Οι μέρες έχουν μικρύνει και ψάχνω έναν τρόπο να τις επιμυκύνω.
Εβδομάδες που φεύγουν σαν υποσχέσεις, οι οποίες δεν εκπληρώθηκαν. Η πόλη ζει υπό την κηδεμονία μιας αόριστης επιφυλακής. Αν τα άχρωμα χείλη της γυναίκας απέναντί μου στο μετρό, με τα παχιά βλέφαρα και την αμετάπειστη εσωστρέφεια υποδηλώνει μια ακίνητη βραχώδη σκέψη... τότε γιατί να μην μπορούμε να αντικαταστήσουμε τα αγχωμένα σφιγμένα σώματα με τρυφερά σφιχταγκαλιάσματα; Ή ευτυχώς ακόμη μπορούμε;
Ένα αντίδοτο απέναντι στον παραλογισμό της κάθε μέρας, μια ευκαιρία αφής, τη στιγμή που όλα συνωμοτούν για να συρρικνώσουν τις αισθήσεις και τις σκέψεις μας, τελείως ύπουλα. Δεν μ΄ αρέσει να...
βλέπω πρόσωπα άδεια, που χαζεύουν γύρω τους, χωρίς να κοιτάζουν. Φευγαλέες προσωρινές ματιές σε μια ανθρωποθάλασσα που ολοένα μετακινείται.
Η πόλη περισσεύει. Οι σκιές περισσεύουν. Κι ανάμεσά τους, ένα ανασηκωμένο χέρι, ένα παιδικό σγουρό γελάκι, ένα ζευγάρι αθώα αλλά παρατηρητικά μάτια. Το κοριτσάκι απέναντι με χαιρετάει. Το χαιρετάω κι εγώ. Η στιγμή κερδίζεται από μια ανούσια λεπτομέρεια.
Ένας στίχος του Ασλάνογλου με τρυπά σαν ηλεκτροφόρο καλώδιο: "Ο δρόμος δεν μιλά/ δεν ταξιδεύει/ στη στάσιμη ώρα/ αγαπώ τα παιδιά/ με μάτια από καθρέφτες".
Μια ανύποπτη κίνηση κι οι κλειδωμένες αισθήσεις αίφνης ανοίγουν. Τα σώματα αφήνονται. Τα χείλη χαλαρώνουν, μικροί ψίθυροι γύρω μου αντί για μουσική. Το γκρινιάρικο ψιλόβροχο ως διά μαγείας σταματάει κι ένας ήλιος βγαίνει στο λουλακί ουρανό. Η πόλη απλώνει τα χέρια της, με τυλίγει γλυκά και κλείνω τα μάτια παραδομένη στην αγκαλιά της.
Ένα αντίδοτο απέναντι στον παραλογισμό της κάθε μέρας, μια ευκαιρία αφής, τη στιγμή που όλα συνωμοτούν για να συρρικνώσουν τις αισθήσεις και τις σκέψεις μας, τελείως ύπουλα. Δεν μ΄ αρέσει να...
βλέπω πρόσωπα άδεια, που χαζεύουν γύρω τους, χωρίς να κοιτάζουν. Φευγαλέες προσωρινές ματιές σε μια ανθρωποθάλασσα που ολοένα μετακινείται.
Η πόλη περισσεύει. Οι σκιές περισσεύουν. Κι ανάμεσά τους, ένα ανασηκωμένο χέρι, ένα παιδικό σγουρό γελάκι, ένα ζευγάρι αθώα αλλά παρατηρητικά μάτια. Το κοριτσάκι απέναντι με χαιρετάει. Το χαιρετάω κι εγώ. Η στιγμή κερδίζεται από μια ανούσια λεπτομέρεια.
Ένας στίχος του Ασλάνογλου με τρυπά σαν ηλεκτροφόρο καλώδιο: "Ο δρόμος δεν μιλά/ δεν ταξιδεύει/ στη στάσιμη ώρα/ αγαπώ τα παιδιά/ με μάτια από καθρέφτες".
Μια ανύποπτη κίνηση κι οι κλειδωμένες αισθήσεις αίφνης ανοίγουν. Τα σώματα αφήνονται. Τα χείλη χαλαρώνουν, μικροί ψίθυροι γύρω μου αντί για μουσική. Το γκρινιάρικο ψιλόβροχο ως διά μαγείας σταματάει κι ένας ήλιος βγαίνει στο λουλακί ουρανό. Η πόλη απλώνει τα χέρια της, με τυλίγει γλυκά και κλείνω τα μάτια παραδομένη στην αγκαλιά της.
http://press-gr.blogspot.com/2011/10/blog-post_2790.html
