανο, την Γιώτα, τη Μαρία, το Μαράκι, το Νίκο και τη Σοφία, το Γιάννο και τη Μυρτώ, την Αντριάνα, τον Βαγγέλη και όλους τους υπόλοιπους για όσα πρόσφεραν.
Τελευταία άφησα την best volunteer of the games, Κατερίνα. Tα νέα που έμαθε κατά τη διάρκεια των αγώνων έμοιαζαν σαν σκοτσέζικο ντους, από το καλύτερο στο χειρότερο και το αντίθετο. Η καρδιά της ήξερε τι ένιωθε, αλλά ποτέ δεν εγκατέλειψε, ούτε λεπτό. Τελικά μερικοί άνθρωποι απλώς έχουν μεγαλύτερη καρδιά!!!
Σας ευχαριστώ όλους. Αποδείξατε ότι υπάρχουν και κάποια παιδιά ενός ανώτερου Θεού!
