Για περίπου τρεις ώρες ο 75χρονος Κώστας Χατζής, αειθαλής, δημιούργησε μια μαγική ατμόσφαιρα, σχεδόν κατανυκτική, για όλους τους παρευρισκομένους. Είναι βέβαια δύσκολο να χωρέσει κανείς 55 χρόνια καριέρας σε ένα τρίωρο, αλλά ο αγαπημένος τραγουδοποιός τα κατάφερε μια χαρά. Ακούστηκαν τα περισσότερα από εκείνα τα τραγούδια που τον καθιέρωσαν στις συνειδήσεις του κόσμου σαν έναν ξεχωριστό τραγουδοποιό.
Είναι ιδιαίτερη η τραγουδοποιία του Κώστα Χατζή. Διαφορετική ίσως από εκείνες των συναδέλφων του. Οι στιχουργοί, με τους οποίους συνεργάστηκε, τον βοήθησαν να φτιάξει ένα τραγούδι κάπως διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Ένα τραγούδι που κουβαλάει μέσα του μια παιδικότητα. Μια οπτική αθώα. Μια φιλοσοφία ανθρωπιστική. Το είπε και ο ίδιος από σκηνής: «τραγούδια για τα ανθρώπινα δικαιώματα». Κοινωνικά, ίσως και πολιτικά, τραγούδια θα έλεγαν οι μουσικολόγοι. Μπαλάντες. Κάτι σαν την απάντηση που δίναμε όλοι όταν ήμασταν μικροί στο ερώτημα: «τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις» ή «τι εύχεσαι για το μέλλον». Τα τραγούδια του Κώστα Χατζή είναι λίγο σαν: «θέλω να γίνω πιλότος» ή «εύχομαι να σταματήσουν όλοι οι πόλεμοι και να υπάρχει παντού ειρήνη». Αφελείς παιδικές απαντήσεις, θα πει κάποιος. Ίσως. Πάντως ο Κώστας Χατζής, με το τραγούδι του αυτό, κατόρθωσε και εχθές να κερδίσει το πηγαίο χειροκρότημα του κοινού αρκετές φορές. Με μια σεμνότητα πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη, ο σημαντικός αυτός ερμηνευτής, κέρδισε τη «μάχη» με το χώρο στον οποίο εμφανιζόταν εχθές. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό και ο ίδιος φάνηκε να το απολαμβάνει. Έχοντας πάει και σε άλλα live του, σας διαβεβαιώ ότι δεν διαφοροποίησε καθόλου τη συμπεριφορά του επί σκηνής. Απεναντίας, έφερε το χώρο στα μέτρα του.
Δεν ξέρω αν το Μέγαρο άργησε να του ανοίξει τις πόρτες του. Δεν ξέρω αν το Μέγαρο θα κρατήσει ανοιχτές τις πόρτες του για εκείνον και στο μέλλον. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε το Μέγαρο να ανοίξει τις πόρτες του και σε άλλους Έλληνες τραγουδοποιούς και ερμηνευτές. Ξέρω όμως ότι μια εμφάνιση στο Μέγαρο δεν τεκμηριώνει από μόνη της την καταξίωση ή την αναγνώριση ενός καλλιτέχνη. Ειδικά μάλιστα αν αυτή η εμφάνιση έρχεται για τον καλλιτέχνη μετά από 55 χρόνια δημιουργικής πορείας. Το παρατεταμένο standing ovation που δέχθηκε στο τέλος της χθεσινής του εμφάνισης ο Κώστας Χατζής είναι ίσως το σημαντικότερο από όλα και η μεγαλύτερη επιβράβευση για εκείνον. Αυτό και τα νοτισμένα μάτια των χειροκροτούντων.
Γιώργος Μυζάλης
* στίχος από το τραγούδι του Κώστα Χατζή με τίτλο «Πάλι ύπνος δε με πιάνει» σε στίχους της Σώτιας Τσώτου.
http://musicspins.blogspot.com/2011/10/blog-post_21.html
