Ένα μπουκάλι νερό και εισβολή στο studio…
ό,τι κακό και να είχε η έκτακτη επικαιρότητα, σημασία είχε εγώ να είμαι σε θέση μάχης.Μάχης μετάδοσης και όχι μάχης με το συναίσθημα μου, ό,τι και αν θα αντίκριζα, ό,τι κι αν ερχόταν στις πηγές του master control. Και στο control ποιος θα συντόνιζε εκτός από τους τεχνικούς που έκαναν ήρεμα τη δουλειά τους; Θα ήταν κανένας ψύχραιμος και ενημερωμένος ή κανένας φωνακλάς που θα έτρεμε αντί θα έρθει στη θέση μου και να μου δώσει κατευθύνσεις χωρίς άριες;
Μπαίνω σε όλα τα τμήματα, η πιο φιλική και ανθρώπινη αίθουσα σύνταξης από όσες έχω περάσει, καλησπερίζω και ρωτάω τους συντάκτες τι έχουμε απόψε στο μενού. Στο πολιτικό μιλάω με τη Μαρία Σπυράκη και το φίλο μου τον Ανδρέα Κωνσταντάτο, στο αστυνομικό με την Ηρώ Καρυοφύλλη, το Γιάννη Φιλιππάκη και, φυσικά, από συνήθεια μένω πιο πολύ ώρα στα διεθνή με τη Ντέμη Χατζή, τη Μαργαρίτα Κούζα, τη Σοφία Κολοκοτρώνη… και τους άλλους …
Η γνωστή τσιρίδα: «Ειρήνηηηηη κατέβα στο studio! Χθές όμως! Τώωωωωρα!» «Τι έγινε;» τσιρίζω κι εγώ τρέχοντας στο διάδρομο, «Στη Νέα Υόρκη! Τρέχα!». Κατεβαίνω τρία-τρία τα σκαλιά.
Φτάνω στο ισόγειο. Ένας Πέρης Χαλάτσης μαινόμενος, πόσο μαινόμενος μπορεί να γίνει ο πιο cool διευθυντής σύνταξης της ελληνικής τηλεόρασης; Και σε μένα τι άλλο θα συμβεί όταν σ’ αυτό το κανάλι, την ημέρα που ξεκίνησα έγινε ο μεγάλος σεισμός της 7ης Σεπτεμβρίου 2009 στην Αθήνα;
Βάζω ακουστικό, πάντα στο δεξί αυτί, γι’ αυτό κουφαίνεται σιγά σιγά, φοράω «ψείρα» στο πέτο (μικρόφωνο) και αρχίζω να λέω ό,τι βλέπω.
8.50 ώρα Νέας Υόρκης, 3.50 ώρα Ελλάδας, ένα αεροπλάνο, κυρίες και κύριοι, προσέκρουσε στον ένα από τους δύο δίδυμους πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, στο βόρειο πύργο. Καπνοί, φωτιά, μια τεράστια έκρηξη.
Είναι cesna… κάποιος άπειρος πιλότος το ‘ριξε πάνω στον πύργο… Μπα μοιάζει μεγαλύτερο αεροπλάνο… Το κρύβουν οι καπνοί… Μέσα στη Νέα Υόρκη, πρωί – πρωί; Λες να συμβαίνει κάτι άλλο; Μήπως είναι τρομοκρατική επίθεση…
Αρχίζει η ταυτόχρονη μετάδοση – πληροφόρηση από το CNN που πρώτο «έστειλε» εικόνα σε όλο τον κόσμο.
“Something devastating” «Μια μεγάλη καταστροφή», ψιθυρίζουν οι παρουσιαστές του CNN, «έχει συμβεί».
Είναι 8.59, έχουμε στον αέρα τον Σον… (θυμάμαι το όνομά του ακόμα, ο πρώτος αυτόπτης μάρτυρας, αντιπρόεδρος κάποιας εταιρείας που «έβλεπε» από μακριά» ) μας κόβει την ανάσα:
-Το αεροπλάνο πετούσε χαμηλά, πήγαινε πίσω μπρος και τελικά καρφώθηκε στο βόρειο πύργο του WTC.
-Είναι μικρό το αεροπλάνο;
-Όχι, είναι ένα μεγάλο επιβατηγό αεροσκάφος, πρέπει να διεμβόλισε τον πύργο, περίπου στους 20 τελευταίους ορόφους.
-Το αεροπλάνο βγήκε από την άλλη πλευρά ή είναι σφηνωμένο ακόμη στον πύργο;
-Ξέρετε δεν βλέπω, έχει τόσο πολύ μαύρο καπνό και φλόγες. Φλόγες…
- Είναι η συνήθης κατεύθυνση προς τον αεροδιάδρομο;
- Σε καμία περίπτωση! Ποτέ δεν περνάει από το σημείο αυτό του Μανχάταν.
Studio Star: «Κυρίες και κύριοι, θα σας ενημερώνουμε με συνεχή έκτακτα δελτία για το τι ακριβώς συνέβη στη Νέα Υόρκη με την πτώση αυτού του αεροσκάφους…» Στο ακουστικό μου ο Πέρης Χαλάτσης μου λέει «Ειρήνη εντάξει, ανέβα τώρα επάνω κι αν χρειαστεί ξαναβγάζουμε έκτακτο… Αμ δε…
Δεν πρόλαβα να κλείσω τη βαριά πόρτα του studio και… από το control που τα «πανθ’ ορά», ακούω «Θεέ μου! Δεύτερο αεροπλάνο!». Ορμάω στο Studio και η εικόνα το δεύτερου αεροπλάνου στο δεύτερο πύργο, η δίδυμη κατάρα… μόλις είχε συμβεί.
Το CNN μιλάει πια σχεδόν με βεβαιότητα για τρομοκρατική επίθεση…
Έχουμε στον αέρα τη βουλευτή της ΝΔ Σοφία Καλαντζάκου από τη Νέα Υόρκη. (βρισκόταν εκεί γιατί διδάσκει περιβαλλοντικά θέματα στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης μαζί με τον άνδρα της Φίλιππο Μήτση, καθηγητή αρχαίας φιλοσοφίας. «Είναι συγκλονιστικό αυτό που βλέπω μπροστά μου. 2 αεροπλάνα τρύπησαν τους 2 πύργους – σύμβολο της Νέας Υόρκης. Πανδαιμόνιο επικρατεί, ολόκληρη Νέα Υόρκη στο πόδι, ασθενοφόρα, πυροσβεστικά, αστυνομία, άνθρωποι πανικόβλητοι και τρομοκρατημένοι…».
Έχουμε πληροφορίες για έκρηξη και στο Καπιτώλιο. Ο Λευκός Οίκος εκκενώθηκε.
Μέσα στο studio έχουμε παγώσει όλοι, αλλά η «φωτιά» των καταιγιστικών εξελίξεων δεν μας αφήνει να το σκεφτούμε.
Από το control ακούω επιφωνήματα απελπισίας και έκπληξης. Είμαστε στον αέρα, καταγράφοντας λεπτό προς λεπτό τις δραματικότερες στιγμές της ιστορίας της ανθρωπότητας και δεν δικαιούμαστε να εκφράζουμε συναισθήματα γιατί θα καταρρέαμε κι εμείς.
Οι εικόνες μιλάνε, εμείς απλά «γράφουμε» λεζάντες.
Ώρα 9.30. Έχουμε δηλώσεις Μπους. “A difficult moment… επιστρέφω επειγόντως στην Ουάσινγκτον, έδωσα εντολή στο FBI, στο Πεντάγωνο…”
9.38. Control room, Πέρης Χαλάτσης: «Ειρήνη, έχουμε τρίτο αεροσκάφος…» «Κυρίες και κύριοι, ένα τρίτο αεροπλάνο καρφώθηκε πάνω στα κτήρια του Αμερικάνικου Πενταγώνου στο Άρλινγκτον της Βιρτζίνια. Τυλίχθηκε στις φλόγες…»
Αμηχανία, αγωνία και φόβος για το τι θα επακολουθούσε. Όλα τα κανάλια προσπαθούν να μεταδώσουν, να διασταυρώσουν, να καλύψουν με συνεχή ροή τα τραγικά γεγονότα. Απαγορεύονται όλες οι πτήσεις όλων των επιβατηγών αεροσκαφών από και προς την Αμερική.
Απογειώνονται αεροσκάφη της Air National Guard Base για να κατοπτεύουν το τι συμβαίνει στον ουρανό. Παναγία μου… ρίχνονται άνθρωποι στο κενό από όλους τους ορόφους για να σωθούν…
Ώρα 9.59. Πέεεεεφτει… καταρρέει. «Ο δεύτερος πύργος που χτυπήθηκε, κυρίες και κύριοι, καταρρέει σα χάρτινος. 102 λεπτά θα αντέξει ο πρώτος στόχος των τρομοκρατών που κατακρημνίζεται στις 10.28»
Λίγο νωρίτερα, η τέταρτη και τελευταία μοιραία πτήση έπαιρνε τέλος, προσκρούοντας στο έδαφος του Shanksville κοντά στην Πενσυλβάνια. Ήταν η πτήση 93 της United Airlines.
Σχεδόν 2 ώρες που δεν θα ξεχάσω ποτέ. 2 ώρες με τόσο δυνατές και σκληρές εικόνες που και οι πιο νοσηρή φαντασία δεν θα μπορούσε να συλλάβει. 2 ώρες χτυποκάρδι, 2 ώρες χωρίς να μπορώ να δακρύσω, να πανικοβληθώ μπροστά στη θέα, στους ήχους, στις σειρήνες μιας πρωτοφανούς τραγωδίας.
