Το περασμένο Σαββατοκύριακο φιλοξενούσα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Γάλλων συναδέλφων. Ως άνθρωποι που αγαπάμε τις πόλεις, κάθε φορά που έρχονται στην Αθήνα, επισκεφτόμαστε και μια διαφορετική συνοικία. Αυτή τη φορά επέλεξα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες του κέντρου της πόλης, το Μεταξουργείο.
Η Αθήνα είναι, ίσως, η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που έχει ακόμα στην καρδιά της τόσους ακάλυπτους χώρους. Οι άλλες πρωτεύουσες έχουν χτιστεί τελείως και δεν υπάρχουν οικόπεδα ελεύθερα στο κέντρο: Ήταν εντυπωσιακό που στο Μεταξουργείο προβλέπεται να χτιστεί ένας πρότυπος βρεφονηπιακός σταθμός και ένα σχολείο σε υπάρχοντα ελεύθερα οικόπεδα που φέρουν και την σχετική ένδειξη!
Ο Δήμος, μάλιστα, έχει μετατρέψει ένα άλλο οικόπεδο σε πανέμορφη απλή πλατεία ακριβώς στην πιο υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας! Είναι τόσο όμορφη βόλτα που πραγματικά ξεχνάς την οικονομική κρίση για λίγο και συγκινείσαι από τα όμορφα μικρά σπιτάκια, τα τελευταία ίσως απομεινάρια λαϊκών κατοικιών των αρχών του προηγούμενου αιώνα.
Συγκινείσαι, όμως, και από τα πανέμορφα ανακαινισμένα νεοκλασικά, αλλά και κάποιες μοντέρνες κατασκευές που δένουν αριστοτεχνικά με τις παλιότερες και σε κάνουν περήφανο για τους αρχιτέκτονες της πόλης μας! Οι φίλοι μου ενθουσιάστηκαν, μου υπέβαλαν άπειρες ερωτήσεις, που πολλές δεν μπόρεσα να απαντήσω: Βεβαίως, στο ερώτημα γιατί μένω στο Γκύζι και όχι στο πανέμορφο Μεταξουργείο, ιδίως γύρω από την πλατεία Αυδή, η απάντηση μου είχε να κάνει με τον φόβο μου να αντιμετωπίζω τους dealers των ναρκωτικών και το τραγικό θέαμα των μελλοθάνατων πρεζονιών.
Δεν μπόρεσα να δικαιολογήσω τις προηγούμενες δημοτικές αρχές που άφησαν το κέντρο της πρωτεύουσας, την ιστορία του τόπου, στα χέρια των εμπόρων ναρκωτικών! Τους είπα ότι η σημερινή δημοτική αρχή δίνει μεγάλη μάχη, αλλά και πάλι η δημοσιονομική κρίση μας στερεί από τους αναγκαίους πόρους σ’ αυτή τη φάση. Καταλήξαμε στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, στο κτίριο του Μεταξουργείου για να επισκεφτούμε την έκθεση: Το κράτησα για το τέλος για να μπορώ να νοιώσω ακόμα πιο περήφανη! Η έκθεση από την συλλογή του Γιώργου Οικονόμου είναι απλά εξαιρετική! Με ρώτησαν γιατί δεν την διαφημίζουμε στο εξωτερικό, γιατί δεν έχει γράψει κάποιος π.χ. στην εφημερίδα Le Monde, ώστε να έρθουν επισκέπτες τουρίστες να την δουν: Αν αυτή η έκθεση στηνόταν στο Παρίσι θα υπήρχαν ατέλειωτες ουρές….
Σχολίαζαν, ακόμα, πως η αξία αυτών των έργων Τέχνης φτάνει για να ξεχρεώσει η χώρα! Βεβαίως, είμασταν σχεδόν μόνοι μας στους χώρους της έκθεσης – πράγμα που σημαίνει ότι ούτε το ελληνικό κοινό ενδιαφέρθηκε μαζικά. Και, βεβαίως, δεν είναι οικονομικό το ζήτημα: Η είσοδος είναι δωρεάν, ούτε καν ένα συμβολικό ευρώ δεν ζητάει ο δήμαρχος!
Σχολίαζαν, ακόμα, πως η αξία αυτών των έργων Τέχνης φτάνει για να ξεχρεώσει η χώρα! Βεβαίως, είμασταν σχεδόν μόνοι μας στους χώρους της έκθεσης – πράγμα που σημαίνει ότι ούτε το ελληνικό κοινό ενδιαφέρθηκε μαζικά. Και, βεβαίως, δεν είναι οικονομικό το ζήτημα: Η είσοδος είναι δωρεάν, ούτε καν ένα συμβολικό ευρώ δεν ζητάει ο δήμαρχος!
Τι να το κάνεις; Στην τηλεόραση πουλάνε τα σίριαλ και, αντί για ανάταση ψυχής, πηγαίνεις να κοιμηθείς με κατάθλιψη… Και, όμως, τώρα που χρειάζεται η Τέχνη κανείς δεν τολμάει να μιλήσει γι’ αυτήν!
*Η Ευγενία Μπουρνόβα είναι καθηγήτρια Οικονομικής – Κοινωνικής Ιστορίας και Ιστορίας Πόλεων στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
