Φέτος το χρονικό διάστημα ανάμεσα στην εθνική επέτειο που γιορτάζουμε το «ΟΧΙ» στον φασισμό ( αν έχουμε κουράγιο φέτος να ψελλίσουμε κάτι) και το «ΝΑΙ» στη Δημοκρατία (Επέτειος Πολυτεχνείου) δεν θα μοιάζει με κανένα προηγούμενο από τη Μεταπολίτευση και μετά.
Η ιστορία μιας χώρας που πoτέ συλλογικά δεν είπε «ΌΧΙ» ή «ΝΑΙ» γιατί ο κατακερματισμός των συμφερόντων θόλωνε την κρίση μας, δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Θα ήταν και αδύνατο να συστρατευτούμε όλοι σε μια μεριά. Ή μήπως όχι;
Τα έφερε έτσι η μοίρα, που αφού το μόνο που μάθαμε σαν έθνος, από τα λάθη του παρελθόντος είναι πώς να κάνουμε νέα λάθη, να εξαρτόμαστε και πάλι από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Με μια κολοσσιαία διαφορά:
Είναι η πρώτη φορά που ακόμα κι αυτός ο προστατευτικός ευρωπαϊκός υμένας σπάει. Σπάει λόγω κακής αρχιτεκτονικής και δεν σπάει μόνο για την Ελλάδα.
Ωστόσο, το αν η επικόλληση των θραυσμάτων θα περιλαμβάνει και τα ελληνικά χρώματα εξαρτάται από τους Έλληνες.
Αν οι Έλληνες επιλέγουμε την ευρωπαϊκή υπηκοότητα και ιδιαίτερα οι νεότερες γενιές πρέπει να πάρουμε θέση με τη συμπεριφορά μας και τις πράξεις μας.
Είναι δεδομένο ότι το παλαιό σύστημα εξουσίας αδυνατεί να δώσει λύση γιατί αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης μας έφερε στη σημερινή κατάντια. Ένα σύστημα εξουσίας εντός του οποίου γαλουχηθήκαμε και ξαφνικά μας ξεγύμνωσε ταπεινωμένους να προσπαθούμε να καταρρίψουμε στερεότυπα που το ίδιο αναπαρήγαγε και συντηρούσε.
Η μεταξύ μας παραδοχή ότι στην «Ελλάδα όλα γίνονται» πρέπει να αποβληθεί από τη συλλογική μας συνείδηση.
Οι νέοι Έλληνες, που απογοητευμένοι εγκαταλείπουν τον «μάταιο τούτο κόσμο» θα πρέπει να μην αφήσουν τη χώρα έρμαιο των «εμμονών» και του «παιδισμού».
Η ορθή διαχείριση των συναισθημάτων μας θα αποδώσει καρπούς όταν συνειδητοποιήσουμε ότι κάπου έφταιξαν και οι γονείς μας. Η δική τους ομολογία αποτελεί την αρχή για την εμπέδωση της κοινής λογικής. Χρειαζόμαστε κυρίως «αυτιά», όχι μόνο «φωνές».
Το Μνημόνιο δεν ήρθε από τον ουρανό. Το έφερε ένας άθλιος τρόπος διακυβέρνησης.
Στην δεκαετία του ‘30 ένας μεγάλος οικονομολόγος είπε ότι:
Πτώχευση δεν είναι η έλλειψη χρημάτων αλλά η έλλειψη πολιτισμού, κοινωνικής συνοχής και η αδυναμία συμβίωσης.
Πτώχευση είναι η πόλη σου να είναι άσχημη και να την καταστρέφεις περισσότερο.
Πτώχευση είναι να πηγαίνεις στη δουλειά σου αναγκαστικά με τα πόδια ή οδηγώντας για 2 ώρες.
Πτώχευση είναι να εκβιάζεις και να εκβιάζεσαι.
Πτώχευση είναι η παραγραφή για τους πολίτες να μετριέται σε χρόνια ενώ στους υπουργούς σε θητείες.
Δεν μας αξίζει ο κοινωνικός κανιβαλισμός.
Η «νέα Ελλάδα» δεν θα έρθει από τον ουρανό.
Σίγουρα έρχεται κάτι νέο. Θα κάνει θόρυβο και θα είναι δύσκολα διαχειρίσιμο.
Ας σκεφτούμε αν θέλουμε μεγαλύτερο μερίδιο στην ανομία και την απομόνωση ή το ευρωπαϊκό διαβατήριο με ό,τι αυτό περιλαμβάνει.
Σύντομα θα κληθούμε να αποφασίσουμε. Η ειρωνεία είναι ότι και πάλι θα είναι με ένα «ΝΑΙ»ή ένα «ΟΧΙ».
Διαλέξτε.
* Ο Νίκος Μηλαπίδης είναι νομικός.
