Αλλά το ερώτημα γίνεται πιο κρίσιμο: Είμαστε οπλισμένοι με περισσότερη πραγματικότητα και συνείδηση; Κατεβαίνουμε για το δικαίωμα του κλάδου μας, της γενιάς μας, της οικογένειάς μας, της προσωπικής μας τύχης; Ή κατεβαίνουμε υποψιαζόμενοι την αλήθεια: πως εδώ που φτάσαμε μόνο η Αλληλεγγύη θα μας σώσει.
Το σκηνικό για αρκετό καιρό θα συνεχιστεί κάπως έτσι -πορείες, αιτήματα, χημικά, συγκρούσεις. Και συνθήματα στις βιτρίνες.
Αλλά οι άνθρωποι θα αλλάζουν εντός; Τα αιτήματα θα απαιτήσουν το κοινό Καλό; Η κοινωνία θα μεταλλαχτεί σε έναν ενωτικό, συμπαγές, «κρίσιμο πλήθος»; Γιατί για να χτίσεις καινούργιους κόσμους χρειάζονται νέα υλικά και όνειρα. Οι άδειες τσέπες, οι χαμένες θέσεις, τα χαμένα συμφέροντα δεν φτάνουν…
Τα αναρχικά συνθήματα στους τοίχους χωρίζονται στα δύο. Από τη μία το ταξικό μίσος του «Ιτ δε Ριτς» (Φάτε τους Πλούσιους). Από την άλλη το «Γαμώ τα λεφτά σας, ζωή θέλω». Και εύχεσαι ότι ακόμα κι αν ο κόσμος γίνει κάρβουνο, ακόμα κι αν βρεθούμε στο χείλος του γκρεμού, θα συνεχίσουν να ανθίζουν ευγενικές χειρονομίες. Και ελπίζεις ότι αν οι ζωές μας γίνουν Χάος κάτω από τον καπνό της αβεβαιότητας θα συν-υπάρξουμε.
Με Αλληλεγγύη. Όχι της Αγανάκτησης, αλλά της Συναίσθησης.
(ΜΕΛΙΤΑ ΚΑΡΑΛΗ)
http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG1417
