Τα είδατε τα κουστουμάκια; Τα είδατε μαζεμένα στην αίθουσα τη φωτισμένη; Καλοσιδερωμένα, τζάμπα ταϊσμένα, ασυνείδητα κι ευτυχή;
Τα κουστουμάκια. Τα θλιβερά κουστουμάκια.
Σκεφτείτε τι έχουν κάνει όλα αυτά τα κουστουμάκια που κάθονται σήμερα και χειροκροτούν ξανά. Πόσους ανάξιους έχουν διορίσει, πόσα χαρτζιλίκια έχουν μοιράσει σε συνδικαλιστές, πόσα τηλέφωνα σήκωσαν, έδωσαν εντολές κι αδίκησαν, πόσους αθλητές ντόπαραν, πόσους καλλιτέχνες κολάκεψαν, πόσους φακέλους/αιτήσεις/ έγγραφα πέταξαν πριν καν τα κοιτάξουν, πόσοι άξιοι άνθρωποι βρήκαν κλειστές πόρτες εξαιτίας τους.
Τα κουστουμάκια έγιναν «κύριε πρόεδρε», «κύριε διευθυντά», «κύριε γενικέ»,«παναγιότατε», «αξιότιμε» κι ό,τι άλλο χωράει στο ψεύδος των λέξεων, αρκεί να ξεχωρίσουν τον εαυτούλη τους απ’ τον συνάνθρωπο.
Τα κουστουμάκια φλυαρούν ακόμα. Τα λόγια τους μας εξοργίζουν, θέλουμε να σπάσουμε την τηλεόραση, προσπαθούμε να εφεύρουμε λέξεις για να εκφράσουμε απολύτως τον θυμό μας.
Μα, τα κουστουμάκια λένε αυτά που έλεγαν πάντοτε. Αφού το ξέρουμε. Τα ίδια ακριβώς. Δεν άλλαξαν τίποτα. Μόνο που πια δεν έχουν το χρήμα για να εξαγοράσουν όλα τα χειροκροτήματα. Δε μπορούν να δανειστούν άλλο για να διαφθείρουν. Κι ακούς μόνο τον εκκωφαντικό ήχο της αθλιότητας- χωρίς εφφέ.
Ξεθύμανε η μέθη, μαράθηκε το μαρούλι κι έμεινε στον πάτο μόνο η χυδαιότητά τους.
Κουστουμάκια σήμερα. Χιτώνες στην εποχή του Καίσαρα. Μα ό,τι κι αν φορούσαν , παρέμεναν ο υπόκοσμος που αποφασίζει για τον κόσμο.
Τα κουστουμάκια ξηλώνονται.
Τραβάνε τις ραφές και μένουν γυμνοί.
Και φυσικά θα προτιμήσουν – και θυμηθείτε το – το απόλυτο χάος κατά το φευγιό τους. Θα καίγεται το σύμπαν και μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο θα κρατούν τη θέση τους. Κατά βάθος θα επιδιώξουν το χάος, για να αποδείξουν πως χωρίς εκείνους δεν υπάρχουμε. Για να τους αναζητήσουμε ξανά.
Μα αυτά τα ξέρουμε, φίλε.
Υπάρχει όμως και η ερώτηση κλειδί. Προσοχή!
Αν ένα κουστουμάκι σας πλησιάσει, μπει στη ζωή σας, στον κύκλο των γνωριμιών σας και σας τάξει μια θεσούλα, τότε τι θα κάνετε; Αν το ευνοήσουν οι συνθήκες να σωθείτε μόνο εσείς, τι θα κάνετε; Θα συνεχίσετε να φωνάζετε για το άδικο του κόσμου, για το σάπιο σύστημα;
Μη βιαστείτε ν’ απαντήσετε. Εδώ και χιλιάδες χρόνια ο πλανήτης είναι γεμάτος από καθωσπρέπει ανθρώπους, γλυκύτατους οικογενειάρχες, αδικημένους νεολαίους που μπροστά στο δέλεαρ του κουστουμιού, φαίνεται αμέσως πως ήταν έτοιμοι για το μεγάλο Ναι .
Μην έχετε αυταπάτες, πάντοτε επιστρέφουν τα κουστουμάκια, πάντοτε περιμένουν στη γωνία. Και να τα διώξεις κακήν κακώς, επιστρέφουν με άλλα ονόματα, άλλα γοητευτικά σύμβολα και την ίδια φιλοσοφία.
«Σώσε τον κώλο σου, ρε! Κι άστους άλλους!»
Τι θα κάνετε, λοιπόν; Θα τον σώσετε και θα τον χωρέσετε σε κουστουμάκι;
Τι θα κάνατε για ένα κουστουμάκι ραμμένο στα μέτρα σας;
Τι θα κάνατε;
Τι θα έκανα;
ΥΓ. Νικόλας Άσιμος.
Ξεπουληθήκαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ… για ένα κουστούμ.
Αλλά μη δίνετε σημασία στον Άσιμο. Ένας τρελός ήταν. Δεν είχε φορέσει ποτέ κουστούμι.
Νικόλας Άσιμος- Γιουσουρούμ
