Καμία έρημος δεν έχει τόση άμμο που θα καλύψει τα σώματα μας μαζί με τα όνειρα που έχω για εμάς. Καμία θάλασσα δεν είναι ικανή να...
βουλιάξει ότι έχω νιώσει, όπως και αν το έχω νιώσει. Μπορεί μόνο να θεωρεί πως με ξεδιψάει, όταν εγώ αδίστακτα θα ζητώ το αλάτι της, για να τσούξω και άλλο τις πληγές μου. Περνώντας η ώρα και μιλώντας για τον έρωτα πίσω από τον έρωτα, χρησιμοποιώντας λέξεις πολύ μακρινές από το πάθος, την έλξη και την ηδονή, εγώ ένιωθα για λίγο ερωτευμένη. Αφού πείσθηκα πως αυτό που ένιωθα δεν είχε καταγραφεί στην ιστορία μας, έγραψα ένα ποίημα. Την επόμενη μέρα ξέρω ακριβώς τι θα κάνω. Θα σηκωθώ ζαλισμένη το μεσημέρι και πίνοντας τον καφέ μου θα σκίσω τα χαρτιά και ίσως γράψω άλλο. Καλύτερο η χειρότερο.
Πολλά βράδια ξέρω πως θα κρυώνουν μόνο τα άκρα μου και το κέντρο του σώματος μου θα είναι καυτό. Σαν να έχει έναν ανεκπλήρωτο έρωτα , που όμως δεν είναι άγνωστος. Κάθε τέσσερα περίπου χρόνια έρχεται στα όνειρά μου. Κάθε τετραετία τον συγκρίνω με τον εκάστοτε άνθρωπο που έχω δίπλα μου, τον εκλέγω και τότε μπερδεύομαι πιο πολύ.
Το ρίχνω λοιπόν στο ποτό. Πίνω και γεμίζω συναισθήματα ανοιχτά, μεγάλα και άπειρα, όπως οφείλουν να είναι στην αρχή. Μόνο στην πορεία μπορώ να τα στενεύω για να προφυλαχτώ από κινδύνους και μεγάλες λέξεις. Οι λέξεις όλες, σκέφτομαι, δεν είναι μεγάλες ή μικρές. Είναι λέξεις που έχουν την ίδια ένταση, απήχηση και σχηματισμό. Γιατί είναι όλες αρμονικά πλασμένες. Δεν με ενδιαφέρει αν πιστεύεις πως το ποτό με κάνει να νιώθω έτσι. Ας είναι και έτσι. Εγώ θα το ευγνωμονώ που για λίγο, για άλλο ένα βράδυ, στάθηκε άρχοντας και μου επέτρεψε να γνωρίσω και άλλες επιθυμίες, άλλα θέλω. Μεγαλύτερα και ανώτερα.
Και αν πάλι ξυπνήσω άλλη μέρα και τίποτα δεν νιώθω τι σημασία έχει; Από την στιγμή που μπόρεσα να γράψω μέχρι εδώ, όλα πλέον έχουν αξία. Με τον διάλογο σε ερωτεύτηκα και αν τόσο καιρό πάλευα με τις λέξεις και φοβόμουν μήπως είμαι ανίκανη και τις σπάσω, απόψε δημιούργησα ένα ποίημα από κρύσταλλο. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει, μπορείς όμως σοφά να το ελκύσεις.
Τοποθεσία: Μαρίνα Φλοίσβου
"Όταν ο κύριος Φόγκ
ήθελε να δει τι ώρα είναι
έσκυβε από την πολυθρόνα
και κοίταζε το πρόσωπό του στο νερό:
όμορφος παρά μελαγχολικός και δέκα δευτερόλεπτα
τρυφερός και αγέρωχος και σαράντα δευτερόλεπτα
λυπημένος και λυπημένος ακριβώς
του απαντούσε το νερό.
Μόνο τη νύχτα
η ώρα ήτανε πάντα νύχτα.
Όταν μια νύχτα ολόκληρη
σου δίνεται
δεν την ρωτάς ποτέ
τι ώρα είναι".
Αρκετά μίλησα∙ / ό,τι έπρεπε / ό,τι μπορούσα / το είπα.
Κι ό,τι είπα / ό,τι ψιθύρισα / δεν ήτανε παρά /
ο φλοίσβος/ ή η βροχή / αλλά ο φλοίσβος / ή η βροχή /
καθώς χτυπούσαν πάνω μου.
Γιάννης Βαρβέρης
