Ήταν Οκτώβρης του 2004, όταν φωτοστεφανωμένοι ακόμα από τον απόηχο της Ολυμπιάδας, σχεδιάζαμε το ταξίδι στην Κούβα. Ή μήπως στο Λας Βέγκας; Ή μήπως στο Μαϊάμι; Η μνήμη μου δεν με βοηθάει. Και, όμως, τον άκουσα τον Βενιζέλο να το λέει καθαρά: Θα ζήσουμε όπως το 2004.
Ναι, αλλά εγώ το 2004 είχα στο ψυγείο διάφορα καλούδια, ενώ τώρα έχω ένα ξινισμένο λάχανο και δυο λεμόνια. Στην τράπεζα κάτι ψιλά για μια ώρα ανάγκης – τα ταξίδια μου- και πλήρωνα το δάνειο μου κανονικά. Τώρα το πάγωσα για 2 χρόνια, με ξυπνάνε κάτι αυστηρές φωνές εκ μέρους της τάδε τράπεζας για τις απλήρωτες κάρτες και η εφορία μου κουνάει απειλητικά το δάχτυλο για τη ληξιπρόθεσμη δόση. Πάει, το έπαθα το Αλτσχάιμερ. Πώς μεταλλάχτηκα έτσι και πήδησα 7 χρόνια; Από μόνη μου; Εγώ έκανα το μισθό μου 30% κάτω; Εγώ βλέπω γύρω μου εξαθλιωμένους γέροντες, συνταξιούχους με μισή σύνταξη; Γιατρέ μου δεν είμαι καλά….
Χθες είδα – στον ύπνο μου θα ήτανε- μια Γερμανίδα πολύ θυμωμένη να μου λέει ότι ζω σε χώρα απείθαρχη και θα έρθει το τρίτο Ράιχ να με συμμορφώσει. Εγώ το 2004 άλλα βίωνα! Τη Γιάννα καθισμένη στο θρόνο της να απολαμβάνει τις δόξες των Ολυμπιακών Αγώνων, την Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης στη μπάλα, την Παπαρίζου τυλιγμένη με την ελληνική σημαία και εμένα καλοκαίρι να κάνω τρελές διακοπές. Φέτος γιατί την έβγαλα στην Αθήνα;Γιατρέ μου δεν είμαι καλά…
Άνοιξα τη ντουλάπα μου! Δεν φόραγα αυτά τα ρούχα εγώ το 2004! Και τα καλλυντικά μου στο μπάνιο ήταν κάμποσα. Κρέμα νυκτός, κρέμα ημέρας, και τα διάφορα, μιζανπλί και μπικουτί. Που πήγανε; Το είχα ακόμα το χρυσό ρολόι του πατέρα που -κάτω να με πατήσεις- το θυμάμαι, πως το σκότωσα για να πληρώσω την έκτακτη εισφορά. Γιατρέ μου δεν είμαι καλά!
Βλέπω οράματα. Την Τρόικα να έρχεται κάθε τόσο, βλέπω -μέτρα πολλά μέτρα, βλέπω ανθρώπους κάθε βράδυ να ψάχνουν τα σκουπίδια. Βλέπω αγανακτισμένους στο Σύνταγμα να στέλνουν μούντζες στη Βουλή και τη Λιάνα να κραδαίνει μια φρατζόλα ψωμί στο Κοινοβούλιο, βλέπω κουρέματα, χρέη, απεργίες. Πολλές απεργίες. Κάτι πρέπει να κάνω. Είμαι στο 2004, όμως νιώθω να είμαι στο 2011. Γιατρέ μου, δεν είμαι καλά….
Βοηθείστε με σας παρακαλώ. Έβγαλα 7 χρόνια από τη ζωή μου χωρίς να το καταλάβω. Αν είμαι στο 2004 θέλω πίσω, κυρίως, τους ανθρώπους που έχασα, τη μάνα μου που ζούσε, τη δουλειές που είχα, τις βόλτες που πήγαινα τα βράδια με τους φίλους μου στο Κολωνάκι. Τις εκδρομές μου. Τα ψώνια στα μαγαζιά. Τώρα γιατί καθόμαστε μέσα κάθε βράδυ και παίρνουμε ρεφενέ σουβλάκια; Γιατί δεν μιλάμε τι θα κάνουμε τα Χριστούγεννα; Τέτοια εποχή όλο για Αράχωβα λέγαμε. Γιατί μετράω τα ευρώ και τα βρίσκω λειψά; Γιατί περισσεύουν τόσες μέρες, ως το μισθό του άλλου μήνα; Κάτι έχω γιατρέ μου κι είναι σοβαρό, δεν μου το βγάζεις από το μυαλό….
*Η Ωραία του Κουρέα ξεκίνησε ως Ωραία των Αθηνών, αλλά στην πορεία συνάντησε τον Κουρέα από το Βερολίνο ο οποίος της πρότεινε γάμο και καινούργιο μαλλί. Κούρεμα 50%-60%! Έτσι έγινε η Ωραία του Κουρέα!
