London calling: Όταν οι πολιτικοί δεν έχουν πολιτική
Δεν ήθελα να γράψω εν βρασμώ για τα γεγονότα στο Λονδίνο. Έχοντας ζήσει εκεί τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, επιθυμούσα να ξεφύγω από το συναισθηματικό και να προσπαθήσω να...
αποκωδικοποιήσω το πραγματικό: την πολιτική σημειολογία γεγονότων πολιτικού παραλογισμού που κατέδειξαν μια αλήθεια. Την αλήθεια ότι εάν ο καπιταλισμός θέλει να επιβιώσει πρέπει να ξαναγίνει ανθρωποκεντρικός. Την αλήθεια ότι οι πολιτικοί έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και παράγουν νομενκλατούρες και «απόκληρους». Και οι πολίτες, πότε θα μπορέσουν να διεκδικήσουν το δικαίωμα τους σε μια ήρεμη, οργανωμένη και με ποιοτικά κριτήρια ζωή;
Ο σαματάς στο Ηνωμένο Βασίλειο αποτελεί το «καμπανάκι» για κάθε παλαιοκομματική, νέο-συντηρητική προσέγγιση σε φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα. Η συγκυβέρνηση Συντηρητικών και Φιλελεύθερων αποδεικνύεται αδύναμη να ανταπεξέλθει σε αυτό το μείγμα ταραχής, κοινού εγκλήματος και απόγνωσης που έκανε πολλούς ανθρώπους, πολλούς πολίτες, να καταστρέψουν, να διαλύσουν τις κοινότητες που ζουν, τα μαγαζιά που ψωνίζουν και με πρωτόγονο και εγκληματικό τρόπο να διαδηλώσουν ότι «η διαλυμένη κοινωνία» που σπαράσσεται «από ηθικό έλλειμμα» δεν συμμαζεύεται με ευχολόγια αλλά με πολιτικές. Η κυβέρνηση στην Μεγάλη Βρετανία βλέπει το δέντρο, χάνει το δάσος. Η Underclass -δεν βρίσκω δόκιμο όρο στα ελληνικά- εκδικείται για το μέλλον που δεν έχει και η κοινωνία τρέμει μην «μαγευτεί» από τον κοινωνικό αυτοματισμό της «αυτοπροστασίας».
Όσο κατακάθεται η σκόνη από τα τρομερά γεγονότα που άφησαν πίσω καταστροφές πολλών εκατομμυρίων και πολλές κοινότητες «πληγωμένες» , οφείλουμε να αναφέρουμε τα ακόλουθα:
- -Η ατυχής και άδικη δολοφονία του νεαρού στο Τότεναμ, η οποία αποτέλεσε τον σπινθήρα των γεγονότων –ή καλύτερα μια «καλοστημένη αφορμή»- αποτελεί λάθος χειρισμό ενός υπόπτου με «ιστορία» στο χώρο των συμμοριών και της διακίνησης ναρκωτικών ουσιών
- -Η αστυνομία βρέθηκε στη δύσκολη θέση να βγει από τον «βολικό ρόλο» να είναι με τον πολίτη και να πρέπει να βρεθεί «απέναντι». Επιπροσθέτως, είδε την ανέντιμη προσέγγιση του πολιτικού κόσμου που ζητά περικοπές, αλλά και αποδοτικότερη αστυνόμευση!
- -Οι αναλυτές, πλην λαμπρών εξαιρέσεων όπως η δική μας Ματίνα Στεβή στον Guardian, αλλά και οι αρθρογράφοι της Daily Telegraph μίλησαν «για κοινωνία που έχει χάσει τον ηθικό της προορισμό», εγκληματίες που προβαίνουν σε βιαιότητες και, γενικά, φιλοσοφικές κενότητες που ξεχνά μια πολύ βασική σκέψη: Ο καταναλωτισμός δημιουργεί στερητικά σύνδρομα και η κατάλυση του κοινωνικού κράτους διαταράσσει ισορροπίες.
- -Οι πολιτικοί είδαν το θέμα διαχειριστικά: Η κυβέρνηση «έβλεπε» μόνο λάθη στην αστυνομία, ο Δήμαρχος μιλούσε για ανάγκη συσπείρωσης και η Αντιπολίτευση των Εργατικών απλά «μουρμούρισε» ότι η κυβέρνηση δεν κάνει καλά την δουλειά της.
Σε αυτό το εκρηκτικό κλίμα τα στοιχεία για την ανεργία στην Βρετανία τα λένε όλα: η κρίσιμη ηλικιακή ομάδα των 16 με 24 πλήττεται κατά 18,4 % από την ανεργία. Συγχρόνως , η κυβέρνηση της Βρετανίας κατέλυσε τις κοινωνικές δαπάνες -ακόμα και τις βιβλιοθήκες και τα ειδικά προγράμματα μετεκπαίδευσης νέων- δηλαδή κοντά στο 1 εκατομμύριο νέοι είναι neet δηλαδή εκτός εκπαίδευσης, εργασίας και εκμάθησης κάποιας τέχνης.
Αλλά και συνολικά η ανεργία ανεβαίνει. Πρωταθλητής στην ανεργία το Τότεναμ, δηλαδή εκεί που ξεκίνησαν τα επεισόδια. Εκεί που ζουν άνεργοι νέοι, που κάνουν οικογένειες στα 17 και φλερτάρουν με τις συμμορίες και τα ναρκωτικά. Η συνολική ανεργία των νέων αγγίζει το 21%, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία. Και η απάντηση της Κυβέρνησης; Προσλαμβάνει σύμβουλο ένα πρώην Κομισάριο της Αστυνομίας από τις ΗΠΑ, με σκοπό την καταπολέμηση των συμμοριών.
Και τι θα γίνει με τις αιτίες που τις γενούν; Θέλω να είμαι ξεκάθαρος: δεν είμαι υπέρ ενός κράτους που θα εκτρέφει άνεργους που θα ζουν με επιδόματα, δηλαδή με κάποιους που θα ζουν εις βάρος των άλλων. Η κοινωνική δικαιοσύνη επιτάσσει να υπάρχουν παροχές σε όλους όσοι τις χρειάζονται, με σκοπό σύντομα να πάψουν να τις χρειάζονται. Το μεγαλείο της ελεύθερης αγοράς -σε έναν ιδεατό κόσμο- είναι ότι δίνει σε όλους τους «πρόθυμους» τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τις ικανότητες τους και να προχωρήσουν. Στις μέρες μας οι πολιτικοί γίνανε λογιστές. Η αλήθεια, χαρτιά που αλλάζουν χέρια, και οι κοινωνίες απλά ομάδες καταναλωτών. Υπάρχει, άραγε, άλλος δρόμος;
