Εκεί έκανα τα πρώτα μου βήματα ως δρομέας. Συμπληρώνοντας τέσσερις μήνες προπόνησης, αποφάσισα να τρέξω τον πρώτο μου αγώνα. Αυτό έγινε στις 4 Νοεμβρίου του 2007, την ημέρα διεξαγωγής του κλασικού μαραθωνίου Αθηνών. Μη φανταστείτε ότι έτρεξα τα 42χλμ του κανονικού αγώνα με μόλις τέσσερις μήνες «προϋπηρεσία»! Δεν γίνονται αυτά. Είχα δηλώσει συμμετοχή στον αγώνα των 10χλμ που διεξαγόταν την ίδια μέρα. Εκείνος ο αγώνας, εκείνη την Κυριακή με σημάδεψε. Βγαίνοντας από το μετρό, πηγαίνοντας προς το Καλλιμάρμαρο Στάδιο για την εκκίνηση, είδα να ανοίγεται μπροστά μου ένας νέος κόσμος. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, οικογένειες, φίλοι, όλοι ντυμένοι με τα αθλητικά τους, είχαν ξυπνήσει από τα χαράματα για να συμμετάσχουν στη γιορτή. Αυτό ήταν. «Κόλλησα». Άρχισα να τρέχω όλο και περισσότερο. Έκτοτε κατέβηκα σε πολλούς αγώνες και συνέχισα να τρέχω συστηματικά 4-5 φορές την εβδομάδα. Σύντομα στην ντουλάπα μου τα τεχνικά ρούχα για το τρέξιμο άρχισαν να είναι περισσότερα από τα καθημερινά μου.
Αγαπημένη μου συντροφία, όπως και σε κάθε δραστηριότητά μου, η μουσική. Πάντοτε με τα ακουστικά στα αυτιά και τις περισσότερες φορές μόνος μου. Πολλοί φίλοι με συνόδευσαν κατά καιρούς, δίνοντάς μου ο καθένας τους και από κάτι. Η Ειρήνη με συμβούλεψε για τα σωστά παπούτσια και ρούχα. Ο Κυριάκος ανέβασε τον πήχη των επιδόσεων και ο Χρήστος έγινε παρέα και «λαγός» σε αρκετές περιπτώσεις. Τον τελευταίο καιρό η Jo με βοήθησε, τόσο στο τρέξιμο στο βουνό και στις μεγάλες αποστάσεις, όσο και στην αποθεραπεία από έναν επιπόλαιο τραυματισμό. Ωστόσο, χωρίς παρεξήγηση, προτιμώ να τρέχω μόνος για να μπορώ να ακούω τη μουσική μου. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ξέρω αν τρέχω για να ακούω μουσική ή ακούω μουσική για να τρέχω. Σίγουρα πάντως τρέχω για να αυτοψυχαναλύομαι. Στο τρέξιμο σκέφτομαι τα πάντα: Από τις επαγγελματικές μου επιλογές μέχρι τις προσωπικές μου ανησυχίες. Από τα οικονομικά ζητήματα που με απασχολούν, μέχρι το μενού της Κυριακάτικης μάζωξης με τους φίλους. Από τα κείμενα και τις συνεντεύξεις που έπονται, μέχρι τα συστατικά που θα περιέχει η πίτσα που θα φάω όταν γυρίσω στο σπίτι για να δω μπάλα. Όλα διεκδικούν και λαμβάνουν τελικά το χρόνο τους μέσα στο καθημερινό μου τρέξιμο. Και αφού τα «τρέξω», τότε αποφασίζω.
Πέρυσι, στις 31 Οκτωβρίου, έτρεξα τον πρώτο μου Μαραθώνιο. Κατά τη διάρκειά του βίωσα πρωτόγνωρα συναισθήματα και έζησα συγκινητικές στιγμές. Στον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο με περίμεναν οι φίλοι και εγώ έτρεχα να τους συναντήσω. Αργότερα στο σπίτι, η ανιψιά μου η Αλίκη με «επιβράβευσε» με ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα. Η καταπόνηση ήταν τεράστια, αλλά η ικανοποίηση της επίτευξης του στόχου (του τερματισμού) την έκανε να μοιάζει ασήμαντη. Σε δυο εβδομάδες διεξάγεται ο φετινός μαραθώνιος. Θα είμαι και πάλι στην γραμμή της εκκίνησης. Και όπως λένε και οι μυημένοι αυτό είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Να στηθείς στην εκκίνηση.
Δεν ξέρω γιατί σας τα γράφω όλα αυτά. Δεν προσπαθώ άλλωστε να πείσω κανέναν να ξεκινήσει το τρέξιμο. Αυτό είναι προσωπικό ζήτημα του καθενός. Μόλις γύρισα, όμως, από τον 1ο Αγώνα δρόμου Ρεματιάς Χαλανδρίου, κατά τη διάρκεια του οποίου έτρεξα στις γειτονιές όπου έπαιζα «μικρό παιδί σαν ήμουνα». Μάλλον λοιπόν αυτό το κείμενο εκπορεύεται της συναισθηματικής φορτίσεως που μου προκάλεσε η τόσο οικεία διαδρομή του σημερινού αγώνα. Μακάρι ο αγώνας αυτός, της γειτονιάς μας, να γίνει θεσμός και να πραγματοποιείται κάθε χρόνο. Η φετινή διοργάνωσή του, για πρώτη χρονιά, ήταν εξαιρετική. Καλούς δρόμους να έχουμε.
Γιώργος Μυζάλης
*ο εξάχρονος ανιψιός μου ο Οδυσσέας, όποτε με βλέπει με τα αθλητικά μου με ρωτάει: «θείε, αυτά είναι τα ρούχα του τρέξιμου;» Σε αυτόν ανήκει λοιπόν δικαιωματικά ο τίτλος αυτού του κειμένου. Ποιητική αδεία.
http://musicspins.blogspot.com/2011/10/blog-post_31.html
