μάθαμε πως στον
πόλεμο, στο παιχνίδι
και στη ζωή υπάρχουν νικητές και ηττημένοι.
Υπάρχουν στρατηγικές κινήσεις που θα μας στέψουν αυτοκράτορες
και υπάρχουν...
ανεπανόρθωτα λάθη που θα μας οδηγήσουν σε μια αυτοκρατορική ήττα.
Από μικρά μερικούς από εμάς, μας πίεσαν να ανήκουμε στο πρώτο σκέλος.
Σκέφτομαι τη Θεά Αθηνά, η οποία δεν έβρισκε ευχαρίστηση στη μάχη και στον πόλεμο, αλλά διευθετούσε τις διαφορές της και τηρούσε το νόμο με ειρηνικά μέσα. Δεν έφερε όπλα εν καιρώ ειρήνης και αν ποτέ τα χρειάστηκε τα δανείστηκε από το Δία. Έδειχνε πάντα το μεγαλύτερο έλεος και οι σώφρονες αρχηγοί απευθύνονταν σε εκείνη για συμβουλές που θα τους χαρίσουν την πολυπόθητη νίκη.…
Σκέφτομαι το σκάκι που σου διδάσκει να ελέγχεις με ευφυΐα τον αρχικό ενθουσιασμό σου. Ίσως κάνεις λάθος βήματα και ο αντίπαλος να κάνει ρουά ματ. Δεν βρίσκω που είναι το κακό. Μόλις διδάχτηκες από τα λάθη σου την ιερή γνώση. Όπως λέει άλλωστε και ο Τάσος Λειβαδίτης, ο κόσμος είναι ένα παιχνίδι ας πούμε ότι κέρδισες, τι θα βγει;
…
Σκέφτομαι τις διάφορες στρατηγικές που δοκίμασα στους πολέμους της καθημερινότητάς μου. Μερικές φορές ανέτρεψα τις καταστάσεις με την στρατηγική της αντεπίθεσης, άλλωστε το να αρχίσεις εσύ την επίθεση σε μια ενδεχόμενη παρτίδα σε φέρνει σε μειονεκτική θέση καθώς εκθέτεις την στρατηγική σου και περιορίζεις τις επιλογές σου. Ωραίες οι στρατηγικές, αλλά δεν θέλω τελικά να συμμετέχω σε κανένα πόλεμο.
Ο μόνος ηδονικός πόλεμος είναι εκείνος του αμοιβαίου έρωτα. Δίχως νίκες, ήττες, βραβεία και παράσημα. Πάνω στη μεγάλη σκακιέρα ο βασιλιάς και η βασίλισσα θα ερωτοτροπούν προστατευόμενοι από στρατιώτες που κρατάνε σπαθιά και αν όλοι μπουν στο ίδιο κουτί καβάλα πάνω στα άλογα, τότε θα μπορούν να κρύψουν τον έρωτά τους στους ψηλούς πύργους με τις ατσάλινες και απροσπέλαστες πόρτες…
Τοποθεσία: Πλατεία Κοραή, Πειραιάς
Τὸ σκάκι
Ἔλα νὰ παίξουμε...
Θὰ σοῦ χαρίσω τὴ βασίλισσά μου
Ἦταν γιὰ μένα μιὰ φορὰ ἡ ἀγαπημένη
Τώρα δὲν ἔχω πιὰ ἀγαπημένη
Θὰ σοῦ χαρίσω τοὺς πύργους μου
Τώρα πιὰ δὲν πυροβολῶ τοὺς φίλους μου
Ἔχουν πεθάνει ἀπὸ καιρὸ
πρὶν ἀπὸ μένα
Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει
δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη
γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις
Ἔλα νὰ παίξουμε...
Ὁ βασιλιὰς αὐτὸς δὲν ἤτανε ποτὲ δικός μου
Κι ὕστερα τόσους στρατιῶτες τί τοὺς θέλω!
Τραβᾶνε μπρὸς σκυφτοὶ δίχως κἂν ὄνειρα
Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει
δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη
γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις
Ἔλα νὰ παίξουμε...
Κι αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος ἡ παρτίδα...
Μανόλης Αναγνωστάκης
