Καταμεσήμερο καλοκαιριού,ο υδράργυρος ξεπερνάει τους 40 βαθμούς,σε μια απομονωμένη παραλία ενός ελληνικού νησιού ντόπιοι και αλλοδαποί απολαμβάνουν τις χαρές της φύσης,καθώς βουλιάζουν στην αγκαλιά της αμμουδιάς.Η πράσινη θάλασσα είναι κυματώδης,αλλά αυτό δεν ανησυχεί τα μικρότερα παιδιά,φοράνε μπρατσάκια.
Οι έλληνες γονείς ρουφάνε με θόρυβο τον φρέντο εσπρέσσο, απαλλαγμένοι από τις δυσκολίες της καθημερινότητας για λίγο καιρό. Δικαιούνται ένα διάλειμμα ανάμεσα στον δύσκολο χειμώνα που πέρασε και τον επόμενο που διαφαίνεται δυσκολότερος. Στο κάτω-κάτω όλη αυτή η κατάσταση να τα βάζουμε κάθε μέρα με τον εαυτό μας, δεν βγάζει πουθενά. Την κρίση του ευρώ, αν θέλουν μπορούμε να την πληρώσουμε και σε δραχμές!
- Που’ σαι παιδί: «πόσο έχει ο λουκουμάς; 3 ευρώ; Καλά, πιάσε 4! να φάμε όλοι, ε, βέβαια!
Τι, όλοι μαζί τα φάγαμε; Το πιασες το αστείο, Μήτσο;»
Τι, όλοι μαζί τα φάγαμε; Το πιασες το αστείο, Μήτσο;»
Την ειδυλλιακή ηρεμία δείχνει να χαλάει ο καιρός που, μέσα σε λίγα λεπτά, άλλαξε. Ο ουρανός σκοτείνιασε και η θάλασσα άρχισε να αφρίζει, σκορπίζοντας κάτι μικρά κάστρα που έχτιζαν τα πιτσιρίκια.
Μερικοί ηλιοκαμένοι κοκκινολαίμηδες παρ’ ότι ήταν προφυλαγμένοι εκεί που είχαν στήσει το τσαρδάκι τους, μάλλον κάτι ξενέρωτοι Βορειοευρωπαίοι, σηκώθηκαν άρον-άρον και άρχισαν να μαζεύουν τα πράγματά τους, την ώρα που ο αέρας άρχισε να τους παίρνει τα καπέλα με το σηματάκι: “I am backinGreece”.
Μερικοί ηλιοκαμένοι κοκκινολαίμηδες παρ’ ότι ήταν προφυλαγμένοι εκεί που είχαν στήσει το τσαρδάκι τους, μάλλον κάτι ξενέρωτοι Βορειοευρωπαίοι, σηκώθηκαν άρον-άρον και άρχισαν να μαζεύουν τα πράγματά τους, την ώρα που ο αέρας άρχισε να τους παίρνει τα καπέλα με το σηματάκι: “I am backinGreece”.
Πιο δίπλα κάτι καρβουνιασμένοι τύποι, Ιταλοί φαίνονται, σταματούν το μαρτύριο της ρακέτας και τρέχουν να βοηθήσουν μια Γαλλίδα που φωνάζει ότι η μανιασμένη θάλασσα της πήρε το στρώμα!
Μια παρέα από ορκισμένα τσακαλάκια που παραμονεύουν, μυημένα στην τέχνη του καμακιού, προβάρουν ατάκες προσέγγισής για να «ρίξουν» τις άλλες δυο Γαλλίδες που κοιτούν το στρώμα να χάνεται στο πέλαγος: φουλ πανσιόν, αιρκοντισιόν, ε πουρ μανζέρ, γκουρμέτ!
Μια παρέα από ορκισμένα τσακαλάκια που παραμονεύουν, μυημένα στην τέχνη του καμακιού, προβάρουν ατάκες προσέγγισής για να «ρίξουν» τις άλλες δυο Γαλλίδες που κοιτούν το στρώμα να χάνεται στο πέλαγος: φουλ πανσιόν, αιρκοντισιόν, ε πουρ μανζέρ, γκουρμέτ!
Μια παρέα σαρανταπεντάρηδων γυαλάκυδων που κρύβουν την ασπρίλα τους, με εμπριμέ πουκάμισα, κλείνουν την ομπρέλα τους, μαζί και την οθόνη από τα λάπτοπ τους. Φαίνονται αρπακτικά-επενδυτές απ΄αυτούς που ενδιαφέρονται να αγοράσουν τη συγκεκριμένη παραλία. Αυτό δε τους εμποδίζει να κάνουν προειδοποιητικά νεύματα σε μια παρέα από Ελληνάκια που έχει ξεφύγει της προσοχής των γονιών τους και δοκιμάζουν βουτιές από ψηλούς βράχους. Οι επίδοξοι καταδύτες τους αγνοούν επιδεικτικά. Την ίδια ώρα οι γονείς τους πασχίζουν μήπως φέρουν εξάρες στο τάβλι. Μεγάλη γκίνια σήμερα.
Στο ένα χέρι το ζάρι, στο άλλο το παλούκι της ομπρέλας. Ούτε τα παιδιά τους είδαν, ούτε το μεγάλο κύμα που υψωνόταν στο βάθος του ορίζοντα λίγο πριν σκάσει στα μούτρα τους.
Όπως και έγινε. Το κύμα έσκασε και κατάπιε όλα τα τσιμπράγκαλα: καρέκλες, κουβαδάκια, ξαπλώστρες, περιοδικά. Μαζί και μια κυρία που είχε αποκοιμηθεί παρά την άμμο που ώρα, τώρα, την χτυπούσε στην πλάτη.
Ένας πατέρας μόλις βγήκε στην επιφάνεια του νερού κοίταξε έντρομος στον βράχο. Δεν είδε τον γιο του πουθενά….
Ξυπνήστε! Όνειρο ήταν!
Ή μήπως όχι;
Όπως και έγινε. Το κύμα έσκασε και κατάπιε όλα τα τσιμπράγκαλα: καρέκλες, κουβαδάκια, ξαπλώστρες, περιοδικά. Μαζί και μια κυρία που είχε αποκοιμηθεί παρά την άμμο που ώρα, τώρα, την χτυπούσε στην πλάτη.
Ένας πατέρας μόλις βγήκε στην επιφάνεια του νερού κοίταξε έντρομος στον βράχο. Δεν είδε τον γιο του πουθενά….
Ξυπνήστε! Όνειρο ήταν!
Ή μήπως όχι;
* Ο Νίκος Μηλαπίδης είναι νομικός.
