Η εθνική οδός με αυξημένη κίνηση.Τα αυτοκίνητα φορτωμένα αποσκευές λίγο πιο άτσαλα πακεταρισμένες.Η έκφραση των οδηγών λιγότερο ανυπόμονη.
Η ζέστη καλά κρατεί, αλλά το βραδάκι υπάρχει ανεπαίσθητη διαφορά.
Είχα πάντα ανυπομονησία για την επερχόμενη εποχή. Η ανυπομονησία αυτή εστιάζεται σε συγκεκριμένες αισθήσεις. Επιθυμώ το χιόνι στο τέλος του φθινοπώρου, επιθυμώ τον ήχο των τζιτζικιών και των γρύλλων στο τέλος της άνοιξης, επιθυμώ τα πρώτα ζεστά μαγιάτικα βράδια στο τέλος του χειμώνα.
Η επιθυμία του φθινοπώρου, στο τέλος του καλοκαιριού, ανακαλεί μια μυρωδιά. Δύσκολα τη βρίσκω πια. Είναι η μυρωδιά του δέρματος της σχολικής τσάντας. Έχει σχεδόν καταργηθεί. Δεν πειράζει. Μου αρκεί να είναι χαρούμενα τα παιδιά, με ή χωρίς την τσάντα τους. Θα βρω άλλη αίσθηση.
Ξεκίνησα με σκοπό να σχολιάσω την πολιτική επικαιρότητα, περισσότερο γιατί έχω την εντύπωση ότι με τέτοια θέματα πρέπει να ανοίξει πάλι η συζήτησή μας, μετά από τη μικρή ανάπαυλα. Μπορεί να κάνω λάθος. Μακάρι να κάνω λάθος.
Γιατί «μακάρι»; Γιατί για μένα μετά τις διακοπές αρχίζει η «καινούρια χρονιά». Η ευχή «καλή χρονιά» μου φαίνεται πιο φυσική τον Σεπτέμβρη, παρά τον Γενάρη. Στην αρχή της «χρονιάς», λοιπόν, πρέπει να κρατάμε ό,τι μας δίνει αντοχή και έμπνευση. Έτσι υποβάλλει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ας χαλαλίσουμε λίγες μέρες, λίγη ενέργεια, αποκλείοντας οτιδήποτε κακόπιστο ή γκρινιάρικο.
Βρέθηκα χτες στο αρχαίο θέατρο της Σικυώνας. «Προμηθέας Δεσμώτης» σε σκηνοθεσία Θ. Τερζόπουλου και ύστερα «Μεσονύκτιον» από τον Β. Παπαβασιλείου στον περίβολο της εκκλησίας της Αγίας Τριάδας. Πολύς ο κόσμος, εορταστική η αίσθηση. Ξέρετε, εκείνη η ευεξία του πνεύματος που σε κάνει χαρούμενο, γιατί μοιράζεσαι απλά κάποιες σκέψεις, κάποιους υπαινιγμούς, κάποια νοήματα, χωρίς καμμία αντιδικία, χωρίς καμμία πρόθεση επιβολής. Η ευλογημένη «συνωμοσία» της Τέχνης. Έτσι την αποκαλώ.
Επιστρέφοντας μαθαίνω τον θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου. Το «νεύμα» της έμπνευσης έρχεται από ένα γεγονός θλιβερό, αυτή τη φορά. Κρατώ όλα τα πολύτιμα που έδωσε. Όλα αυτά που θα μας φέρνει πάντα στο μυαλό η μορφή του. Την σπάνια ποιότητα στην πολιτική του αναζήτηση, στο είδος του αγώνα του, στην ανθρώπινη επικοινωνία του. Αναρωτιέμαι γιατί σπανίζει πια το ήθος. Αφού όλοι το αναγνωρίζουμε και το χαιρετίζουμε. Ποια αδιαφορία ή ποια υποκρισία μας εμποδίζει να χαράξουμε το δικό μας αξιακό πλαίσιο και να το κρατήσουμε με συνέπεια; Όποιο κι αν είναι. Είπαμε, όμως, όχι γκρίνιες για αυτή την εβδομάδα.
Αντεπίθεση Πολιτισμού είναι το μήνυμα! Ως πρόθεση, ως κατεύθυνση, ως πράξη. Στο ξημέρωμα ενός δύσκολου φθινόπωρου, όπως λένε, ό,τι διδάσκει ο Πολιτισμός είναι όπλο ισχυρό.
Συγχωρείστε μου αυτές τις σκόρπιες σκέψεις που επιβλήθηκαν με το έτσι θέλω στα χέρια που πληκτρολογούν, στον απόηχο του καλοκαιριού. Καλώς σας βρήκα.Της Πέμης Ζούνη.
.
