ήλιος καυτός η αντανάκλαση στα λευκά σπίτια,
λέξεις στεγνές από χυμό και δάκρυα...
σαν κυνικές σελίδες, κενές.
Κόμμα και τελεία, ανάπαυση και πεζοπορία,
συστάδες απο
βράχους και δέντρα διψασμένα,
κάτι άλλαξε από καιρό,
κάτι στην ζεστή ατμόσφαιρα θυμίζει την φυγή των συναισθημάτων στην προσωρινότητα της σπηλιάς των αρωμάτων.
Οι καλοσαρκωμένες ηρωίδες του Μ.Κ ξεπηδούν σαν τα μαχαίρια,
αργά και βασανιστικά μου θυμίζουν το τέλος μιας εποχής,
δεν ημερεύει το αγρίμι που χω μέσα μου,
μου λέει να χαθώ σε ολα τα σημεία του ορίζοντα,
αναζητά νέα πυξίδα διαφυγής,
ως πότε καρδιά μου θα ζητάς να φεύγεις,
μούστος και παξιμάδι στον δρόμο σου,
κόμμα και τελεία,
πάρε ανάσα, ως πότε θα κοιτάς το σπάνιο αέτισμα στην ρίζα του βουνού,
σαν δόντι με κοιτά μια ρίζα ενός θάμνου, στα πόδια μου να σφάλλει, όπως κι εγώ στα ανθρώπινα.
Κάθε μοίρα του ανθρώπου βασανιστικό μάθημα,
κάθε προσπάθεια διαφυγής παρένθεση και αποσιωπητικά,
οι βρύσες που στέρεψαν μια πικρή ενατένιση στο μέλλον,
κάθε θάνατος και μια κλειστή πόρτα,
ο βοσκός κατεβαίνει με στολισμένο μέτωπο από ιδρώτα κάθε απόγευμα,
κάθε καμπάνα μια γιορτή, κουράστηκα πια με τόσους άγιους,
όλα τα άγονα νησιά ήθελα να ζούν σαν τους κολασμένους,
όλα αυτά τα μικρά σημεία στην επιφάνεια της θάλασσας ζητούσαν να μείνει εκεί ο άνθρωπος,
να αδράξει την μέρα και την νύχτα,
ίσως γι αυτό δεν περισσεύει λίγη κόλαση να ταίσω τα παιδιά του Μπωντλαίρ,'ισως γι αυτό με κοιτούν παράξενα τα πετούμενα,
δεν έμαθα να τα διώχνω, ούτε δυνατόν μου είναι να τα μιμηθώ.
Τελεία και παύλα, ανάπαυση και πεζοπορία,
κι η καρδιά μου στα βοτάνια της γης να γυρεύει αλήθειες και ψέμματα,
δείξτε λίγη συμπόνια σε ότι δεν καταλαβαίνετε,
παρακολουθειστε το γιατί αλείφουν με αλάτι τις πληγές τους ήρεμοι επιφανειακά άνθρωποι,
γιατί έκαναν τραγούδια για λιμάνια, αυτοί που κανένα λιμάνι μέσα τους δεν είχαν,
ούτε άγκυρες, μόνο πυρετό και αίμα καυτό από μια άλλη κόλαση...
Γράφει η Πόπη Συνοδινού
http://press-gr.blogspot.com/2011/08/blog-post_3816.html
