ΣΙΝΕΜΑ
ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ
Είναι δύσκολο -και αναμφίβολα παράξενο- να προτείνει κανείς την εκδήλωση που ο ίδιος διοργανώνει.
Έτσι παραπέμπω στο επίσημο σαιτ του 17ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας Conn-X για περισσότερες λεπτομέρειες www.aiff.gr
ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ
Δεν υπάρχει αμφιβολία για το τι θα γίνει στο τέλος της ταινίας «Μελαγχολία» του Λαρς Φον Τρίερ: στα πρώτα πλάνα βλέπουμε τον ομότιτλο πλανήτη να πλησιάζει απειλητικά τη Γη και τελικά να συγκρούεται πάνω της, καταστρέφοντάς την ολοσχερώς. Κι όμως κατά κάποιον τρόπο θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ταινία του Τρίερ κρύβει μια παράξενη αισιοδοξία. Η απόλυτη καταστροφή της Γης συνοδεύεται από το γεγονός ότι κανείς δε θα μείνει στα ερείπια για να κλάψει για χάρη της.
Ακολουθώντας τις ίδιες εμμονές που διατρέχουν το έργο του τα τελευταία χρόνια, ο Δανός σκηνοθέτης μιλά πάλι για την ενοχή και την τιμωρία βάζοντας τον Άνθρωπο να συγκρούεται με τη μοίρα του και τελικά να καταδικάζεται στην εσχάτη των ποινών.
Ολόκληρη η ταινία διαδραματίζεται μες στους κλειστούς χώρους ενός υπερπολυτελούς πύργου. Η Κίρστεν Ντανστ παντρεύεται τον Αλεξάντερ Σκάρσγκααρντ (γιο του Στέλαν). Ο γάμος έχει κοστίσει μια περιουσία, η νύφη όμως, βασανισμένη από τα πολλά ψυχολογικά της προβλήματα, δεν καταφέρνει ούτε καν να ολοκληρώσει την πρώτη της νύχτα, κάνει έρωτα με έναν άγνωστο σε ένα πάρκο και εγκαταλείπει τον γαμπρό. Η αδερφή της, Σαρλότ Γκενσμπούργκ, ο σύζυγός της, Κίφερ Σάδερλαντ, και το μικρό τους παιδί, είναι αμήχανοι και θυμωμένοι με τη συμπεριφορά της. Στη συνέχεια τα τέσσερα αυτά άτομα περνούν τις τελευταίες μέρες πριν την ολοκληρωτική καταστροφή, προσπαθώντας να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει και να χωνέψουν τις πολλαπλές ενοχές που τους βαρύνουν. Και ενώ ο Σάδερλαντ κι η Γκενσμπούργκ μοιάζουν οι πιο «υγιείς» χαρακτήρες της ταινίας, αυτοί που υπερασπίζονται την φυσιολογική ζωή, η άρρωστη Κίρστεν Ντανστ είναι αυτή που βρίσκει την τελική διέξοδο στο γενικό αδιέξοδο, ενορχηστρώνοντας έναν παράξενο και ιδιόμορφο φινάλε.
Γεμάτη μουσική και καλλιγραφημένα πλάνα, η «Μελαγχολία» ελάχιστη σχέση έχει με τον προηγούμενο, αποκρουστικό «Αντίχριστο», ενώ η στρωτή αφήγησή της διαφέρει από το σύνηθες ύφος του Τρίερ. Σίγουρα θα μπορούσε να γράψει κανείς ότι η ταινία είναι αργή και χωρίς ουσιαστική πλοκή, ωστόσο, μέσα από αυτούς τους αργούς ρυθμούς και τους αρκετές φορές κοινότοπους διαλόγους, αναδεικνύονται οι οριακοί χαρακτήρες μιας, ούτως ή άλλως, οριακής ιστορίας.
Μπερδεμένοι λίγο πριν την καταστροφή του πλανήτη, οι ήρωες της «Μελαγχολίας» δίνουν τελικά μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες απαντήσεις για την ζωή και το θάνατο.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ
Ιδιαίτερη έφεση στην κωμωδία έχει φαίνεται η οικογένεια των Βρετανών ΜακΝτόνα: ο μεγαλύτερος αδελφός Μάρτιν σκηνοθέτησε την εξαίσια «Αποστολή στην Μπρίζ» το 2008 και ο μικρότερος κάνει τώρα το ντεμπούτο του με το, εξίσου διασκευαστικό, «Εκτός Νόμου και Χρόνου».
Πατώντας γερά στην βρετανική κωμική παράδοση, για την ακρίβεια στην αστυνομική παρωδία, ο ΜακΝτόνα έχει ως ήρωα ένα τίμιο, αλλά και αντισυμβατικό Ιρλανδό αρχιφύλακα, ο οποίος τρώει το μηνιάτικό του στις πόρνες και το αλκοόλ. Ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο μπορεί να συνεννοηθεί είναι η βαριά άρρωστη μητέρα του, καθώς όλοι οι υπόλοιποι τον θεωρούν γραφικό και ξεροκέφαλο.
Τώρα όμως πέφτει στα βαθιά, καθώς μια συμμορία αδίστακτων εγκληματιών δραστηριοποιείται στην περιοχή του κι ένας ατσαλάκωτος πράκτορας του FBI έρχεται από την Αμερική για να βοηθήσει.
Μολονότι ο χειρισμός του μαύρου χιούμορ είναι μια δύσκολη υπόθεση, ο σκηνοθέτης κατάφερε να κινηθεί, με αξιοπρόσεκτη ευελιξία, ανάμεσα στο κοινότοπο και την έκπληξη, φτιάχνοντας υπέροχους κωμικούς χαρακτήρες και στήνοντας μερικές ξεκαρδιστικές σκηνές. Ο πρωταγωνιστής Μπρένταν Γκλίσον είναι καταπληκτικός.
ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΓΙΑ ΣΚΟΤΩΜΑ
Εξαιρετικό δείγμα της προόδου που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια η χολιγουντιανή κωμωδία -υπό την επίδραση και της τηλεόρασης- το «Horrible Bosses» του Σεθ Γκόρντον προτάσσει το μαύρο χιούμορ, παίζει με τα τυπικά κλισέ της παρεξήγησης και δημιουργεί νέα ξεκαρδιστικά σχήματα.
Τρεις φίλοι αποφασίζουν να σκοτώσουν τα ανυπόφορα και καταπιεστικά αφεντικά τους: τον ψυχάκια Κέβιν Σπέισι, την νυμφομανή Τζένιφερ Άνιστον και τον σαδιστή (και αγνώριστο με το μουσάκι) Κόλιν Φάρελ. Προσλαμβάνουν λοιπόν ένα σύμβουλο εγκλημάτων (η μικρή εμφάνιση του Τζέιμι Φοξ κλέβει την παράσταση) σχεδιάζουν τους φόνους και τα κάνουν μούσκεμα.
Η μαύρη κωμωδία εξάλλου βασίζεται στην αντιστροφή της υπερβολής που έχει οργανώσει- το ζητούμενο δηλαδή δεν είναι η επιτυχία, αλλά η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποδόμηση του αρχικού σχεδίου.
Η απλή αλλά καλοσχεδιασμένη δομή και οι συνεχείς κωμικές και φραστικές εκπλήξεις εγγυώνται ένα πρώτο επίπεδο απόλαυσης, ενώ ικανοποιητικοί είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές Τζέισον Μπέιτμαν, Τζέισον Σουντέικις και Τσάρλι Ντέι.
Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΚΛΗΡΟΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ: ΜΕΡΟΣ 2ο
Να απαγορευτούν, θα έπρεπε, όλα τα κείμενα για τον Χάρι Πότερ από εδώ και στο εξής, καθώς και το ελάχιστο γίνεται πια αβάστακτο μέσα στην τεχνολογική υπερβολή των μαγικών εφέ και όλων των κουραστικών σημείων.
Κι αφού μόνο η αριθμοί έχουν πια ενδιαφέρον (πόσα εισιτήρια, πόσα ραβδιά, πόσα σκυλιά, πόσα βιβλία, πόσα εκατομμύρια) εγκαταλείπω κι εγώ τα λόγια έκθαμβος δηλώνοντας ότι αυτού του είδους το σινεμά ποτέ μου δεν το λάτρεψα.
Πώς λοιπόν ένα μικρό ραβδί κουφοξιλιάς γίνεται, στα χέρια του κακού Βόλντεμορτ, όπλο τρομερό για την καταστροφή του Χόγκουαρτς; Απάντηση θα πάρουν όσοι αντέχουν σε 164 αίθουσες σε όλη την Ελλάδα.
HANGOVER 2
Ταινία φαινόμενο το «Hangover», ζωντάνεψε πριν από δύο χρόνια την πεθαμένη κατηγορία «των μπάτσελορ πάρτυ» μπολιάζοντας την εφηβική καφρίλα στο σώμα της μέινστριμ σοβαρότητας.
Αποτέλεσμα: έγινε μια από τις πιο εμπορικές παραγωγές των τελευταίων χρόνων.
Όπως ήταν βεβαίως φυσικό ήρθε και η συνέχειά του, ή μάλλον η επανάληψή του. Θέλω να πω ότι ο σκηνοθέτης Τοντ Φίλιπς, προτίμησε να εκθέσει το πρόβλημα των εμπορικών σίκουελ, αντιγράφοντας με λεπτομέρεια την προηγούμενη ταινία του και κλείνοντας το μάτι στο κοινό. Διότι κακά τα ψέματα: όσο φταίνε οι μεγάλοι παραγωγοί για τις βαρετές συνέχειες των επιτυχιών τους, άλλον τόσο φταίει και το κοινό που συρρέει φανατικά για να τις δει και να τις ξαναδεί.
«Επανάληψη λοιπόν θέλετε» μοιάζει να λέει ο Φίλιπς «ιδού η απόλυτη επανάληψη».
Με βασικό μοτέρ τον ελληνικής καταγωγής Ζακ Γαλυφιανάκη ο οποίος εξελίσσεται στον καλύτερο κωμικό των ημερών μας, ο Φίλιπς ξαναχτίζει το «Hangover» με τα ίδια υλικά και το ίδιο ακριβώς σχέδιο. Οι αλλαγές είναι ελάχιστες, το μπάτσελορ πάρτυ παραμένει στο κέντρο της αφήγησης, όπως βεβαίως παραμένει και το απρόσμενο ξύπνημα και η αμνησία για τα όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ.
Αντί για το Λας Βέγκας όμως οι τρεις φίλοι πάνε στην Μπανκόνγκ, αντί για μωρό βρίσκουν στο δωμάτιό τους ένα πίθηκο ενώ ο Στου (Εντ Χέλμς) αντί για σπασμένο δόντι ανακαλύπτει ότι το προηγούμενο βράδυ έκανε ένα τατουάζ στο πρόσωπό του.
Να σας πω την αλήθεια προτιμώ την αληθινή και απροκάλυπτη αντιγραφή, από την δήθεν επεξεργασία νέων στοιχείων.
Γι αυτό και το αποτέλεσμα είναι και πάλι τόσο επιτυχημένο. Τεράστια εμπορική επιτυχία, καθαρή διασκέδαση και πολύ γέλιο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια καλοκαιρινή κωμωδία;
ΗΡΑΚΛΗΣ ΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ
Του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού σε μετάφραση Γιώργου Μπλάνα (συνεργασία Μαρμαρινός), με τους: Νίκο Καραθάνο, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Μηνά Χατζησάββα, Θοδωρή Αθερίδη, Στεφανία Γουλιώτη, Θεοδώρα Τζήμου. Από το Εθνικό Θέατρο.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έγραψαν ότι η μεταφορά αυτή του Μαρμαρινού ήταν η καλύτερη παράσταση που ανέβηκε το καλοκαίρι στην Επίδαυρο. Βασικό της ατού ο χορός. Ο σκηνοθέτης δεν αρκέστηκε- όπως πολύ συχνά γίνεται- στην ανούσια απαγγελία των χορικών, αλλά αναζήτησε την ουσία αυτών των δύσκολων «διαλειμμάτων»- τα οποία βεβαίως δεν είναι διαλείμματα αλλά καθορίζουν ολόκληρη την πλοκή της τραγωδίας.
Εξαιρετικοί είναι και όλοι οι ηθοποιοί.
Από τον Κάτω Κόσμο, όπου είχε πάει για φέρει τον Κέρβερο, επιστρέφει ο Ηρακλής και ανακαλύπτει ότι η οικογένειά του έχει καταδικαστεί σε θάνατο από τον Λύκο, που βασιλεύει παράνομα στη Θήβα. Θριαμβεύει σκοτώνοντας τον Λύκο, όμως ένθεη μανία, σταλμένη από την Ήρα, τον στρέφει ενάντια στην οικογένειά του. Όταν θα συνειδητοποιήσει ότι, μέσα στην τρέλα του, έχει σκοτώσει τη γυναίκα και τα παιδιά του, ο τραγικός ήρωας θα βυθιστεί στην απελπισία και στην απόγνωση.
Τα ξένα πανεπιστήμια που διδάσκουν ελληνικά λατρεύουν το έργο αυτό, στην Ελλάδα όμως είναι από τα λιγότερο παιγμένα – αλλά ακριβώς για αυτό το λόγο και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμενόμενα – κείμενα του Ευριπίδη.
ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ (ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΣΟΥΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ)
ΒΑΝΕΣΑ ΜΕΪ
Σε λίγες μέρες κλείνει τα 33 της χρόνια η πανέμορφη «Βασίλισσα του βιολιού», όπως την έχουν ονομάσει που έρχεται για μια ακόμη μεγάλη συναυλία στην Αθήνα.
Δεν είναι βέβαια και λίγοι αυτοί που κριτικάρουν αυστηρά την υπερβολική, ορισμένες φορές, επίδειξη δεξιοτεχνίας και την σκηνική της παρουσία που έρχεται σε αντίθεση με το κλασικό ρεπερτόριο.
Η ταλαντούχα μουσικός πάντως είναι εντυπωσιακή και θα ταξιδέψει το ελληνικό κοινό σε μελωδίες αγαπημένες αλλά και πιο κλασσικές με Μπαχ, Μπετόβεν, Μπράμς, Βιβάλντι αλλά και ταγκό, Ινδική μουσική, ποπ τραγούδια, και σπουδαίες μπαλάντες. Με το μοναδικό ηλεκτρικό βιολί της και με τις δυνατές ιδέες ενορχήστρωσης η Βανέσα Μέι έχει ένα μοναδικό τρόπο να μαγεύει το κοινό που δείχνει να την λατρεύει.
Η Μέι, έχει πουλήσει περισσότερα από 10 εκατομμύρια δίσκους σε ολόκληρο τον κόσμο, έχει κερδίσει 40 International Platinum Awards και οι παρτιτούρες της αριθμούν πάνω από 8 εκατομμύρια αντίτυπα!
ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ (ΗΡΩΔΕΙΟ)
