ΣΙΝΕΜΑ
ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ
Ιδιαίτερη έφεση στην κωμωδία έχει φαίνεται η οικογένεια των Βρετανών ΜακΝτόνα:ο μεγαλύτερος αδελφός Μάρτιν σκηνοθέτησε την εξαίσια...
«Αποστολή στην Μπρίζ» το 2008 και ο μικρότερος κάνει τώρα το ντεμπούτο του με το, εξίσου διασκευαστικό, «Εκτός Νόμου και Χρόνου».
Πατώντας γερά στην βρετανική κωμική παράδοση, για την ακρίβεια στην αστυνομική παρωδία, ο ΜακΝτόνα έχει ως ήρωα ένα τίμιο, αλλά και αντισυμβατικό Ιρλανδό αρχιφύλακα, ο οποίος τρώει το μηνιάτικό του στις πόρνες και το αλκοόλ. Ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο μπορεί να συνεννοηθεί είναι η βαριά άρρωστη μητέρα του, καθώς όλοι οι υπόλοιποι τον θεωρούν γραφικό και ξεροκέφαλο.
Τώρα όμως πέφτει στα βαθιά, καθώς μια συμμορία αδίστακτων εγκληματιών δραστηριοποιείται στην περιοχή του κι ένας ατσαλάκωτος πράκτορας του FBI έρχεται από την Αμερική για να βοηθήσει.
Μολονότι ο χειρισμός του μαύρου χιούμορ είναι μια δύσκολη υπόθεση, ο σκηνοθέτης κατάφερε να κινηθεί, με αξιοπρόσεκτη ευελιξία, ανάμεσα στο κοινότοπο και την έκπληξη, φτιάχνοντας υπέροχους κωμικούς χαρακτήρες και στήνοντας μερικές ξεκαρδιστικές σκηνές. Ο πρωταγωνιστής Μπρένταν Γκλίσον είναι καταπληκτικός.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΓΙΑ ΣΚΟΤΩΜΑ
Εξαιρετικό δείγμα της προόδου που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια η χολιγουντιανή κωμωδία -υπό την επίδραση και της τηλεόρασης- το «Horrible Bosses» του Σεθ Γκόρντον προτάσσει το μαύρο χιούμορ, παίζει με τα τυπικά κλισέ της παρεξήγησης και δημιουργεί νέα ξεκαρδιστικά σχήματα.
Τρεις φίλοι αποφασίζουν να σκοτώσουν τα ανυπόφορα και καταπιεστικά αφεντικά τους: τον ψυχάκια Κέβιν Σπέισι, την νυμφομανή Τζένιφερ Άνιστον και τον σαδιστή (και αγνώριστο με το μουσάκι) Κόλιν Φάρελ. Προσλαμβάνουν λοιπόν ένα σύμβουλο εγκλημάτων (η μικρή εμφάνιση του Τζέιμι Φοξ κλέβει την παράσταση) σχεδιάζουν τους φόνους και τα κάνουν μούσκεμα.
Η μαύρη κωμωδία εξάλλου βασίζεται στην αντιστροφή της υπερβολής που έχει οργανώσει- το ζητούμενο δηλαδή δεν είναι η επιτυχία, αλλά η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποδόμηση του αρχικού σχεδίου.
Η απλή αλλά καλοσχεδιασμένη δομή και οι συνεχείς κωμικές και φραστικές εκπλήξεις εγγυώνται ένα πρώτο επίπεδο απόλαυσης, ενώ ικανοποιητικοί είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές Τζέισον Μπέιτμαν, Τζέισον Σουντέικις και Τσάρλι Ντέι.
ΟΙ ΟΜΠΡΕΛΕΣ ΤΟΥ ΧΕΡΒΟΥΡΓΟΥ
Πανέμορφη και πολύχρωμη, στυλάτη, παραμυθένια και συγκινητική η κλασική αυτή ταινία του Ζακ Ντεμί κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών (1964), προτάθηκε για πέντε Όσκαρ κι έμεινε στην ιστορία για την υπέροχη μουσική του Μισέλ Λεγκράν, αφού στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια μοντέρνα κινηματογραφική όπερα.
21 ετών τότε η Κατρίν Ντενέβ ερμηνεύει τον πρώτο μεγάλο ρόλο της καριέρας της: εγκλωβισμένη στο κατάστημα ομπρελών της μητέρας της στο Χερβούργο και ερωτευμένη με ένα νεαρό μηχανικό αυτοκινήτων, σχηματοποιεί την θλίψη του ανεκπλήρωτου έρωτα και γίνεται κι η ίδια σχήμα και όχημα για μια ολόκληρη γενιά ανεκπλήρωτων ερώτων.
Κινούμενος παράλληλα με τις χολιγουντιανές μουσικοχορευτικές ταινίες, ο Ντεμί επεξεργάζεται το μοντέλο του μουσικού μελοδράματος με τρόπο ευρωπαϊκό και αναδεικνύει την παρτιτούρα του Λεγκράν σε αληθινό πρωταγωνιστή της ταινίας του.
Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΚΛΗΡΟΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ: ΜΕΡΟΣ 2Ο
Να απαγορευτούν, θα έπρεπε, όλα τα κείμενα για τον Χάρι Πότερ από εδώ και στο εξής, καθώς και το ελάχιστο γίνεται πια αβάστακτο μέσα στην τεχνολογική υπερβολή των μαγικών εφέ και όλων των κουραστικών σημείων.
Κι αφού μόνο η αριθμοί έχουν πια ενδιαφέρον (πόσα εισιτήρια, πόσα ραβδιά, πόσα σκυλιά, πόσα βιβλία, πόσα εκατομμύρια) εγκαταλείπω κι εγώ τα λόγια έκθαμβος δηλώνοντας ότι αυτού του είδους το σινεμά ποτέ μου δεν το λάτρεψα.
Πώς λοιπόν ένα μικρό ραβδί κουφοξιλιάς γίνεται, στα χέρια του κακού Βόλντεμορτ, όπλο τρομερό για την καταστροφή του Χόγκουαρτς; Απάντηση θα πάρουν όσοι αντέχουν σε 164 αίθουσες σε όλη την Ελλάδα.
Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ
«Εγώ είμαι ακόμη μεγάλη! Οι ταινίες είναι αυτές που μίκρυναν» λέει η Γκλόρια Σουάνσον στο «Sunset Boulevard» του Μπίλι Γουάιλντερ, μια από τις καλύτερες ταινίες του κλασικού Χόλιγουντ.
Ερμηνεύοντας μια ξεπεσμένη ντίβα του βωβού σινεμά, η Σουάνσον κουβαλάει πάνω της τον θάνατο ενός κόσμου μεγάλων ιδεών και μεγάλων κινηματογραφικών μεγεθών.
Στην πραγματικότητα «Η Λεωφόρος της Δύσης» είναι το χρονικό των κινηματογραφικών ψευδαισθήσεων και ο πρωταγωνιστής της ο Γουίλιαμ Χόλντεν (ένας νεαρός φιλόδοξος σεναριογράφος που, στην πρώτη σκηνή της ταινίας βρίσκεται νεκρός στην πισίνα του σπιτιού της Σουάνσον) απλώς τις ζει με τον χειρότερο τρόπο.
Με τις εξαίσιες εικόνες του, επτά φορές υποψήφιου για Όσκαρ, διευθυντή φωτογραφίας Τζον Σέιτζ, την βραβευμένη μουσική του Φραντζ Γουάξμαν και την απόκοσμη φιγούρα του Έριχ φο Στροχάιμ, η ταινία διατηρεί αυτούσιο όλο το μαγνητισμό του 1950 και λάμπει σε κάθε γωνιά του κάδρου της.
HANGOVER 2
Ταινία φαινόμενο το «Hangover», ζωντάνεψε πριν από δύο χρόνια την πεθαμένη κατηγορία «των μπάτσελορ πάρτυ» μπολιάζοντας την εφηβική καφρίλα στο σώμα της μέινστριμ σοβαρότητας.
Αποτέλεσμα: έγινε μια από τις πιο εμπορικές παραγωγές των τελευταίων χρόνων.
Όπως ήταν βεβαίως φυσικό ήρθε και η συνέχειά του, ή μάλλον η επανάληψή του. Θέλω να πω ότι ο σκηνοθέτης Τοντ Φίλιπς, προτίμησε να εκθέσει το πρόβλημα των εμπορικών σίκουελ, αντιγράφοντας με λεπτομέρεια την προηγούμενη ταινία του και κλείνοντας το μάτι στο κοινό. Διότι κακά τα ψέματα: όσο φταίνε οι μεγάλοι παραγωγοί για τις βαρετές συνέχειες των επιτυχιών τους, άλλον τόσο φταίει και το κοινό που συρρέει φανατικά για να τις δει και να τις ξαναδεί.
«Επανάληψη λοιπόν θέλετε» μοιάζει να λέει ο Φίλιπς «ιδού η απόλυτη επανάληψη».
Με βασικό μοτέρ τον ελληνικής καταγωγής Ζακ Γαλυφιανάκη ο οποίος εξελίσσεται στον καλύτερο κωμικό των ημερών μας, ο Φίλιπς ξαναχτίζει το «Hangover» με τα ίδια υλικά και το ίδιο ακριβώς σχέδιο. Οι αλλαγές είναι ελάχιστες, το μπάτσελορ πάρτυ παραμένει στο κέντρο της αφήγησης, όπως βεβαίως παραμένει και το απρόσμενο ξύπνημα και η αμνησία για τα όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ.
Αντί για το Λας Βέγκας όμως οι τρεις φίλοι πάνε στην Μπανκόνγκ, αντί για μωρό βρίσκουν στο δωμάτιό τους ένα πίθηκο ενώ ο Στου (Εντ Χέλμς) αντί για σπασμένο δόντι ανακαλύπτει ότι το προηγούμενο βράδυ έκανε ένα τατουάζ στο πρόσωπό του.
Να σας πω την αλήθεια προτιμώ την αληθινή και απροκάλυπτη αντιγραφή, από την δήθεν επεξεργασία νέων στοιχείων.
Γι αυτό και το αποτέλεσμα είναι και πάλι τόσο επιτυχημένο. Τεράστια εμπορική επιτυχία, καθαρή διασκέδαση και πολύ γέλιο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια καλοκαιρινή κωμωδία;
ΜΗΔΕΙΑ
Του Ευριπίδη. Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς. Σκηνοθεσία: Αντώνης Αντύπας. Πρωταγωνιστούν: Αμαλία Μουτούση, Χρήστος Λούλης, Άρης Λεμπεσόπουλος, Δημήτρης Ίμελος, Μαρία Καλλιμάνη. Σκην.-Κοστ.: Γιώργος Πάτσας. Μουσική: Ελένη Καραϊνδρου.
Χωρίς να τονίσει ιδιαίτερα την σκηνοθετική του άποψη πάνω στο κλασικό κείμενο, ο Αντύπας δημιούργησε ένα απλό χώρο στον οποίο κυριάρχησε ο λόγος στην υπέροχη και εξόχως ποιητική μετάφραση του Χειμωνά. Η τραγική Μήδεια, απατημένη, παιδοκτόνος αλλά και περσόνα ιδιαιτέρως πολιτική, ερμηνεύεται υπέροχα από την Μουτούση, ενώ ο Λούλης φτιάχνει ένα Ιάσωνα στέρεο και δυναμικό, υπονομεύοντας συνεχώς την επιτήδευση και την υπεροψία με την οποία τον στολίζει ο Ευριπίδης.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2 ΚΑΙ ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ (ΗΡΩΔΕΙΟ)
ΕΙΡΗΝΗ
Του Αριστοφάνη. Μετάφραση: Κ.Χ. Μύρης. Σκηνοθεσία: Πέτρος Φιλιππίδης. Πρωταγωνιστούν: Π. Φιλιππίδης, Τ. Παπαματθαίου, Γ. Γαλίτης, Γ. Δεγαϊτης. Δκην.: Γ. Κόττης. Κοστ.: Γ. Μετζικώφ. Μουσική: Μ. Μάτσας.
Ανάμικτες ήταν οι εντυπώσεις που άφησε στην Επίδαυρο η αριστοφανική κωμωδία: το κοινό σε γενικές γραμμές χειροκρότησε θερμά τον Φιλιππιδη, ενώ οι κριτικοί τον έσφαξαν. Ο ίδιος μάλιστα, σε συνέντευξη που έδωσε λίγες μέρες αργότερα, απάντησε οργισμένος θεωρώντας ότι αδικήθηκε.
Ήταν λοιπόν ή όχι «επιθεώρηση» η συγκεκριμένη μεταφορά; Το θέμα έχει συζητηθεί άπειρες φορές, καθώς το πρωτότυπο αριστοφανικό κείμενο δεν προσφέρεται για πολλά γέλια κι είναι γεμάτο με αναφορές σε πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα που δύσκολα τα καταλαβαίνει ο σύγχρονος θεατής.
Αν λοιπόν μείνει κανείς πιστός στο κείμενο κινδυνεύει να κάνει μια πληκτική παράσταση. Οι προσαρμογές ωστόσο αλλοιώνουν τον λόγο του ποιητή και, αρκετές φορές, στρέφουν την παράσταση προς την επιθεώρηση.
Δεν υπάρχει χρυσή τομή θα μου πείτε; Αυτή κι αν επιτυγχάνεται δύσκολα.
Σε κάθε περίπτωση η συγκεκριμένη παράσταση προσφέρει πολύ γέλιο και παρουσιάζεται σε αρκετά θέατρα για να κρίνει ο καθένας μόνος του.
ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ (ΘΕΑΤΡΟ ΑΤΤΙΚΟΥ ΑΛΣΟΥΣ)
ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ (ΚΑΤΡΑΚΕΙΟ- ΠΕΙΡΑΙΑΣ)
ΔΕΥΤΕΡΑ 5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ (ΑΛΣΟΣ ΒΕΪΚΟΥ)
ΤΕΤΑΡΤΗ 7 και ΠΕΜΠΤΗ 8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ (ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ «ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ»- ΚΟΡΥΔΑΛΟΣ)
NOUVELLE VAGUE
Ξεκίνησαν από το Παρίσι, αλλά σύντομα η φήμη τους ξεπέρασε τα σύνορα της Γαλλίας. Ο Μαρκ Κόλιν και ο Ολιβιέ Λιμπό, δύο από τους καλύτερους μουσικούς – παραγωγούς της γαλλικής σκηνής τα τελευταία 12 χρόνια, ένωσαν τις πορείες τους και έφτιαξαν ένα δημιουργικό και εκλεκτικό σχήμα, με στόχο να τιμήσουν τα εφηβικά ακούσματά τους. Στο τελικό αποτέλεσμα συνέβαλαν οκτώ τραγουδίστριες (έξι Γαλλίδες, μια Βραζιλιάνα και μια Νεοϋορκέζα) με υπέροχες φωνές, που έφεραν ένα νέο φρέσκο αέρα. Στην Αθήνα, θα έχουν μαζί τους και την αυθεντική φωνή του συγκροτήματος, την Μελανί Παίν
Οι Nouvelle Vague κράτησαν το μελωδικό πυρήνα διαχρονικών συνθέσεων punk και post punk από new wave συγκροτήματα, όπως οι Joy Division, Clash, Dead Kennedys, XTC, Cure, Depeche Mode, κ.ά. και έκαναν επανεκτελέσεις, χρησιμοποιώντας λιτές, ακουστικές ενορχηστρώσεις που παραπέμπουν στην τεχνοτροπία της bossa nova, της jazz της δεκαετίας του ’50 και την pop των 60s.
Στην περσινή τους εκρηκτική live εμφάνιση στο Fuzz παρουσίασαν το νέο τους άλμπουμ «Couleurs sur Paris», στο οποίο διασκευάζουν μοναδικά υπεραγαπημένα τραγούδια από τους Depeche Monde, Simple Mind, Sex Pistols, Police και άλλους πολλούς, πιστοί σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από τον καθένα: να μας παρασύρουν να ερωτευτούμε ξανά από την αρχή τα τραγούδια που έχουμε λατρέψει.
ΤΡΙΤΗ 6 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ («Τεχνόπολις» Δήμου Αθηναίων)
