ό,τι ποτέ δεν αρχίσαμε.
Έχουμε και δουλειές - στοίβα
μας περιμένουν τα τσαλακωμένα όνειρα.
Βάλε αμέσως στην πρίζα
τη ματαιότητα...
και μόλις κάψει, πέρνα τα ένα ένα
απαλά - δεν θέλει και πολύ
η φαντασία ν' αρπάξει.
Εγώ θα τα τακτοποιώ προσεκτικά
στο ράφι, πλάι στην καθημερινότητα
που μας έγινε μονοφόρι, πλύνε βάλε.
Βγάλε, κατόπιν, ν' αερίσεις τις κουβέρτες
- όπου να 'ναι πιάνει ψυχρότητα
μεταξύ μας αναπόφευκτη...
Μάζεψε και τα λόγια
που είπες, που είπα, χωρίς δεύτερη σκέψη
κι έχουν φράξει την πόρτα
της καρδιάς, μην αφήνοντας
άλλος κανείς να μπει ή να βγει από 'κει μέσα
- κάνε κάτι γι αυτό το αδιαχώρητο στιγμών.
Κι αποφάσισε, επιτέλους,
αυτά τα χέρια στο "τετράδιον ιχνογραφίας"
σμίγουν ή αποχωρίζονται ?
Θέλουν τα δάχτυλα να υμνήσουν
το μεγαλείο της αφής
το ατέρμονο ή μήπως είν' από εκείνα
που αρκούνται στη μνήμη
ενός και μόνου αγγίγματος ?
Απορώ, πως ζεις εδώ
μέσα μου, με τόσες εκκρεμείς ανάγκες...
Ορίστε κατάσταση !
Κοίτα πόσες ευκαιρίες πεταμένες
εδώ κι εκεί -μα, τι κακομαθημένο παιδί
που είσαι, έρωτα ανεκπλήρωτε !
Γράφει η Μαρία Βασιλείου
