Γράφει ο Μενέλαος Λουντέμης, στο διήγημα «ένα παιδί μετράει τα άστρα» για κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι συνεχίζουν να περπατάνε αν και είναι νεκροί, γιατί κανείς δεν τους σταμάτησε να τους θάψει.
Μακάβριο θα μου πείτε, αλλά αυτή την εικόνα δεν θυμίζει η κυβέρνηση;
Πολιτικά ζόμπι χωρίς ψυχή που ξυπνάνε, πηγαίνουν στη βουλή ή στα γραφεία τους και το βράδυ κοιμούνται τον μακάριο ύπνο. Αλλά δίπλα τους υπάρχουν:
Δρόμοι γεμάτοι σκουπίδια και τοξικά απόβλητα με μικρόβια. Σχολεία χωρίς βιβλία για τους μαθητές.
Γέροντες χωρίς χρήματα να ζήσουν με αξιοπρέπεια γιατί το κράτος τους έκλεψε τις συντάξεις.
Οικογένειες με έναν, δύο ή τρεις ανέργους.
Μαγαζιά χωρίς πελάτες στα πρόθυρα λουκέτου.
Σπίτια που κάθε βράδυ βρίσκονται στο έλεος συμμοριών.
Γέροντες χωρίς χρήματα να ζήσουν με αξιοπρέπεια γιατί το κράτος τους έκλεψε τις συντάξεις.
Οικογένειες με έναν, δύο ή τρεις ανέργους.
Μαγαζιά χωρίς πελάτες στα πρόθυρα λουκέτου.
Σπίτια που κάθε βράδυ βρίσκονται στο έλεος συμμοριών.
Θα μπορούσα να σας περιγράψω δεκάδες εικόνες, που όμως τις γνωρίζετε. Και θα μου πείτε ποιος να σταματήσει αυτή την κυβέρνηση – σκιά; Η Νέα Δημοκρατία με τους ίδιους ανθρώπους που οδήγησαν την πατρίδα μας στο γκρεμό και τώρα έχουν το απύθμενο θράσος να πλασάρονται ως σωτήρες; Σας παρακαλώ πολύ σκεφτείτε ότι είναι ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι που οι ψηφοφόροι καταδίκασαν πριν από μόλις δύο χρόνια για τα πολιτικά εγκλήματα που έκαναν. Είναι σαν να έρχονται σε δύο χρόνια από σήμερα το 2013 ο Παπακωνσταντίνου, ο Βενιζέλος, ο Πάγκαλος, η Διαμαντοπούλου και ο Λοβέρδος να ζητήσουν την ψήφο μας για να σώσουν την Ελλάδα (ότι έχει απομείνει απ αυτή και τους κατοίκους της).
Ποιος θα μας σώσει λοιπόν? Τα «παραδοσιακά» κόμματα της Αριστεράς που ζούνε στον κόσμο τους, με τον «ξύλινο» λόγο που έρχεται από άλλες εποχές;
Και εσύ ρε φίλε με ποιόν είσαι; Τι προτείνεις; Μόνο καταγγέλλεις θα με ρωτήσετε εύλογα. Τι να προτείνω; Είμαι ψυχικά μουδιασμένος από φόβο μήπως αύριο δεν έχω χρήματα να ζήσω την οικογενειά μου. Η μόνη ελπίδα που έχω είναι να ενώσουν κάποτε πριν είναι αργά τις δυνάμεις τους οι καλοί άνθρωποι που βρίσκονται στην πολιτική. Εντός και εκτός βουλής.Γιατί υπάρχουν κανονικοί άνθρωποι στην πολιτικοί. Όχι επαγγελματίες βουλευτές και υπουργοί. Όχι διεστραμμένοι σαδιστές που κλέβουν τις συντάξεις των γερόντων. Τι σημασία έχουν τα ονόματα; Εγώ μπορεί να πιστεύω (δεν λέω ότι πιστεύω) – για παράδειγμα – στο Γιάννη Δημαρά και το Φώτη Κουβέλη. Και κάποιος άλλος να τους θεωρεί βρώμικους και μέρος του συστήματος.
Για το τέλος μια κατάθεση ψυχής. Είμαι υπερήφανος που όταν κάποτε φύγω από τη ζωή, δεν θα βγει ανακοίνωση από κανένα κόμμα. Ξέρετε αυτές τις μπούρδες «ο τάδε υπήρξε μαχητής της ενημέρωσης και υπηρέτησε πιστά τη δημοκρατία κλπ κλπ». Γιατί πολύ απλά δεν υπηρέτησα ποτέ στην επαγγελματική μου πορεία κανένα κόμμα. Δεν βρέθηκα ποτέ στις λίστες φίλων δημοσιογράφων των κομμάτων. Αν το πλήρωσα; Όχι βέβαια. Ζω τίμια εδώ και 26 χρόνια με το μισθό μου, εργαζόμενος σκληρά. Δεν έγινα ποτέ ευκαμψίας ή σφογγοκωλάριος της όποιας εξουσίας.
Σημείωση: Ο σφογγοκωλάριος του βυζαντινού αυτοκράτορα ήταν το πρώτο κλειστό επάγγελμα όλων των εποχών. Ταυτοχρόνως αποτελούσε κι ένα υψηλό αξίωμα που έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στην κοινωνία. Ήταν μεγάλη τιμή να καθαρίζεις τον κώλο του αυτοκράτορα μετά την αφόδευση.
