Όχι ότι δεν συμβαίνουν πολλά αξιοσημείωτα, σε καθημερινή βάση. Το αντίθετο. Βρίθει πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων η καθημερινότητά μας. Αποφάσεις, εντάσεις, συγκρούσεις, απειλές, ελπίδες, απογοητεύσεις, διαπραγματεύσεις, ληστείες, επιθέσεις, καταλήψεις, αναλύσεις (μερικά μόνο από τα «θηλυκά» που μας παιδεύουν).
Πάντως, δόξα τω Θεώ, δεν πλήττουμε!
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τον τελευταίο καιρό γιατί δεν έχω καμμία επιθυμία να ασχοληθώ σε αυτή τη σελίδα με θέματα της επικαιρότητας.
Η απάντηση ήρθε ενώ έκοβα τα άρθρα από μια στοίβα εφημερίδων, πριν τις πετάξω: Τι νόημα έχει να σχολιάζει κανείς επιμέρους γεγονότα, όταν όλα δείχνουν πως το μεγάλο – πανθομολογούμενο– ζητούμενο της αλλαγής στη νοοτροπία μας δεν έχει μετακινηθεί ούτε ένα εκατοστό από τη θέση του;
«Χρειάζονται μεγάλες αλλαγές». Αυτό είναι το άνοιγμα ή το κλείσιμο κάθε συζήτησης, κάθε κριτικής, κάθε σχολίου όχι μόνο στα έντυπα όλων των αποχρώσεων, αλλά κυρίως στην κοινωνία. Ποια αλλαγή, όμως, στηρίζεται ομόφωνα; Γιατί το ενδιαφέρον στην αυτοκριτική μιας κοινωνίας που ζει αυτήν την ιστορική στιγμή, είναι η όποια ομόφωνη απόφαση. Μικρή ή μεγάλη. Ποια είναι αυτή;
Το θέμα της Παιδείας; Οι φοιτητές –και αρκετοί πανεπιστημιακοί– στα κάγκελα. Ξανά.
Το άνοιγμα των επαγγελμάτων; Την είδαμε την υποδοχή από όλους τους συνδικαλιστές.
Η φοροδιαφυγή; Αναζητείται ακόμα τρόπος, όχι για την ευαισθητοποίηση και ανταπόκριση των εχόντων, για τον εντοπισμό των ψευδών δηλώσεων.
Η αξιολόγηση και η δικαιότερη αντιμετώπιση των δημοσίων λειτουργών βάσει ασφαλέστερων κριτηρίων ή μορίων; Πανικός αντιδράσεων, μη χάσει κανείς κεκτημένο –δίκαιο ή άδικο, δεν έχει σημασία.
Πειθαρχικό για τις παραβάσεις καθήκοντος στο δημόσιο; Εκμετάλλευση!
Προφανώς, τίποτα από αυτά δεν πρέπει να πειραχτεί. Καλώς είχαν. Ποιες είναι, όμως, οι βαθειές αλλαγές που όλοι περιμένουν; Ποιες είναι οι περίφημες «αρρώστιες» (δε μ΄αρέσει το «παθογένειες», κάηκε κι αυτό γρήγορα), που οδηγούν στην συντήρηση μιας νοοτροπίας που εμποδίζει το ζητούμενο, δηλαδή την ίαση;
Το θέμα δεν είναι αν θα περάσει το συγκεκριμένο, κάθε φορά, μέτρο μιας κυβέρνησης. Ή με πόση φασαρία και με τι «κόστος» (άλλη ύποπτη έννοια). Το θέμα είναι να αλλάξει το «διεφθαρμένο» πολιτικό σκηνικό. Έτσι δεν είναι; Ποια κοινωνία θα το αλλάξει; Ποιοι πολίτες; Αυτοί που αντιδρούν σε οποιοδήποτε μέτρο αξιοκρατίας ή δικαιοσύνης;
Όπου και όταν προτείνεται ένα τέτοιο;
Δεν αναφέρομαι καθόλου στην οικονομική ανέχεια και στα σκληρά οικονομικά μέτρα.
Δεν υπάρχει πολίτης αυτής της χώρας που δεν επιθυμεί διακαώς να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα με τα δανεικά και την ανασφάλεια.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν δυσφορεί με την ανεργία –κυρίως αν ο ίδιος είναι από τους τυχερούς που έχουν δουλειά.
Αναφέρομαι σε πρωτοβουλίες που απαντούν σε αιτήματα που υποτίθεται ότι έχει σύμπασα η κοινωνία των πολιτών εδώ και χρόνια. Ποια είναι αυτά άραγε;
Βλέπω τις σημερινές δημοσκοπήσεις. Θα περίμενα, βάσει της εκφρασμένης ιδεολογίας, μέσα από τα συνθήματα τουλάχιστον των αγανακτισμένων, να καταγράφεται η πρόθεση ψήφου σε οποιοδήποτε κόμμα δεν έχει κυβερνήσει. Θα είχε νόημα και συνέπεια, για όσους (και είναι πολλοί, λέγεται) πλήττονται τώρα.
Κι όμως! Η ψήφος δείχνει να επιστρέφει στο κόμμα που έδωσε τη χαριστική βολή στη χώρα! Σας διαβεβαιώνω ότι δεν θα γίνω ποτέ τυφλός απολογητής του ΠΑΣΟΚ. Συμμερίζομαι πολλά σημεία της κριτικής που του γίνεται. Εκτίθεμαι με αυτό, διότι πιστεύω σε κάποιους ανθρώπους. Αλλά αυτό που καταγράφεται στη δημοσκόπηση μου διεγείρει την περιέργεια. Θέλω πολύ να κατανοήσω τη σκέψη, αλλά κυρίως το κίνητρο αυτής της τάσης. Την περίφημη αλλαγή της νοοτροπίας, εντέλει, που όλοι λαχταράμε.
