Άσπρη είναι η αρία φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση του μαύρου.
Αυτά, λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση του μαύρου… Για την αποκατάσταση της διαφορετικής ματιάς, για την αποκατάσταση της μόνης βεβαιότητας που έχουμε πλέον: ότι δεν υπάρχουν βεβαιότητες.
Όταν βλέπεις το καλοστρωμένο τραπέζι, που είναι έτοιμο να υποδεχτεί τους συνδαιτυμόνες, φορτωμένο με πορσελάνινα πιάτα, ασημένια μαχαιροπήρουνα και προσεχτικά διπλωμένες πετσέτες, με εδέσματα λαχταριστά, αφράτα γλυκά και ακριβές σαμπάνιες καλό είναι να...έχεις στο νου σου το σαράκι στο πόδι του τραπεζιού κάτω από το λευκό, κεντημένο τραπεζομάντηλο. Το σαράκι που τσούκου τσούκου, αργά μεθοδικά, τρώει την ευδαιμονία σου, υπονομεύει την σταθερότητά σου, απειλεί τις βεβαιότητές σου, προαλείφει το μη-μέλλον σου.
Το κίνημα των πλατειών έκανε μια τρύπα στο νερό. Το μεσοπρόθεσμο πέρασε, το μνημόνιο τρέχει, ο δανεισμός συνεχίζεται, αμανάτι όλοι εμείς, μαζί με παιδιά, σκυλιά, το χωραφάκι στην Κάτω Παναγιά και το σπίτι που σου άφησε ο παππούς στο χωριό. Χεροπόδαρα πάνω σ’ ένα σταυρό που γυρίζει γυρίζει εφιαλτικά πάνω από το κεφάλι μας και δε λέει να σταματήσει. Σα νασυμμετέχουμε σε γύρο του θανάτου, εκείνο το αλλοπρόσαλλο θέαμα των ασπρόμαυρων ταινιών με τις μηχανές που γυρνούσαν γύρω γύρω όλοι, μέσα στο ξύλινο ετοιμόρροπο κατασκεύασμα. Μόνο που σε τούτον τον γύρο καβαλάρης και θεατής είναι το ίδιο πρόσωπο και η ναυτία γενικευμένη.
Το κίνημα των πλατειών έκανε μια τρύπα στο νερό. Και πρέπει να την ξανακάνει. Ξανά και ξανά. Διότι η τρύπα φανέρωσε αυτό που κρυβόταν κάτω από το νερό. Και είναι βρώμικο, πολύ βρώμικο. Και ζέχνει. Και είναι καιρός να γίνει κάτι.
Δεν γνωρίζω αν οι πλατείες θα αναδείξουν το τι θέλει ο ελληνικός λαός. Έως τώρα αυτό που έγινε ξεκάθαρο είναι τι δεν θέλει. Είναι καιρός όμως ο καθένας, προσωπικά, να κάνει δουλειά με τον εαυτό του. Να πάρει την κουτάλα και ν’ αρχίσει να ανακατεύει το δικό του νερό. Όσο βρώμικο κι αν είναι. Διότι για να δράσεις, πρώτα πρέπει να δεις, να διαπιστώσεις, να πιστέψεις, να μοιρολογήσεις, να πενθήσεις για όσα είδες και εν τέλει να αποφασίσεις. Και να πράξεις. Χωρίς φόβο. Να σκύψεις κάτω από το τραπεζομάντηλο και να ψαχουλέψεις τα πόδια που στήριζαν το δικό σου τραπέζι, τη δική σου βεβαιότητα. Και όταν βρεις το σαράκι, να πράξεις. Πρώτα για σένα, πρώτα για σένα.
http://press-gr.blogspot.com/2011/09/blog-post_809.html
