Πριν από μερικά χρόνια, η αυτοκτονία μιας δημοφιλούς ηθοποιού της Νότιας Κορέας, που είχε πέσει θύμα έντονης παρενόχλησης στο διαδίκτυο, οδήγησε τη κυβέρνηση της χώρας να εφαρμόσει μια ριζοσπαστική πολιτική, με στόχο την εξάλειψη του «διαδικτυακού μίσους».
Απαίτησε από όλους όσους συνεισφέρουν στα portals και στους ιστότοπους, να χρησιμοποιούν τα πραγματικά τους ονόματα αντί για ψευδώνυμα.
Τον περασμένο μήνα, μετά από μια μεγάλη παραβίαση ασφάλειας, η κυβέρνηση αποφάσισε να εγκαταλείψει το νέο μέτρο Κάποιοι χάκερς κατάφεραν να υποκλέψουν τους αριθμούς αστυνομικής ταυτότητας 35 εκατομμυρίων χρηστών, τους οποίους είχαν υποβάλλει αρμοδίως, προκειμένου να εγγραφούν και να αποκτήσουν δυνατότητα συμμετοχής τους στα διάφορα Web sites.
Η εμπειρία της Ν. Κορέας αποδεικνύει πως η άρση της ανωνυμίας στο διαδίκτυο είναι μια άσχημη ιδέα. Η διαδικτυακή ανωνυμία είναι απαραίτητη για τους πολιτικά διαφωνούντες, ο ρόλος των οποίων τονίστηκε στη διάρκεια της αραβικής άνοιξης, καθώς και στις περιπτώσεις «καρφιών» στον επιχειρηματικό κόσμο. Στην Αμερική μάλιστα, το ανώτατο δικαστήριο έκρινε συνταγματική την διαδικτυακή ανωνυμία, και τη προστασία της.
Γιατί όμως αυξάνονται οι φωνές που θέλουν τη κατάργηση της ανωνυμίας;
Τον περασμένο Αύγουστο, ο υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας Hans-Peter Friedrich δήλωσε πως οι μπλόγκερς θα πρέπει α αποκαλύπτουν τη πραγματική τους ταυτότητα. Χρησιμοποίησε ως παράδειγμα τη περίπτωση του Νορβηγού τρομοκράτη Anders Behring Breivik, που δήλωσε θαυμασμό για έναν μπλόγκερ με το ψευδώνυμο Fjordman.
Όπως ανέφερε στο Der Spiegel, «Οι άνθρωποι παίρνουν θέσεις επώνυμα. Γιατί να μην ισχύει αυτό και για το διαδίκτυο»;
Τα λόγια του επανέλαβε ο διευθύνων σύμβουλος της Google Eric E. Schmidt, που στη διάρκεια συνάντησης των ΜΜΕ στο Εδιμβούργο είπε πως «Το ίντερνετ θα ήταν καλύτερο αν ξέραμε ακριβώς ότι κάποιος είναι αληθινό πρόσωπο, και όχι κάποιος σκύλος, κάποιος ανύπαρκτος, ή κάποιος spammer».
Η δήλωσή του αυτή είχε να κάνει με την νέα υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης Google Plus. Όπως είπε, όποιος δεν θέλει να δώσει το πραγματικό του όνομα, ας μη χρησιμοποιεί τη νέα υπηρεσία.
Μέχρι εδώ καλά. Είναι όμως αποκαρδιωτικό να ακούς τον επικεφαλής μιας εταιρίας που δεσμεύεται για «ανοιχτό διαδίκτυο», να καταγγέλλει την ανωνυμία. Σίγουρα ο διαδικτυακός κόσμος θα ήταν καλύτερος αν όλοι συμμετείχαν επώνυμα. Κάποιοι μάλιστα θα πρόσεχαν περισσότερο και την ορθογραφία τους. Και σίγουρα η διαδικτυακή παρενόχληση και ο τραμπουκισμός είναι άσχημα φαινόμενα. Ίσως η ανωνυμία δεν είναι και τόσο θεμιτή.
Τι γίνεται, ας πούμε, με τις online απειλές θανάτου; Δεν είναι το ίδιο σημαντικές με αντίστοιχες που μεταδίδονται μέσω ταχυδρομείου, ή αυτοπροσώπως; Αυτό το ερώτημα συζητιέται αυτό το διάστημα σε μια δίκη στην Αμερική, όπου ένας Καλιφορνέζος κατηγορείται ότι έστειλε πάνω από 8.000 επιθετικά και ανώνυμα μηνύματα μέσω Twitter, σε μια αρχηγό βουδιστικής εκκλησίας στη Maryland.
Η εν λόγω υπόθεση αποδεικνύει πως οι αρχές έχουν τα απαραίτητα εργαλεία να εντοπίσουν τους παραβάτες όσο ανώνυμοι και αν είναι. Παρόμοιες περιπτώσεις συναντούμε και σε άλλες υποθέσεις.
Η θέση του Schmidt υπέρ της άρσης της ανωνυμίας, έχει να κάνει περισσότερο με το εμπόριο, παρά με τη καταπολέμηση του εγκλήματος. Η Google θέλει να έχει τα στοιχεία των χρηστών της, επειδή αυτά είναι πολύτιμα για τους διαφημιστές.
Όπως είπε: «Αν ξέραμε ότι είναι αληθινό πρόσωπο, θα μπορούσε να λογοδοτήσει, να τον ελέγξουμε, να του προσφέρουμε πράγματα, να τον χρεώσουμε… θα μπορούσαμε να έχουμε πιστωτικές κάρτες κλπ. υπάρχουν πολλοί λόγοι…».
Υπάρχουν όμως και επιπτώσεις. Ακόμη και κλειστά διαδικτυακά συστήματα όπως το Facebook δυσκολεύονται να εφαρμόσουν συστήματα «ταυτοπροσωπίας». Κάτι τέτοιο για να επιτευχθεί στο απέραντο και χωρίς σύνορα διαδίκτυο, είναι σχεδόν αδύνατο.
Στη Κορέα, η Google αντί να συμμορφωθεί με τον νόμο που επέβαλλε η κυβέρνηση, μπλοκάρισε τα uploads στο κορεατικό YouTube, και ανακατεύθυνε τους χρήστες στο διεθνές YouTube.com.
Ο πραγματικός κόσμος είναι πολύ συχνά άστατος, χαοτικός, και ανώνυμος. Καλά θα είναι να παραμείνει έτσι και το διαδίκτυο.
New York Times
