Ούτε ένα ούτε δύο. Δέκα χρόνια πριν. Κι, όμως, φαίνεται σαν να ήταν χθες. Ακόμα κι αν συμπορευθεί κανείς με την άποψη του επίπλαστου της κάκιστης οικονομικής κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει εθνικά, αναγνωρίζει σίγουρα τη στροφή που πλέον έχει γίνει σε προτεραιότητες, ανάγκες, αξίες, ίσως και ιδανικά του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού πληθυσμού.
Το 2001, λοιπόν, το πρώτο θεατρικό έργο της Έλενας Ακρίτα ανεβαίνει στο θέατρο Αλίκη, στην Αθήνα. Με τη «Δίαιτα του αστροναύτη» σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, η συγγραφέας δεν έκανε κάτι παραπάνω από το να αποδώσει μια πληθώρα καθημερινών παραλογισμών για ανούσια «θέλω» και ανάγκες, φανταχτερές σεξουαλικές-ερωτικές καταστάσεις σαφώς επηρεασμένες από την ευημερία που μας κατέκλυζε, ένα κιτς lifestyle, όλα «στολισμένα» με κολόνια & ακριβά ρούχα. Απλούστερα, είδαμε «φόρα παρτίδα» το απόγειο του νεοπλουτισμού, της μεγαλομανίας συνάμα και της δυστυχίας. Ομοιοπαθητική. Υπήρχε, βλέπετε, ακόμα και η αίσθηση ότι είχαμε πλέον ξεφύγει από εκείνα τα Βαλκάνια που ξέραμε και τότε πια «παγκοσμιοποιηθήκαμε».
Η κυριαρχία της τότε αστραφτερής τηλεοπτικής μακαριότητας με τη συντριπτική πανελλήνια πλειοψηφία να κάνει δίαιτες συζητώντας το περισσότερο κι από άλλα -σαφώς σημαντικότερα- ζητήματα, δίνει σήμερα, δέκα χρόνια μετά, τη θέση της στην αναζήτηση ενός αύριο με -έστω- τη διάσωση κεκτημένων που θεωρούνταν –καλώς ή κακώς- αδιαπραγμάτευτα και δεδομένα. Το ενδεχόμενο της απομάκρυνσης σημαντικού μέρους των νέων γενιών από την πατρίδα τους λόγω ανεργίας & οικονομικής παράλυσης έγινε πλέον γεγονός, είναι κύμα μετρήσιμο, που συστηματοποιείται με ραντεβού σε πρεσβείες, ουκ ολίγες εκδηλώσεις ενδιαφέροντος, και τελικά κρατήσεις one-wayαεροπορικών εισιτηρίων…
Κάπως έτσι…
2001: Νιώθουμε Ευρωπαίοι. Οι «καμπάνες» του άγους του Χρηματιστηρίου της περιόδου 1999-2000 έχουν αφήσει πολιτικά και κοινωνικά κουσούρια. Σημίτης και Καραμανλής στον κομματικό αγώνα για αλίευση ψηφοφόρων, μοιράζονται τη μεγαλύτερη μερίδα νέων, και έχουν ήδη παραγγείλει δημοσκοπήσεις που θα αναφέρονται στην πρόθεση ψήφου τους.
2011: Παραμένουμε Βαλκάνιοι. Η διεθνής κοινή γνώμη μας χλευάζει, οι δανειστές δεν μας εμπιστεύονται, εμείς οι ίδιοι αμφισβητούμε και τις όποιες μας δυνατότητες. Οι πιο «σκληροπυρηνικοί» μιλούν και για παντελή έλλειψη διαπραγματευτικής ισχύος από οποιονδήποτε υπογράφει ελληνικά. Παπανδρέου και Σαμαράς φέρονται να λαμβάνουν αθροιστικά λιγότερο από 40%, οι δε νέοι δεν θέλουν καν να τους βλέπουν ή ακούν.
Όλα αυτά προ δεκαετίας και σήμερα. Το αύριο τρομάζει, τρομοκρατεί, όμως έρχεται, καραδοκεί. Φοβίζει, βάζει σε σκέψεις οικογένειες, νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας, ανέργους, συνταξιούχους. Η Αυστραλία είναι πολύ μακριά, και ταυτόχρονα, πλέον, τόσο κοντά, όπως παλιά… Σκέψεις έρχονται, φεύγουν, επανέρχονται, απομακρύνονται βίαια, απορρίπτονται, τελικά υλοποιούνται κατ’ ανάγκη. Όλα είναι στο τραπέζι. Όλοι παίζουν στη ρουλέτα. Ποντάρουν, οι έχοντες και μη. Οι λάτρεις του τζόγου και όχι μόνο.
Ο τότε Έλλην «αστροναύτης» κάνει, πλέον, αναγκαστικά δίαιτα. Όχι από μόδα, ούτε από βαρεμάρα. Απλώς, τότε «πετούσε στ’ άστρα», ποτέ δεν «τα μέτρησε», νομίζοντας ότι τα πάντα ήταν στο χέρι του, ακόμη και τα ίδια τα άστρα! Επαφιόταν στη μελέτη αστερισμών, στις προβλέψεις ωροσκοπίων, ή και στα δύο μαζί. Έχασε λεφτά, και άρα αναγκαστικά τώρα θα χάσει και κιλά. Δεν πειράζει. Το ζητούμενο είναι να μην χάσει και «μυαλά».
Πολλοί λένε ότι οι δύσκολες καταστάσεις σμιλεύουν προσπάθειες και εξωτερικεύουν – αναδεικνύουν δυνατότητες. Ας λειτουργήσει έτσι. Αλλά, με τίποτα ας μην εξαντληθεί στο να εξάγουμε για ακόμη μια φορά το μόνο τόσο σημαντικό μας παραχθέν προϊόν: το ανθρώπινο δυναμικό.
Η χώρα, για την ώρα στερεύει από αποθέματα χρημάτων και υπομονής – τι θα συμβεί αν στερέψει και από δυναμικούς ανθρώπους;
