Κινηματογράφοι Αθήνα
Κινηματογράφοι Θεσσαλονίκη
Τα αγόρια παίζουν πόλεμο – ευτυχώς που κάποιος αποφάσισε να τους κάνει και ταινία.(3) Crazy, Stupid, Love
Των Γκλεν Φικάρα, Τζον Ρέκουα. Ρομαντική κομεντί, 2011, ΗΠΑ. 1 ώρα και 58 λεπτά. Με τους: Στιβ Καρέλ, Ράιαν Γκόσλινγκ, Έμα Στόουν, Τζουλιάν Μουρ
Το “Crazy, Stupid, Love” είναι σαν μια απ’ αυτές τις τυχάρπαστες γνωριμίες, όπου συναντάς κάποιον άνθρωπο, ο οποίoς είναι τόσο συμπαθητικός, ανάλαφρος και χαριτωμένος, και διασκεδαστικός που αποφασίζεις να αγνοήσεις τα τυχόν ελαττώματά του για να συνεχίσεις να περνάς καλά. Ξεκινώντας κάπως άχαρα κι αμήχανα μέχρι να πιάσει ρυθμό, η νέα κωμωδία των σκηνοθετών του “I love you Philip Morris”, μας συστήνει σ’ έναν αποσβολωμένο Στιβ Καρέλ, τον οποίο χωρίζει η επί χρόνια σύζυγός του Τζουλιάν Μουρ, αφού του εξομολογείται ότι τον έχει απατήσει. Προσπαθώντας να το ξεπεράσει βγαίνει καθημερινά και τα πίνει, ώσπου γνωρίζει τον ζεν πρεμιέ Ράιαν Γκόσλινγκ, ο οποίος και αναλαμβάνει να του κάνει ένα-δυο μαθήματα περί φλερτ και προσέγγισης γυναικών. Και κάπου εδώ ξεκινά το πανηγύρι, γιατί ενώ ο Καρέλ αποδεικνύεται άψογος και πρόθυμος μαθητής, ο Γκόσλινγκ γνωρίζει την Έμα Στόουν κι ερωτεύεται για πρώτη φορά στη ζωή του.
Με ένα από τα πιο πετυχημένα και δεμένα καστ σε κωμωδία (μαζί με τους παραπάνω και οι πάντα τόσο ευπρόσδεκτοι Μαρίσα Τομέι και Κέβιν Μπέικον), το “Crazy, Stupid, Love” κυλά νεράκι, αγαπώντας τους χαρακτήρες και την πορεία τους, με τις ερωτικές παρεξηγήσεις και τα τρίγωνα, τις επιθυμίες και τα χορευτικά τους αλά Dirty Dancing. Παρασύρεται βέβαια από την πολλή αγάπη προς το τέλος, και το παρακάνει με την εμμονική αναζήτηση της “αδελφής ψυχής” μας εκεί έξω, αλλά ο Καρέλ σώζει ως γνήσιος ήρωας την κατάσταση.
(3) Cowboys and aliens
Του Τζον Φαβρό. Επιστημονικής φαντασίας, 2011, ΗΠΑ. 1 ώρα και 58 λεπτά. Με τους: Ντάνιελ Κρεγκ, Χάρισον Φορντ, Σαμ Ρόκγουελ
Όταν είχε κυκλοφορήσει πρώτη φορά το τρέιλερ για το “Cowboys and Aliens” είχα πέσει κάτω από τα γέλια: Τι καραγκιόζηδες, μα πού το σκέφτηκαν; Εξωγήινοι στην Άγρια Δύση; Ούφο εναντίον σπιρουνιών; Ο Ντάνιελ Κρεγκ με αμνησία και ένα φωσφοριζέ βραχιόλι στο χέρι και ο Χάρισον Φορντ σε ρόλο αδίστακτου τσιφλικά; Έλεος. Έλα που με τον καιρό όλα τα συνηθίζεις, και μέχρι να πέσουν οι τίτλοι αρχής, λίγο η πληροφορία ότι βασίζεται σε κόμικ (Men in Black του Σκοτ Μίτσελ Ρόζενμπεργκ), λίγο ότι συμπαθώ τον σκηνοθέτη Τζον Φαβρό, είχα ήδη χωνέψει την αδιανόητη συνθήκη. Η αλήθεια είναι ότι ο Φαβρό δε σου αφήνει κανένα περιθώριο να κάτσεις να σκεφτείς τι είναι αληθοφανές ή όχι, κυρίως γιατί το πιστεύει ο ίδιος τόσο πολύ που σε παρασύρει. Γιατί όμως, ενώ το “Cowboys and Aliens” ακολουθεί τις οδηγίες χρήσης κατά γράμμα, δεν είναι ταινιάρα; Φοβάμαι πως, παρόλο που χορταίνεις δράση, φαντασία, εφέ, ωραίους ηθοποιούς κι έναν υποφερτό Χάρισον Φορντ, το “Cowboys and Aliens” δεν έχει καθόλου πλάκα - ό,τι γέλιο ήταν να κάνω με την ταινία εξαντλήθηκε στο τρέιλερ. Και είναι μεγάλο κρίμα, γιατί και ο Φαβρό είχε κάποτε ωραιότατη αίσθηση του χιούμορ και το πλαίσιο εδώ σήκωνε τελικά πολύ χαβαλέ.
(3) Ο πόλεμος των κουμπιών / War of the buttons
Του Γιαν Σαμιέλ. Παιδική περιπέτεια, 2011, Γαλλία. 1 ώρα και 35 λεπτά. Με τους: Ερίκ Ελμοσνίνο, Αλέν Σαμπά
Αχ, παιδική ηλικία. Φύση. Παιχνίδια. Καυγάδες. Σκόνη. Ματωμένα γόνατα. Καραμέλες. Πρώτοι έρωτες. Αυστηροί γονείς. Τιμωρίες. Αυθάδεια. Σύμμαχοι φίλοι. Εχθροί γείτονες. Αθωότητα. Προδοσία. Επανάσταση. Ο Γιαν Σαμιέλ τελικά απλά έπρεπε να αφήσει τις αηδίες τύπου “Αγάπα με αν τολμάς” στην άκρη, και να πιάσει το ριμέικ της αγαπημένης των Γάλλων ταινίας του 1962 (που με τη σειρά της είχε βασιστεί στο κλασικό γαλλικό βιβλίο του Λουί Περγκό από το 1912), για να πιάσει τόπο ο κόπος του. Έχει πλάκα γιατί η πεισματική κόντρα ανάμεσα στους μπόμπιρες δυο γειτονικών χωριών, ανάχθηκε σε αντίστοιχα παιδική διαμάχη στην πραγματικότητα: η ταινία του Σαμιέλ κονταροχτυπιόταν με το αντίστοιχο ριμέικ του Κριστόφ Μπαρατιέ, το οποίο έχασε τη μάχη και θα βγει τελικά μια εβδομάδα αργότερα στις γαλλικές αίθουσες. Η ζωή που μιμείται την τέχνη. Την ταινία πάντως να τη δείτε, είναι μια γλύκα.
(2) Τα μικρά όνειρα της νιότης μου / Quartier lointain
Του Σαμ Γκαρμπάρσκι. Δραματική κομεντί, 2010, Βέλγιο/Λουξεμβούργο/Γαλλία/Γερμανία. 1 ώρα και 38 λεπτά. Με τους: Λεό Λεγκράν, Πασκάλ Γκρεγκορί
Μεσήλιξ με παιδικά τραύματα και βαλτωμένο παρόν, ξυπνά μια μέρα για να ανακαλύψει πως είναι πάλι έφηβος και πώς του δίνεται η ευκαιρία να βρει τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που τον ταλανίζουν. Συμπαθητική ταινία, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις ή εκπλήξεις που σε κερδίζει κυρίως λόγω του νεαρού πρωταγωνιστή Λεό Λεγκράν και της νοσταλγικής αναπαράστασης της εποχής.
(1) Ερωτευμένοι στη Νέα Υόρκη / Happythankyoumoreplease
Του Τζος Ράντνορ. Κομεντί, 2010, ΗΠΑ. 1 ώρα και 40 λεπτά. Με τους: Τζος Ράντνορ, Μόλιν Άκερμαν, Τόνι Χέιλ
“Έχω βαρεθεί την αισιοδοξία. Είναι εξαντλητική”, αναφέρει απαυδισμένη η Μόλιν Άκερμαν μετά από μια ακόμα ερωτική απογοήτευση στον κολλητό της Τζος Ράντνορ (του «How I met your mother»). Αυτή είναι η πιο σοφή ατάκα σε μια ταινία που είναι κορεσμένη από one-liners, τα οποία όμως δεν αφήνουν ποτέ την αξιομνημόνευτη εντύπωση που θα ήθελε ο Ράντνορ (σκηνοθέτης και σεναριογράφος επίσης) – μια ατάκα που καλύπτει και τελικά κυριαρχεί στον τόνο ολόκληρης της ιστορίας (ήτοι, τα ερωτικά μπερδέματα διαφορετικών χαρακτήρων στη Νέα Υόρκη). Εξυπνακίστικο, ναρκισσιστικό και κούφιο, το “Ερωτευμένοι στη Νέα Υόρκη” δε γίνεται ποτέ το “αμερικάνικο ανεξάρτητο” ποίημα που ονειρεύεται να γίνει, εν μέρει γιατί πάσχει από μια εξαντλητική ροπή προς την αισιοδοξία που έχει τόσο περιφρονητικά απαξιώσει. Η Μόλιν Άκερμαν δεν είναι η μόνη που έχει βαρεθεί.
Dogville Director’s Cut
Του Λαρς φον Τρίερ. Δραματική, 2003, Δανία/Σουηδία/Μ.Βρετανία/Γαλλία/Γερμανία/Ολλανδία/Νορβηγία/Φινλανδία. 2 ώρες και 58 λεπτά. Με τους: Νικόλ Κίντμαν, Πολ Μπέτανι, Λόρεν Μπακόλ.
Αν με τη «Μελαγχολία» σας άνοιξε η όρεξη για Φον Τρίερ, ξαναδείτε το «Dogville» με 47 επιπλέον λεπτά. Το θεατρικο-κινηματογραφικό πείραμα του Δανού ακολουθεί την κατατρεγμένη Νικόλ Κίντμαν, η οποία «πληρώνει» με το χειρότερο δυνατό τίμημα την καλοσύνη που δείχνει στους ανθρώπους του χωριού που της δίνουν άσυλο.
Θανάσιμη μητέρα / Mother’s day
Του Ντάρεν Λιν Μπούσμαν. Θρίλερ, 2010, ΗΠΑ. 1 ώρα και 52 λεπτά. Με τους: Ρεμπέκα ντε Μορνέ, Τζέιμι Κινγκ
Μια εκδικητική οικογένεια επιστρέφει στο παλιό της σπίτι για να τρομοκρατήσει τους νέους ενοίκους του.
Βενετία 2011
Ο «Φάουστ» του Σοκούροφ μπορεί να κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας, αλλά εμείς πετάμε τη σκούφια μας για το βραβείο Σεναρίου που κέρδισαν ο Γιώργος Λάνθιμος και ο Ευθύμης Φιλίππου για τις «Άλπεις» - τις οποίες ανυπομονούμε να δούμε (έξοδος στις αίθουσες: 29 Οκτωβρίου). Ανάμεσα στα υπόλοιπα βραβεία, το Βραβείο της Επιτροπής στο Terraferma του Εμανουέλε Κριαλέζε, το Βραβείο Σκηνοθεσίας στον Σανγκτζούν Κάι για το «Ren Shan Ren Hai», το Βραβείο Ανδρικού Ρόλου στον – αγαπημένο μας - Μάικλ Φασμπέντερ για το «Shame» του Στιβ ΜακΚουίν και το Βραβείο Γυναικείου Ρόλου στην Ντίνι Γιπ για «Tao Jie» της Αν Χούι.
http://www.protothema.gr/culture/cinema/article/?aid=145803
