Δεν αναφέρομαι μεταφορικά σε κάτι το «βρώμικο» που περιβάλλει τις περισσότερες έννοιες και καταστάσεις σήμερα. Θα μπορούσα, βέβαια…Η κατσαρίδα «από μόνη της» ανήκει στη βλαττοειδή τάξη των εντόμων. Συνήθως τη σιχαινόμαστε, την αποφεύγουμε, είτε τη σκοτώνουμε… Την προσεγγίσαμε, ποτέ;
Το ομώνυμο, καλλιτεχνικά αλλοπρόσαλλο, μεταμοντέρνο μιούζικαλ δρόμου του Βασίλη Μαυρογεωργίου και του Κώστα Γάκη, έχει ιδιαίτερη απήχηση ιδίως σε νεαρές ηλικίες,γεγονός που σημαίνει πολλά όταν το ελληνικό θέατρο -δυστυχώς- ελάχιστα γοητεύει νεανικά κοινά. Αρχής γενομένης από το Θέατρο του Νέου Κόσμου το 2005, η «Κατσαρίδα» μέχρι σήμερα έχει «περπατήσει» πάνω από 600 φορές στο θεατρικό σανίδι, εντός και εκτός της έδρας – «φωλιάς» της. Πρόσφατα δε, στο Θέατρο Badminton, ήταν sold out για τέσσερις μέρες.
Στο έργο, παρακολουθούμε τις απίθανες περιπέτειες της μικρής κατσαρίδας, που αγωνίζεται να κατακτήσει ένα και μόνο στόχο ζωής: να φτάσει στο φεγγάρι. Η ηρωίδα περιπλανιέται στα έγκατα των υπονόμων αλλά και σε αφιλόξενους δρόμους, διασχίζει ωκεανούς, χορεύει και τραγουδά μέσα σε αχανείς αεραγωγούς, γνωρίζει άλλα έντομα, τρωκτικά και ανθρώπους (της στοιχίζει αρκετά αυτό), ενώ ταυτόχρονα διατηρεί απαστράπτουσα την πίστη της στο μεγάλο όνειρο. Σε τελική ανάλυση, αυτή είναι και το μόνο μέσο που διαθέτει για να το πραγματώσει…
Η ιστορία έχει ντανταϊστικές προδιαγραφές. Ασκεί, δηλαδή, διαμαρτυρία έναντι σε κάθε τι που προσπαθεί να μπλοκάρει κάθε διανοητικό μέσο, θέλοντας εσκεμμένα να το εμποδίσει να εξελιχθεί παραπέρα, εγκλωβίζοντας το με τη βία… Εξ ου και το συγκεκριμένο καλλιτεχνικό ρεύμα, ο ντανταϊσμός, αναπτύχθηκε μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Είδα τυχαία προ τριετίας την παράσταση στη Θεσσαλονίκη. Είχα εντυπωσιαστεί από το εξής καινοτόμο: τη θεατρική τοποθέτηση της κατσαρίδας, με τρόπο τέτοιο που προσωποποιεί τον μέσο θεατή.
Ξέρετε κάτι; Τα κατάφερε. Με εμένα τουλάχιστον «έπεσε διάνα».
Συνεχείς προσπάθειες εκπλήρωσης του ονείρου. Κάθε λογής ονείρου… Με ένα μόνο στην κορυφή της πυραμίδας, μόνιμα άπιαστο, πάντα ποθητό, δύσκολα προσπελάσιμο, εύκολα υπολογίσιμο. Προσπάθειες υπό περιπλανήσεις κάθε είδους, αυθυποβολές, αναθεωρήσεις προσώπων, καταστάσεων – που συχνά «γυρνάνε μπούμερανγκ». Η ματιά, όμως, εκεί καρφωμένη… Στο στόχο – όνειρο. Με παρωπίδες. Με την καλή έννοια, αλλά …με παρωπίδες!
…Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν…
Μέχρι που θα έρθει κάτι και θα μου αλλάξει γνώμη, προσυπογράφω άνετα, ότι:
Πάντα ένα μετράει… το ταξίδι, όχι ο προορισμός.
Μια κατσαρίδα θα’ μαι! Δεν φοβάμαι τα εντομοκτόνα…
Τις άλλες κατσαρίδες; Μπορεί…
*Η εξαιρετικά πετυχημένη παράσταση ολοκληρώνει αυτές τις μέρες την περιοδεία της –και μια απίστευτη θεατρική πορεία που κράτησε πάνω από έξι χρόνια– με τέσσερις παραστάσεις στην Αττική την ερχόμενη εβδομάδα.
