Τούτο σημαίνει ότι δεν έχουν θέση σε αυτό:
· Ιδιωτικά συμφέροντα δημόσιων λειτουργών (δικηγορικά γραφεία, ιατρεία κλπ).
· Ιδιωτικές εταιρείες δημόσιων λειτουργών (που λυμαίνονται τις έρευνες-φασόν).
· Ιδιωτικές (όχι ανιδιοτελείς) χορηγίες από εταιρείες και αμφιλεγόμενα πρόσωπα.
· Ιδιωτικές υποθέσεις διοικητικού χαρακτήρα (συγκαλύψεις παρατυπιών).
· Ιδιωτικές εκλογές (από πατέρα σε γιο κληρονομείται η «έδρα»).
· Ιδιωτική διαχείριση του Λογαριασμού Έρευνας (με συμπαιγνία Καθηγητών και Διοικητικών).
· Ιδιωτικές εταιρείες σίτισης, φύλαξης κλπ.
· Ιδιωτικές σχέσεις Καθηγητών με ΜΜΕ.
· Ιδιωτικές σχέσεις Καθηγητών με Κέντρα Εξουσίας.
· Ιδιωτικοί στρατοί (φοιτητές-μπράβοι κλπ).
Γι’ αυτή την «ιδιωτικοποίηση» σιωπούν όλοι γιατί η απάντηση είναι δύσκολη σε μια «διαπλεκόμενη δημοκρατική συνενοχή».
Θα επανέλθουμε με τη συλλογική ενδοπανεπιστημιακή διοίκηση και τους δικούς της μύθους.
Υ.Γ.: Μια Πανεπιστημιακή διανόηση που αναζητάει ρόλο μέσα στην γενικότερη κρίση θάπρεπε νάχει το θάρρος όχι μόνο να κάνει αυτό-κριτική αλλά και να δεσμευτεί ότι –είτε περάσει είτε δεν περάσει ο νόμος Διαμαντοπούλου- θα αποτρέψει και θα «τιμωρήσει» τόσο τις ιδιωτικές (οικογενειακές, συγγενικές, παρεϊκές) παρεισφρήσεις όσο και τις αντιδημοκρατικές διαδικασίες (στο όνομα της «αυτοτέλειας»!!)
Η αντίληψη ότι πάντοτε οι άλλοι είναι οι κακοί δεν τιμάει τους Πανεπιστημιακούς δασκάλους.
