Δεν θα τυφλωθεί. Ο φίλος και συμποδηλάτης μου δεν θα χάσει την όραση του. Θα συνεχίσει να πεταλάρει μαζί μου. Το είπε ο γιατρός του στην τελευταία επίσκεψη. Νομίζω οτι σε κάθε ραντεβού αυτό του λέει, μα εκείνος το μεταφράζει διαφορετικά.
Φτιάχνει τέρατα στο μυαλό του, βάζει μεγαλά θηρία στο βυθό των ματιών του και του τρώνε σιγά μα σταθερά το μυαλό.
Μα είπαμε να το γιορτάσουμε, γλυκειά φθινοπωρινή βραδειά. Μακριά από μηδενισμούς και καταστροφές. Φεστιβάλ μπύρας, λοιπόν, φασαρία, νεαρόκοσμος κυρίως από τα νότια προάστεια. Μέχρι να βγεί ο Ζουγανέλης τα λουκάνικα τσιτσίριζαν ερωτικά πάνω στα κάρβουνα και οι μπύρες με το μέτρο περνούσαν από μπροστά μας βιαστικές. Μα αυτός ο τύπος , ο διασκεδαστής, ο τραγουδιστής, ο Γιάννης , που είναι μιας ανεξιχνίαστης ηλικίας, σε κάνει να ζείς σε έναν άλλο κόσμο. Με μια περίεργη ηθική που, ενώ χρησιμοποιεί ώρες ώρες μια χυδαία γλώσσα, το κάνει λές και ντρέπεται, με «ήθος». Μας έκανε όλους νεώτερους . Κατάφερε την απολιτίκ νέα γενιά να βγάζει συναίσθημα στα χοντροκομένα αστεία του. Όχι δεν είναι ο τρόπος ούτε καν το περιεχόμενο των θεμάτων που καταπιάνεται. Είναι η θετική ενέργεια που έχει αυτό το «παιδί».
Δεν του κάνω νεκρολογία που, άλλωστε, δεν την έχει και ανάγκη.
Μα πόσο σπάνιο σε μια στιγμή της ιστορίας που κανένας δεν γελά. Που θέλουν να μας ενοχοποιήσουν και μας κάνουν συνυπέυθυνους για την κρίση και την πτώση. Ένας τύπος από το πουθενά, μια φιγούρα μαγική που τον Μεσαίωνα, μάλλον θα τον κυνηγούσαν σαν αλχημιστή, δίνει καλόκαρδα, απλόχερα εκείνο που μας λείπει για να σύρουμε το κάρο με τις πέτρες. Σβήνει μέσα σε ένα βράδυ την κακομοιριά μας.
Κρατώ την μικρή ατάκα, απόκριση στην ερώτηση του Σταρόβα:
-πες μας και για τον Καντάφι.
ο Ζουγανέλης σκέφτεται.. και απαντά: τον επνίξανε οι μπάφοι.
Ο μεγάλος πορτογάλος Λογοτέχνης Ζ. Σαραμάνγκου στο «Περι τυφλότητας» μας γράφει για μια κοινωνία που χάνει το φως της. Κάτι σαν την δικιά μας που νιώθω πως χάνεται το χρώμα από την καθημερινότητα μας. Μα δεν μπορεί, με παραδείγματα σαν του Ζουγανέλη, όσο και αν το προσπαθούν κάποιοι, θα ξαναγεμίζουμε, έστω κρυφά, τα μελάνια της ζωής με αισιοδοξία και πάθος. Πόσο κίτρινο και πράσινο φώς που έβγαζε αυτός ο τύπος, σαν το πουκάμισο του ή μήπως αυτός το έβγαζε;
