-Τι τέλος; (θα ρωτήσεις εσύ με τη δήθεν αθωότητα κι αφέλεια ενός μικρού παιδιού, που κοιτάει με μάτια όλο απορία και μια αίσθηση πικρίας για τη μικρότητά του, που δεν κατάφερε να κρύψει πίσω από λόγια όλο αρώματα και χρυσόσκονη αγορασμένη από βιβλιοπωλείο-προσεχώς ψησταριά, σε τιμή ευκαιρίας)
-Έλα τώρα που δεν ξέρεις.. (θα σου δοθεί ημιτελής η απάντηση, με εκείνη τη...
στυφή ωμότητα, που πάντα ζήλευες από εκείνους που κατέχουν την τέχνη του κυνισμού από τα μικράτα τους)
(Όσο κοντά κι αν έτυχε να ήρθες με κυνικούς, δεν μπόρεσες να στροβιλιστείς στη δίνη τους. Τα φώτα τους θα λάμπουν πάντα πιο πέρα από σένα. Ούτε τώρα στο τέλος δεν κέρδισες μια ολοκληρωμένη απάντηση. Κι αυτό, επειδή η χρυσόσκονη δεν είναι φτιαγμένη για να λαμπιρίζει από μόνη της. Ίσως η μόνη ευκαιρία που κατάφερες κι άξιζες να αρπάξεις, να ήταν εκείνη του "2+1 δώρο σακουλάκια μεταχειρισμένης χρυσής σκόνης, λόγω εκποίησης".)
-Δε με νοιάζει, δε μ' αγγίζει (θα βιαστείς να πεις με το κεφάλι ψηλά και το βλέμμα στα τρύπια σου παπούτσια)
-Μα φυσικά και δε σε νοιάζει .. Γι' αυτό και το τέλος σου είναι εδώ :)
http://press-gr.blogspot.com/2011/09/blog-post_9208.html
