Αυτό δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι θα τον γνωρίζω και προσωπικά ή ότι θα έχει απαραιτήτως σχέση με τη μουσική. Μπορεί να είναι και ένας απλός φίλος μου, ιδιαιτέρως σημαντικότερος για μένα από οποιονδήποτε μουσικό ή καλλιτέχνη ή και κάποιος που ποτέ δεν γνώρισα, αλλά τον νιώθω πολύ κοντινό μου. Η καινοτομία (ας το πούμε έτσι) της στήλης είναι ότι απευθύνει ανοιχτή πρόσκληση προς όλους τους αναγνώστες της να γράψουν κι εκείνοι ένα κείμενο για κάποιο φίλο τους. Δεν είναι απαραίτητη η ξεκάθαρη αναφορά του ονόματος του φίλου. Επιτρέπονται υποννοούμενα, ανέκδοτα, συκοφαντίες και λοιπά εργαλεία γραφής. Καλή αρχή.
Ο φίλος μου ο Χρήστος είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Ίσως ο διαφορετικότερος από όλους τους φίλους μου. Απόδειξη αυτού είναι και το γεγονός ότι δεν συναναστρέφεται κανέναν από τους υπολοίπους φίλους μου. Μη βιαστείτε να τον πείτε μονόχνωτο ή μίζερο. Δεν είναι. Αντιθέτως είναι γενναιόδωρος και δοτικός.
Γνώρισα το Χρήστο στο λύκειο. Ήταν ένα παιδί χαμηλών τόνων, απόμακρο. Συμπτωματικά, πηγαίναμε σε γειτονικά φροντιστήρια στην πλατεία Κάνιγγος. Από τότε κολλήσαμε. Την πρώτη χρονιά στις πανελλήνιες δεν τα καταφέραμε αμφότεροι. Εκείνος αποφάσισε να φύγει στην Αγγλία. Εγώ να ξαναπροσπαθήσω εδώ. Την επόμενη χρονιά, το φροντιστήριό μου ήταν κοντά στο δικό του και πάλι. Συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε παρέα με τα λεωφορεία που είχανε αλλάξει, εν τω μεταξύ δρομολόγια, και δεν μας αφήνανε στην Κάνιγγος πια, αλλά στο Μουσείο. Την πρώτη ώρα συνήθως δεν την βγάζαμε στην τάξη, αλλά στο προαύλιο του Μουσείου, καπνίζοντας. Εκείνος καπνίζει ακόμα (σαν Τούρκος), εγώ το έκοψα (με αναστολή – ποτέ δεν ξέρεις). Χαθήκαμε (με τη φυγή του στο εξωτερικό), βρεθήκαμε (με την επιστροφή του) και είμαστε έκτοτε πολύ κοντά ο ένας στον άλλο. Μου έχει σταθεί σε όλους τους τομείς με απερίγραπτο τρόπο. Αυτό που θαυμάζω περισσότερο, όμως, στο Χρήστο είναι η εξυπνάδα του, ενώ αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι την χρησιμοποιεί για να μου κάνει τη ζωή «δύσκολη». Και βάζω εισαγωγικά στη λέξη αυτή, διότι αυτό που εννοώ είναι ότι ο Χρήστος «λέει τα πράγματα με το όνομά τους» (ας αποδοθεί μια φορά η πατρότητα της φράσης στον Κώστα Τριπολίτη και στο τραγούδι του με τίτλο «Λέγε»), χωρίς να χαϊδεύει τα αυτιά κανενός. Η αναλυτική του σκέψη σε συνδυασμό με μια μόνιμη ειρωνεία, ολίγον από κυνισμό και μπόλικο ρεαλισμό, τον καθιστούν έμπιστο σύμβουλο όλων των αποφάσεων που καλούμαι να πάρω. Κι ας μην συμφωνώ πάντοτε με τις απόψεις του. Τώρα που το σκέφτομαι, είναι ίσως ό,τι πιο κοντινό έχω γνωρίσει στη φιγούρα του (αγαπημένου μου τηλεοπτικού χαρακτήρα) doctor House. Και αυτό, για όσους με ξέρουν, είναι μεγάλο κομπλιμέντο.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά και ενδιαφέροντα για το Χρήστο και τον τρόπο ζωής του, πράγματα που θα εντυπωσίαζαν τον αναγνώστη του παρόντος. Αλλά δεν θα το κάνω. Δεν θα το ήθελε ο ίδιος. Σκεφτείτε ότι μου έχει ζητήσει να δει το κείμενο προτού αυτό δημοσιευθεί. Αλλά δεν θα το κάνω. Αντιθέτως, θα κλείσω αυτό το κείμενο λέγοντάς του ότι τον αγαπώ πολύ, τον εκτιμώ ακόμα περισσότερο και ελπίζω να το έχει καταλάβει. Αν δεν το ξέρει, τώρα το έμαθε.
Γιώργος Μυζάλης.
http://musicspins.blogspot.com/2011/10/1.html?spref=fb
