Let’s talk about music... λοιπόν! Πάντα ξεκινούσα τα live μου με την ατάκα «Hi, I m not Johnny Cash», μα σε κανέναν από το κοινό δε φαινόταν αστείο. Κάτι άλλες φορές έπαιζα σφήνα σε ένα γκρουπάκι, στο διάλειμμα των Clean Spoons, rock gods... χαχα ... πάλι τα ίδια, έκανα πάλι μια εισαγωγή μήπως χαλαρώσω εγώ γιατί ήμουν σίγουρος ότι αν γελάσουν οι από κάτω, θα χαλαρώσω κι εγώ. Κάτι ατάκες του «μπλέξαμε με τα κουζινικά, ο Μαχαιρίτσας έλειπε»...κτλ. Τίποτα... Αποφάσισα ότι το προτηγανισμένα αστεία δε μου βγαίναν! Για αυτό το άφησα στη μοίρα του! Κατά βάση έπαψα να μιλάω. Σκάσε και τραγούδα.. Χαρακτηριστικό μου είναι, όταν έρχομαι σε δύσκολη θέση, η αμέσως επόμενη αντίδρασή μου να είναι καταστροφική! Όχι μόνο δε μπορώ να το μπαλώσω αλλά το «αποτελειώνω»... για αυτό και αποφάσισα να το κόψω. Λίγοι «το ‘χουν», δεν είμαι εγώ stage performer. Στη σκηνή πάνω πρέπει να ‘σαι «μορφονιός», κι εγώ τους κοροϊδεύω τους μορφονιούς και τους big ego τύπους... Άλλωστε πάντα θαύμαζα το Σπαθάρη περισσότερο από τον Καραγκιόζη. Ο συγχωρεμένος, με το ηχόχρωμα του Βαμβακάρη στη φωνή, δεν ξέρω για τα υπόλοιπα αγοράκια εδώ στον κυβερνοχώρο, αλλά όταν έκανε τη Βεζυροπούλα εμένα μουσικονόταν… εσάς;... μουσικονόταν;
Let’s talk about music… λοιπόν! Γιατί εγώ έχω φτιάξει manual για το πως διαπαιδαγωγείς ένα μικράκι, γιατί σας το λέω, manual για το πως συμπεριφέρεσαι σαν σύζυγος ή σαν πατέρας ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Σας το λέω και εδώ είμαστε! Θα με θυμηθείτε οι λεύτεροι και θα με καταλάβετε οι παντρεμένοι. Απλά κάνω αυτά που έμαθα στο ωδείο - σε πρώτη φάση – και η αλήθεια είναι ότι μου έχουν λύσει τα χέρια. Μισή ώρα την ημέρα ξεχνάω το στόχο, απελευθερώνομαι από το άγχος και αρχίζω σιγά σιγά να πατάω τις νότες αργά και σταθερά. Η επανάληψη θα με κάνει να παίζω γρήγορα και να βγάζω «φράσεις» με μεγαλύτερη ευκολία στο μέλλον. Έτσι λοιπόν βγαίνω από τη διαδικασία να βλέπω την κόρη μου, σαν την επόμενη Μαρία Κιουρί, σκύβω, κατεβαίνω δηλαδή στο ύψος της και αρχίζω να παρατηρώ γιατί και πως κουνάει τα χέρια της, σαν μαθητευόμενος ηθοποιός, τι κοιτάει με ενθουσιασμό και πως αντιδρά. Προσπαθώ να της δείξω κατανόηση, να της σταθώ. Προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τη δικιά της και να φτιάξω μια δικιά μας γλώσσα, εκείνη που αργότερα θα μας κάνει να συννενοούμαστε! Το ίδιο έκανα και με τη γυναίκα μου. Σκύβουμε και οι δύο κάθε μέρα στα προβλήματά μας, και προσπαθούμε να εξελίξουμε τον κοινό μας κώδικα – σας το λέω δεν υπάρχει manual – σιγά, αργά, σταθερά με επαναλαμβανόμενες κινήσεις μέρα με τη μέρα. Έτσι όπως σε πιέζουν στα ωδεία... αλλά στο τέλος βλέπεις αποτέλεσμα... με αυτά και μ’ αυτά δηλαδή φτάνεις στην «αρμονία» και εκεί φαίνονται η όρεξη του δασκάλου και η πειθαρχία του μαθητή! Ντάξει, δεν χρησιμοποιώ το ίδιο manual και για τις δύο γυναίκες μου, αλλά το δοκίμασα (και εξακολουθώ να το αναπτύσσω) με τη μεγάλη και τι να σας πω... δέκα χρόνια μετά ακόμα μουσικόνεται....εσάς; ...μουσικόνεται;
Let’s talk about music… λοιπόν! Θυμάμαι να ‘μαι μικρός και να φοβάμαι να δω μόνος μια βιντεοκασέτα, συναυλία των Doors που είχε γράψει ο αδερφός μου από την Ερτ2, αν θυμάμαι καλά, ασπρόμαυρη. Φοβόμουν, σας μιλάω ειλικρινά... σας γράφω... κανονικά... ουφ... αυτός ο γραπτός λόγος.... πάμε από την αρχή! Κανονικά – το σωστό είναι – σας γράφω όχι σας μιλάω ειλικρινά.... Σκατά! Τι έλεγα; Α ναι... χεζόμουνα πάνω μου, μόνος στο δωμάτιο. Επίσης φοβόμουν μία προτομή του Διονυσίου Σολωμού στη βιβλιοθήκη (που να ‘ξερα πως θα εξελισσόταν η σχέση) και εξαφανιζόμουν όταν ο αδερφός άκουγε την εισαγωγή από το «number of the beast»! Λογικό θα μου πείτε! Όλος αυτός ο φόβος, στάθηκε η αφορμή για να λατρέψω τη μουσική (όχι μόνο το στίχο, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους Έλληνες musifils) και με έκανε να ακούω από Septic Flesh, μέχρι Johan Strauss. Για μένα η μουσική πρέπει να κρύβει θεατρικότητα, δεν έχω πρόβλημα αν κρύβει και λουπιέρες αλλά για μένα η μουσική ισούται με εικόνες, συναισθήματα, πάθος, ταχύτητα... και όσο πιο έντονα είναι τόσο το καλύτερο! Δε με νοιάζει αν τα μηνύματα είναι κρυμμένα ή πιο χολιγουντιανά - «πάρτα στο πιάτο», που λένε, όπως το Je t’aime τουGainsbourg… Εγώ πάντως όταν το ακούω μουσικόνεται....εσένα;.. μουσικόνεται;
Let’s talk about music…λοιπόν! Και η περίφημη φράση του Διογένη της Σινώπης (ξέρεις Γιώργο; Του Dr. House του αρχαίου;) με κάνει και ανασκουμπώνομαι τελευταία... «Όσοι έχουν παιδιά να τα χαίρονται και όσοι δεν έχουν να χαίρονται»!!!! Από που να ξεκινήσω; Και που να τ’ αφήσω; Σε κάποιους το ανακοινώνω με το που τους βλέπω, σε άλλους δεν το αναφέρω καν και σε άλλους το φανερώνω αφού τους ψυχολογήσω! Σκέφτομαι επίσης, πόσο χαιρόμουνα πριν και πόσο χαίρομαι τώρα… Σκέφτομαι επίσης όλους αυτούς τους αλλόκοτους που με βλέπουν περίεργα σα να μου λένε με τα μάτια τους, «τι πήγες και έκανες, σε τι κόσμο την έφερες;», και τους γνωστούς κολλημένους που ψάχνουν να βρουν ομοιότητες στη μικρή και στο αντρόγυνο: κάτι οικολόγους της πλάκας που συνδέουν τα γεννητούρια με το πρόβλημα του υπερπληθυσμού και κάτι ιδεαλιστές που βλέπουν στα νέα μωρά κάτι νέο να ξεδιπλώνεται. Κάτι οικονομολόγους/τσιφούτηδες που ενάγουν το μεγάλωμα ενός παιδιού με την οικονομική άνεση ή στενότητα του νοικοκυριού και κάτι λιτοδίαιτους που το φωνάζουν πως η διαπαιδαγώγηση κρύβεται στην αγάπη και στην αγκαλιά. Κάτι ψωρόμυαλους που συνδέουν τα παιδιά και την οικογένεια με τις διαφημίσεις γιαουρτιού, βουτύρου ή ακόμα και ετοιματζίδικων τυροπιτοειδών, «μιάαμ τι γεύση!!!» και κάτι «ναυάγια» της ζωής που θεωρούν πως το να πλάσεις ένα μικρό παιδί είναι παν-δύσκολο εγχείρημα γεμάτο ψυχανεμίσματα και χρονοσκορπίσματα. Τώρα οφείλω να σας γράψω το αγαπημένο ανέκδοτο της αγαπημένης μου που καλμάρει όλο αυτόν τον οχετό απόψεων! Όχι για το ρατσιστικό της υπόθεσης αλλά για την ματαιοδοξία που μας στριμώχνει ώρες ώρες η πληθώρα αντιλήψεων. Εκείνο, που πέφτει ένα τσιγγανάκι στη λάσπη, και κοιτάζονται οι γονείς του και λέει ο άντρας στη γυναίκα, -Γυνάικα θα το πλύνουμε ή θα κάνουμε άλλο; Έτσι πάει... ο καθένας όπως τη δει! χαχαχα Δεν ξέρω αν είναι η κουλτούρα τους ή η λίμπνιντό τους... Με τα πολλά μουσικόθηκε πάλι! Εσένα;.... Μουσικόθηκε;
Let’s talk about music… λοιπόν! Η πρώτη φορά που πήγα σε παιδικό πάρτυ ήταν πρόσφατα. Δεν είναι κακό να μαθαίνετε και κάτι καινούργιο! Τα παιδάκια ήταν σε απίστευτη φόρμα, η νεραϊδούλα που είχαν φέρει για να διασκεδάζει τα παιδάκια, κατάφερε να διασκεδάζει και μας... τι αρρωστημένο, αλλά τι να κάνεις... αφού τα ‘χε πετάξει όλα έξω! Ευτυχώς που δε φέραν τη μικρή γοργόνα... αλλά πάνω κάτω το στήθος της κυρίας έβγαζε μάτια... αυτό νομίζετε ότι ήταν το θέμα μου; Κάνετε λάθος! Ούτε η μουσική (βλ. εμπάθεια με τα ζουζούνια) ούτε οι άλλοι γονείς! Κυρίως αυτούς φοβόμουν, τους ξερόλες που σου επιβάλλουν τη γνώμη τους ξεκινώντας με την ατάκα «ο δικός μου γιατρός έχει πεί...» και πάντα έχεις στο νου σου μήπως τελικά ο δικός σου είναι ο χειρότερος... Αλλά και πάλι, εξαιρετικά παιδιά όλοι τους, χαρούμενοι... μια χαρά... Αλλού ήταν το πρόβλημα: Μου συνέβησαν δύο περιστατικά που με έφεραν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση! Πρώτον, ένα παιδάκι κρυβόταν πίσω από διάφορα έπιπλα και εμφανιζόταν συνέχεια μπροστά μου, και με κοίταγε με ένα θλιμμένο βλέμμα, πολύ θλιμμένο και χαμηλόφωνα, με παράπονο... μου έλεγε: «–Μπαα –α- μπά;». Το δεύτερο είχε να κάνει με αυτό που σας έλεγα προηγουμένως ότι όταν μου συμβεί κάτι, συνήθως το αποτελειώνω; Στο πάρτυ βρισκόταν και το αφεντικό της γυναίκας μου με την κορούλα του. Ξυπόλυτα τα μωρά, έτρεχαν σαν τρελά, εμείς κοιτούσαμε τη tinker bel, και όλα τα παιδάκια είχαν φαγωθεί να κάνουν βόλτα τη μικρή μου με το καρότσι, πράγμα επικίνδυνο κατά το manual που σας έλεγα πιο πάνω. Είναι σα να ταξιδεύεις με αεροπλάνο και να μη σου έχουν κολλήσει το sticker «FRAGILE» πάνω στη θήκη της κιθάρας... Τελικά αποφάσισα να πάρω την κορούλα του προϊσταμένου της γυναίκας μου και να της κάνω το δώρο «της καροτσάδας» …έτσι όπως πάω να της το δώσω, την πάτησα κατά λάθος!Φανταστείτε σκηνή! Όλοι οι «μεγάλοι» να συζητάνε και στο background το μικρό κοριτσάκι να έχει κρεμαστεί από το πόδι μου, με διαθέσεις καρατέκα και να με βαράει αλύπητα. – «Συγγνώμη μικρούλα μου», εγώ, «συγγνώμη»... Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ. Πέρναγε όμως, που και που, μου ‘δινε καμμιά σφαλιάρα, φιλάκια της έστελνα εγώ. Πέρναγε κι ο άλλος: «Μπα α –α-μπά;» Δώσ’ του να στρίβω τη γωνία εγώ μες στην στεναχώρια. Ευτυχώς που είχαμε και την καλή μας νεραϊδούλα! Ωραίο το θέαμα, χωρίς πλάκα τώρα. Ήταν πρόστυχο το θέαμα αλλά λίγο το παιδάκι από «το πάμε πακέτο» και λίγο η άγγελος του Charlie, του αφεντικού της γυναίκας μου... δεν άφηναν πολλά περιθώρια για να μουσικοθεί... Εσένα;.... Θα μουσικονόταν;
Let’s talk about music… λοιπόν! Τις περισσότερες φορές θέλω να ακούω μουσική με ακουστικά και να περπατάω μες στην πόλη μας.... καλοκαίρι ή χειμώνα.... Αμέσως κοιτώ τους ανθρώπους γύρω μου και αυτόματα αποκτά η μουσική αυτή τη θεατρικότητα που σας έλεγα. Πάντα μ’ άρεσε να χαζεύω τη ρουτίνα, την καθημερινότητα των ανθρώπων γύρω μου, γι’ αυτό και στα ταξίδια μου στο εξωτερικό, την ώρα που όλοι θέλουν να «λιώσουν» στα μουσεία και στα αρχαία, εγώ προτιμώ να περπατώ στα στενά της πόλης, να πίνω καφέ στα hot spot business μέρη της πόλης, να μπαίνω μέσα στις υπηρεσίες τους, στα ταχυδρομεία, στα super market τους, να χαζεύω τα καρότσια τους, τα ψώνια τους, τη λίστα με τη καθημερινότητά τους, γιατί πιστεύω ότι η λίστα με τα ψώνια κρύβει κάτι από το «αγαπητό μου ημερολόγιο». Ευτυχώς ή δυστυχώς έτσι είναι! Ξέρετε τί θα ‘θελα τώρα που το σκέφτομαι; Θα ‘θελα να περπάταγα στην άκρη της εθνικής οδού, κουκουλωμένος με ένα παλτό… με κάποιο φίλο... να ακούγονταν στο background Καλογιάννης, Νταλάρας ίσως, και αν γινόταν να μπορούσαμε να είχαμε μια ιδέα για το τι συζητάνε μέσα στα αυτοκίνητα που περνούν γρήγορα από δίπλα μας, ή να ακούγαμε τι μουσική παίζει μέσα στις «νταλίκες» που περνούν σφυρίζοντας. Τα βράδια, όταν οδηγώ στην εθνική, ένα απ’ τα αγαπημένα μου παιχνίδια, είναι να σταμπάρω την πιο κιτς νταλίκα... χαχα, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς... όσο πιο «κιτς» τόσο πιο πολύ γουστάρω. Θα πέθαινα να ήμουν μέσα και να διέσχιζα τους ευρωπαϊκούς αυτοκινητοδρόμους, θα πέθαινα να σταμάταγα στα πιο γραφικά auto grill... Σ ένα από τα ταξίδια μου με τον Άρη, κατευθυνόμασταν από Ιταλία προς Γερμανία. Η διαδρομή... το τοπίο ήταν απίστευτο. Πλαγιές από πράσινο, ποταμάκια, γεφυρούλες, μικρά ξύλινα σπιτάκια, αλογάκια, κατσικούλες, χιόνια στις κορφές... μου λέει ο Άρης, -«Ρε συ βαρέθηκα το cd, δε βάζουμε ραδιόφωνο;» – «Αμέ», του λέω, και τσουπ... Bithikotsi!!! Εμείς κοιταζόμασταν σα χαζοί, και ο σερ έδινε ρέστα στα fm! Τελειώνει το τραγούδι και ακούμε τον εκφωνητή: «ο ραδιοφωνικός σταθμός Ποντίων Ελβετίας σας εύχεται καλή συνέχεια...με το τραγουδάκι, τάδε, τάδε...» ;;; Στανίση!.... Διασχίζαμε την Ελβετία, το τοπίο θα ‘κανε και τον πιο άσχετο σκηνοθέτη να κολλήσει, το soundtrack της αγαπημένης μου Heidi… και εμείς απ’ τα γέλια χάσαμε τη στροφή. Δεν θα φτάσουμε ποτέ, βουρ προς Ζυρίχη, χεσμένοι απ΄ τα γέλια που στη μέση του πουθενά ακούγαμε στη διαπασών Στανίση. Αυτή η ξεχωριστή φωνή από τις εμφανίσεις του Νταλάρα, στονΟρφέα; Δε την ξέρετε; Εμένα αυτή η γυναίκα κάτι μου κάνει... δεν το λέω... αλλά εσάς;....δεν σας μουσικόνεται;
Let’s talk about music… λοιπόν! Όταν αποκτάς παιδί μπερδεύεται το δικό σου «σωστό», με τα «σωστά» που σου λένε όλοι οι άλλοι και τα «σωστά» της συνείδησής σου! Όπως και να χει... όλα ξεκινούν απ΄ την αγάπη. Η αγάπη που τους έχουμε από μικρά παιδιά! Ύστερα, μεγαλώνουν και εκδικούνται και μας και τους υπόλοιπους γιατί παίζει ρόλο το «πόση και το τί είδους» αγάπη τους δίνεις! Όχι πείτε μου δεν ευθύνομαι εγώ αν φέρω στο κόσμο έναν άνθρωπο που εξαρτάται και φοβάται; Εξαρτάται από τους άλλους και φοβάται και τον ίσκιο της; Νιώθει ανασφαλής; Φοβάται... χάνεται... δεν αναφέρομαι στα πάθη... αλλά στις φοβίες κυρίως! Ντάξει υπάρχει μια κατευθύντήρια γραμμή στο πως μεγαλώνεις ένα παιδί αλλά εγώ εμμένω κυρίως σ αυτή που δίνει ο παιδίατρος! Είναι περίεργο... μυστικά και ψέμματα, για το καλό του; Γύμνια και ειλικρίνια για το καλό του πάλι; Δεν ξέρω... πριν μια δεκαετία λέγανε ότι μπορούν ελεύθερα να κυκλοφορούν γυμνοί οι γονείς μπροστά στο μικρό τους. Τώρα βγαίνουν και λένε το αντίθετο. Δεν ξέρω. Ακούω και διαλέγω αυτό που λέει το μυαλό μου, γιατί αν το παίξω κι εγώ Woodstock και το παιδί μου βγει όπως τα βλαμμένα 60χρονα της εποχής μας, που ευθύνονται για όλη αυτή την κατάντια του κοσμάκη... θα προτιμήσω να κρύψω λίγο από τη γύμνια μου, σε πολλά επίπεδα. Αλλά και πάλι δεν ξέρω αν κάνω το σωστό!!... ουφ θα σκάσω... Πάντως οι δικοί μου καλά το ‘κρυψαν! Γιατί κάπως έτσι βίωσα τους δικούς μου: τη μαμά στο σπίτι, το μπαμπά να γυρνάει αργά απ’τη δουλειά, να τρώμε σαν οικογένεια και μετά κενό! Ύπνος δηλαδή... γιατί είναι γνωστό ότι οι γονείς μου έκαναν μόνο ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ «την πράξη»!!! Μπλιάχ... και αυτές οι τρείς αρκετές είναι! Μπλίαχ... άσχετα που γαμώ τη γκαντεμιά τους, με την Τρίτη πιάσανε το λαχείο (...εμένα δηλαδή)!! Ναι κρίμα... το ξέρω ... αλλά μια του κλέφτη(ο αδερφός μου) δυο του κλέφτη (η αδερφή μου) τρεις και τον συλλάβανε τον Αλκούλη, τον μεγαλύτερο απ’ όλους, το λήσταρχο Νταβέλη!! Φαίνεται δε μουσικονόταν αρκετά του πατέρα μου... Ενώ εμένα... θα καταλήξω σαν εκείνον από το ανέκδοτο... αφού I always talk about music!
Αλκιβιάδης
Let’s talk about music… λοιπόν! Γιατί εγώ έχω φτιάξει manual για το πως διαπαιδαγωγείς ένα μικράκι, γιατί σας το λέω, manual για το πως συμπεριφέρεσαι σαν σύζυγος ή σαν πατέρας ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Σας το λέω και εδώ είμαστε! Θα με θυμηθείτε οι λεύτεροι και θα με καταλάβετε οι παντρεμένοι. Απλά κάνω αυτά που έμαθα στο ωδείο - σε πρώτη φάση – και η αλήθεια είναι ότι μου έχουν λύσει τα χέρια. Μισή ώρα την ημέρα ξεχνάω το στόχο, απελευθερώνομαι από το άγχος και αρχίζω σιγά σιγά να πατάω τις νότες αργά και σταθερά. Η επανάληψη θα με κάνει να παίζω γρήγορα και να βγάζω «φράσεις» με μεγαλύτερη ευκολία στο μέλλον. Έτσι λοιπόν βγαίνω από τη διαδικασία να βλέπω την κόρη μου, σαν την επόμενη Μαρία Κιουρί, σκύβω, κατεβαίνω δηλαδή στο ύψος της και αρχίζω να παρατηρώ γιατί και πως κουνάει τα χέρια της, σαν μαθητευόμενος ηθοποιός, τι κοιτάει με ενθουσιασμό και πως αντιδρά. Προσπαθώ να της δείξω κατανόηση, να της σταθώ. Προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τη δικιά της και να φτιάξω μια δικιά μας γλώσσα, εκείνη που αργότερα θα μας κάνει να συννενοούμαστε! Το ίδιο έκανα και με τη γυναίκα μου. Σκύβουμε και οι δύο κάθε μέρα στα προβλήματά μας, και προσπαθούμε να εξελίξουμε τον κοινό μας κώδικα – σας το λέω δεν υπάρχει manual – σιγά, αργά, σταθερά με επαναλαμβανόμενες κινήσεις μέρα με τη μέρα. Έτσι όπως σε πιέζουν στα ωδεία... αλλά στο τέλος βλέπεις αποτέλεσμα... με αυτά και μ’ αυτά δηλαδή φτάνεις στην «αρμονία» και εκεί φαίνονται η όρεξη του δασκάλου και η πειθαρχία του μαθητή! Ντάξει, δεν χρησιμοποιώ το ίδιο manual και για τις δύο γυναίκες μου, αλλά το δοκίμασα (και εξακολουθώ να το αναπτύσσω) με τη μεγάλη και τι να σας πω... δέκα χρόνια μετά ακόμα μουσικόνεται....εσάς; ...μουσικόνεται;
Let’s talk about music… λοιπόν! Θυμάμαι να ‘μαι μικρός και να φοβάμαι να δω μόνος μια βιντεοκασέτα, συναυλία των Doors που είχε γράψει ο αδερφός μου από την Ερτ2, αν θυμάμαι καλά, ασπρόμαυρη. Φοβόμουν, σας μιλάω ειλικρινά... σας γράφω... κανονικά... ουφ... αυτός ο γραπτός λόγος.... πάμε από την αρχή! Κανονικά – το σωστό είναι – σας γράφω όχι σας μιλάω ειλικρινά.... Σκατά! Τι έλεγα; Α ναι... χεζόμουνα πάνω μου, μόνος στο δωμάτιο. Επίσης φοβόμουν μία προτομή του Διονυσίου Σολωμού στη βιβλιοθήκη (που να ‘ξερα πως θα εξελισσόταν η σχέση) και εξαφανιζόμουν όταν ο αδερφός άκουγε την εισαγωγή από το «number of the beast»! Λογικό θα μου πείτε! Όλος αυτός ο φόβος, στάθηκε η αφορμή για να λατρέψω τη μουσική (όχι μόνο το στίχο, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους Έλληνες musifils) και με έκανε να ακούω από Septic Flesh, μέχρι Johan Strauss. Για μένα η μουσική πρέπει να κρύβει θεατρικότητα, δεν έχω πρόβλημα αν κρύβει και λουπιέρες αλλά για μένα η μουσική ισούται με εικόνες, συναισθήματα, πάθος, ταχύτητα... και όσο πιο έντονα είναι τόσο το καλύτερο! Δε με νοιάζει αν τα μηνύματα είναι κρυμμένα ή πιο χολιγουντιανά - «πάρτα στο πιάτο», που λένε, όπως το Je t’aime τουGainsbourg… Εγώ πάντως όταν το ακούω μουσικόνεται....εσένα;.. μουσικόνεται;
Let’s talk about music…λοιπόν! Και η περίφημη φράση του Διογένη της Σινώπης (ξέρεις Γιώργο; Του Dr. House του αρχαίου;) με κάνει και ανασκουμπώνομαι τελευταία... «Όσοι έχουν παιδιά να τα χαίρονται και όσοι δεν έχουν να χαίρονται»!!!! Από που να ξεκινήσω; Και που να τ’ αφήσω; Σε κάποιους το ανακοινώνω με το που τους βλέπω, σε άλλους δεν το αναφέρω καν και σε άλλους το φανερώνω αφού τους ψυχολογήσω! Σκέφτομαι επίσης, πόσο χαιρόμουνα πριν και πόσο χαίρομαι τώρα… Σκέφτομαι επίσης όλους αυτούς τους αλλόκοτους που με βλέπουν περίεργα σα να μου λένε με τα μάτια τους, «τι πήγες και έκανες, σε τι κόσμο την έφερες;», και τους γνωστούς κολλημένους που ψάχνουν να βρουν ομοιότητες στη μικρή και στο αντρόγυνο: κάτι οικολόγους της πλάκας που συνδέουν τα γεννητούρια με το πρόβλημα του υπερπληθυσμού και κάτι ιδεαλιστές που βλέπουν στα νέα μωρά κάτι νέο να ξεδιπλώνεται. Κάτι οικονομολόγους/τσιφούτηδες που ενάγουν το μεγάλωμα ενός παιδιού με την οικονομική άνεση ή στενότητα του νοικοκυριού και κάτι λιτοδίαιτους που το φωνάζουν πως η διαπαιδαγώγηση κρύβεται στην αγάπη και στην αγκαλιά. Κάτι ψωρόμυαλους που συνδέουν τα παιδιά και την οικογένεια με τις διαφημίσεις γιαουρτιού, βουτύρου ή ακόμα και ετοιματζίδικων τυροπιτοειδών, «μιάαμ τι γεύση!!!» και κάτι «ναυάγια» της ζωής που θεωρούν πως το να πλάσεις ένα μικρό παιδί είναι παν-δύσκολο εγχείρημα γεμάτο ψυχανεμίσματα και χρονοσκορπίσματα. Τώρα οφείλω να σας γράψω το αγαπημένο ανέκδοτο της αγαπημένης μου που καλμάρει όλο αυτόν τον οχετό απόψεων! Όχι για το ρατσιστικό της υπόθεσης αλλά για την ματαιοδοξία που μας στριμώχνει ώρες ώρες η πληθώρα αντιλήψεων. Εκείνο, που πέφτει ένα τσιγγανάκι στη λάσπη, και κοιτάζονται οι γονείς του και λέει ο άντρας στη γυναίκα, -Γυνάικα θα το πλύνουμε ή θα κάνουμε άλλο; Έτσι πάει... ο καθένας όπως τη δει! χαχαχα Δεν ξέρω αν είναι η κουλτούρα τους ή η λίμπνιντό τους... Με τα πολλά μουσικόθηκε πάλι! Εσένα;.... Μουσικόθηκε;
Let’s talk about music… λοιπόν! Η πρώτη φορά που πήγα σε παιδικό πάρτυ ήταν πρόσφατα. Δεν είναι κακό να μαθαίνετε και κάτι καινούργιο! Τα παιδάκια ήταν σε απίστευτη φόρμα, η νεραϊδούλα που είχαν φέρει για να διασκεδάζει τα παιδάκια, κατάφερε να διασκεδάζει και μας... τι αρρωστημένο, αλλά τι να κάνεις... αφού τα ‘χε πετάξει όλα έξω! Ευτυχώς που δε φέραν τη μικρή γοργόνα... αλλά πάνω κάτω το στήθος της κυρίας έβγαζε μάτια... αυτό νομίζετε ότι ήταν το θέμα μου; Κάνετε λάθος! Ούτε η μουσική (βλ. εμπάθεια με τα ζουζούνια) ούτε οι άλλοι γονείς! Κυρίως αυτούς φοβόμουν, τους ξερόλες που σου επιβάλλουν τη γνώμη τους ξεκινώντας με την ατάκα «ο δικός μου γιατρός έχει πεί...» και πάντα έχεις στο νου σου μήπως τελικά ο δικός σου είναι ο χειρότερος... Αλλά και πάλι, εξαιρετικά παιδιά όλοι τους, χαρούμενοι... μια χαρά... Αλλού ήταν το πρόβλημα: Μου συνέβησαν δύο περιστατικά που με έφεραν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση! Πρώτον, ένα παιδάκι κρυβόταν πίσω από διάφορα έπιπλα και εμφανιζόταν συνέχεια μπροστά μου, και με κοίταγε με ένα θλιμμένο βλέμμα, πολύ θλιμμένο και χαμηλόφωνα, με παράπονο... μου έλεγε: «–Μπαα –α- μπά;». Το δεύτερο είχε να κάνει με αυτό που σας έλεγα προηγουμένως ότι όταν μου συμβεί κάτι, συνήθως το αποτελειώνω; Στο πάρτυ βρισκόταν και το αφεντικό της γυναίκας μου με την κορούλα του. Ξυπόλυτα τα μωρά, έτρεχαν σαν τρελά, εμείς κοιτούσαμε τη tinker bel, και όλα τα παιδάκια είχαν φαγωθεί να κάνουν βόλτα τη μικρή μου με το καρότσι, πράγμα επικίνδυνο κατά το manual που σας έλεγα πιο πάνω. Είναι σα να ταξιδεύεις με αεροπλάνο και να μη σου έχουν κολλήσει το sticker «FRAGILE» πάνω στη θήκη της κιθάρας... Τελικά αποφάσισα να πάρω την κορούλα του προϊσταμένου της γυναίκας μου και να της κάνω το δώρο «της καροτσάδας» …έτσι όπως πάω να της το δώσω, την πάτησα κατά λάθος!Φανταστείτε σκηνή! Όλοι οι «μεγάλοι» να συζητάνε και στο background το μικρό κοριτσάκι να έχει κρεμαστεί από το πόδι μου, με διαθέσεις καρατέκα και να με βαράει αλύπητα. – «Συγγνώμη μικρούλα μου», εγώ, «συγγνώμη»... Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ. Πέρναγε όμως, που και που, μου ‘δινε καμμιά σφαλιάρα, φιλάκια της έστελνα εγώ. Πέρναγε κι ο άλλος: «Μπα α –α-μπά;» Δώσ’ του να στρίβω τη γωνία εγώ μες στην στεναχώρια. Ευτυχώς που είχαμε και την καλή μας νεραϊδούλα! Ωραίο το θέαμα, χωρίς πλάκα τώρα. Ήταν πρόστυχο το θέαμα αλλά λίγο το παιδάκι από «το πάμε πακέτο» και λίγο η άγγελος του Charlie, του αφεντικού της γυναίκας μου... δεν άφηναν πολλά περιθώρια για να μουσικοθεί... Εσένα;.... Θα μουσικονόταν;
Let’s talk about music… λοιπόν! Τις περισσότερες φορές θέλω να ακούω μουσική με ακουστικά και να περπατάω μες στην πόλη μας.... καλοκαίρι ή χειμώνα.... Αμέσως κοιτώ τους ανθρώπους γύρω μου και αυτόματα αποκτά η μουσική αυτή τη θεατρικότητα που σας έλεγα. Πάντα μ’ άρεσε να χαζεύω τη ρουτίνα, την καθημερινότητα των ανθρώπων γύρω μου, γι’ αυτό και στα ταξίδια μου στο εξωτερικό, την ώρα που όλοι θέλουν να «λιώσουν» στα μουσεία και στα αρχαία, εγώ προτιμώ να περπατώ στα στενά της πόλης, να πίνω καφέ στα hot spot business μέρη της πόλης, να μπαίνω μέσα στις υπηρεσίες τους, στα ταχυδρομεία, στα super market τους, να χαζεύω τα καρότσια τους, τα ψώνια τους, τη λίστα με τη καθημερινότητά τους, γιατί πιστεύω ότι η λίστα με τα ψώνια κρύβει κάτι από το «αγαπητό μου ημερολόγιο». Ευτυχώς ή δυστυχώς έτσι είναι! Ξέρετε τί θα ‘θελα τώρα που το σκέφτομαι; Θα ‘θελα να περπάταγα στην άκρη της εθνικής οδού, κουκουλωμένος με ένα παλτό… με κάποιο φίλο... να ακούγονταν στο background Καλογιάννης, Νταλάρας ίσως, και αν γινόταν να μπορούσαμε να είχαμε μια ιδέα για το τι συζητάνε μέσα στα αυτοκίνητα που περνούν γρήγορα από δίπλα μας, ή να ακούγαμε τι μουσική παίζει μέσα στις «νταλίκες» που περνούν σφυρίζοντας. Τα βράδια, όταν οδηγώ στην εθνική, ένα απ’ τα αγαπημένα μου παιχνίδια, είναι να σταμπάρω την πιο κιτς νταλίκα... χαχα, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς... όσο πιο «κιτς» τόσο πιο πολύ γουστάρω. Θα πέθαινα να ήμουν μέσα και να διέσχιζα τους ευρωπαϊκούς αυτοκινητοδρόμους, θα πέθαινα να σταμάταγα στα πιο γραφικά auto grill... Σ ένα από τα ταξίδια μου με τον Άρη, κατευθυνόμασταν από Ιταλία προς Γερμανία. Η διαδρομή... το τοπίο ήταν απίστευτο. Πλαγιές από πράσινο, ποταμάκια, γεφυρούλες, μικρά ξύλινα σπιτάκια, αλογάκια, κατσικούλες, χιόνια στις κορφές... μου λέει ο Άρης, -«Ρε συ βαρέθηκα το cd, δε βάζουμε ραδιόφωνο;» – «Αμέ», του λέω, και τσουπ... Bithikotsi!!! Εμείς κοιταζόμασταν σα χαζοί, και ο σερ έδινε ρέστα στα fm! Τελειώνει το τραγούδι και ακούμε τον εκφωνητή: «ο ραδιοφωνικός σταθμός Ποντίων Ελβετίας σας εύχεται καλή συνέχεια...με το τραγουδάκι, τάδε, τάδε...» ;;; Στανίση!.... Διασχίζαμε την Ελβετία, το τοπίο θα ‘κανε και τον πιο άσχετο σκηνοθέτη να κολλήσει, το soundtrack της αγαπημένης μου Heidi… και εμείς απ’ τα γέλια χάσαμε τη στροφή. Δεν θα φτάσουμε ποτέ, βουρ προς Ζυρίχη, χεσμένοι απ΄ τα γέλια που στη μέση του πουθενά ακούγαμε στη διαπασών Στανίση. Αυτή η ξεχωριστή φωνή από τις εμφανίσεις του Νταλάρα, στονΟρφέα; Δε την ξέρετε; Εμένα αυτή η γυναίκα κάτι μου κάνει... δεν το λέω... αλλά εσάς;....δεν σας μουσικόνεται;
Let’s talk about music… λοιπόν! Όταν αποκτάς παιδί μπερδεύεται το δικό σου «σωστό», με τα «σωστά» που σου λένε όλοι οι άλλοι και τα «σωστά» της συνείδησής σου! Όπως και να χει... όλα ξεκινούν απ΄ την αγάπη. Η αγάπη που τους έχουμε από μικρά παιδιά! Ύστερα, μεγαλώνουν και εκδικούνται και μας και τους υπόλοιπους γιατί παίζει ρόλο το «πόση και το τί είδους» αγάπη τους δίνεις! Όχι πείτε μου δεν ευθύνομαι εγώ αν φέρω στο κόσμο έναν άνθρωπο που εξαρτάται και φοβάται; Εξαρτάται από τους άλλους και φοβάται και τον ίσκιο της; Νιώθει ανασφαλής; Φοβάται... χάνεται... δεν αναφέρομαι στα πάθη... αλλά στις φοβίες κυρίως! Ντάξει υπάρχει μια κατευθύντήρια γραμμή στο πως μεγαλώνεις ένα παιδί αλλά εγώ εμμένω κυρίως σ αυτή που δίνει ο παιδίατρος! Είναι περίεργο... μυστικά και ψέμματα, για το καλό του; Γύμνια και ειλικρίνια για το καλό του πάλι; Δεν ξέρω... πριν μια δεκαετία λέγανε ότι μπορούν ελεύθερα να κυκλοφορούν γυμνοί οι γονείς μπροστά στο μικρό τους. Τώρα βγαίνουν και λένε το αντίθετο. Δεν ξέρω. Ακούω και διαλέγω αυτό που λέει το μυαλό μου, γιατί αν το παίξω κι εγώ Woodstock και το παιδί μου βγει όπως τα βλαμμένα 60χρονα της εποχής μας, που ευθύνονται για όλη αυτή την κατάντια του κοσμάκη... θα προτιμήσω να κρύψω λίγο από τη γύμνια μου, σε πολλά επίπεδα. Αλλά και πάλι δεν ξέρω αν κάνω το σωστό!!... ουφ θα σκάσω... Πάντως οι δικοί μου καλά το ‘κρυψαν! Γιατί κάπως έτσι βίωσα τους δικούς μου: τη μαμά στο σπίτι, το μπαμπά να γυρνάει αργά απ’τη δουλειά, να τρώμε σαν οικογένεια και μετά κενό! Ύπνος δηλαδή... γιατί είναι γνωστό ότι οι γονείς μου έκαναν μόνο ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ «την πράξη»!!! Μπλιάχ... και αυτές οι τρείς αρκετές είναι! Μπλίαχ... άσχετα που γαμώ τη γκαντεμιά τους, με την Τρίτη πιάσανε το λαχείο (...εμένα δηλαδή)!! Ναι κρίμα... το ξέρω ... αλλά μια του κλέφτη(ο αδερφός μου) δυο του κλέφτη (η αδερφή μου) τρεις και τον συλλάβανε τον Αλκούλη, τον μεγαλύτερο απ’ όλους, το λήσταρχο Νταβέλη!! Φαίνεται δε μουσικονόταν αρκετά του πατέρα μου... Ενώ εμένα... θα καταλήξω σαν εκείνον από το ανέκδοτο... αφού I always talk about music!
Αλκιβιάδης
