κι ας μην φρόντισαν τον εαυτό τους πρώτα να έχουν ολόκληρο,
χέρια μουγκά, ορφανά στις τσέπες
πάνω σε λιμάνια γκρίζα μελαγχολικά χαιρετούν τις ωραίες ημέρες.
Γυναίκες στεγνώνουν την πλάτη τους στον ήλιο
αναπηρικά καροτσάκια περνούν βιαστικά,
άντρες ξύπνησαν απότομα με ορμές άκαρπες,
με αισθήσεις νεκρές, αργά καταλαβαίνουν πως τα τζιτζίκια πέθαναν.
Φεύγει κι αυτό το καλοκαίρι θριμαβικά, κι ας μην είχε στην διάρκεια ούτε έναν θρίαμβο να δείξει.
Κι εσύ λυπημένε συνοδοιπόρε οπλίσου με τέχνη τις ώρες
όλη η ζωή βιαστική, σαν γυναίκα που ετοιμάζεται για γάμο.
Η ψυχή κάποτε χωράει σε στίχους
κάποτε θέλει το σύμπαν ολόκληρο να χωρέσει.
Κι όλα είναι σκέψεις, σαν κουπιά στην θάλασσα
στέκομαι πλάι σου να δω,
πότε πότε σκύβω προσεκτικά να δω αν έμαθες κι εσύ να γράφεις στις πέτρες..
'Αγρυπνος μείνε
ας πιάσουμε να μιλάμε από την αρχή..
http://press-gr.blogspot.com/2011/09/blog-post_6376.html
