Την Πέμπτη 6 Οκτωβρίου είχα την εξτρεμιστική ιδέα να ταξιδέψω αεροπορικώς από την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη. Με προγραμματισμένη αναχώρηση της πτήσης μου στις 19:50, έφτασα στη Θεσσαλονίκη στις 03:30 τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας!
Προφανώς, με το ταξίδι μου αυτό δε συμφωνούσαν οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας.Εντελώς απροειδοποίητα, και παρόλο που είχαν απεργήσει την προηγούμενη μέρα καθηλώνοντας όλα τα αεροπλάνα στο έδαφος, αποφάσισαν να φέρουν κάθε δυσκολία σε κάθε υποψήφιο ταξιδιώτη αλλά και σε όλους τους εργαζόμενους στις αεροπορικές εταιρίες και στο διεθνή αερολιμένα των Αθηνών.
Η αιτία γι’ αυτές τις κινητοποιήσεις είναι η ίδια εδώ και δεκαετίες και πανομοιότυπη για όλες τις ομάδες που απεργούν, κλείνουν δρόμους, διαδηλώνουν, καταλαμβάνουν, εμποδίζουν: το χρήμα. Η μόνη διαφορά σήμερα είναι πως ζητούν να μη χάσουν χρήματα, ενώ πριν από την κρίση ζητούσαν όλο και περισσότερα χρήματα. Και συνήθως τα έπαιρναν.
Εφόσον έχουμε συνδέσει την ποιότητα ζωής, σχεδόν αποκλειστικά με το χρήμα, μπορούν να ισχυριστούν πως αγωνίζονται για την ποιότητα της ζωής τους. Καταστρέφοντας την ποιότητα της ζωής των συνανθρώπων τους.
Πιστεύω πως το ύψιστο αγαθό στον άνθρωπο είναι η ελευθερία. Ελευθερία της σκέψης, ελευθερία έκφρασης, ελευθερία μετακίνησης. Πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να διεκδικούν και να αγωνίζονται ελεύθερα για τα δικαιώματά τους, για τις αμοιβές που πιστεύουν πως αξίζουν, για τις ιδέες τους, για τα παιδιά τους, για την ποιότητα της ζωής τους.
Ο τρόπος, όμως, που αγωνίζονται οι συντεχνίες στην Ελλάδα είναι εξοργιστικός και βλακώδης. Είναι μία μέθοδος αναπαραγωγής μίσους. Βρείτε άλλους τρόπους αγώνα που να μη θίγουν τους αθώους συμπολίτες σας. Διαδηλώστε και αποκλείστε, για παράδειγμα, τις βίλες των υπουργών και του πρωθυπουργού.
Σκεφτείτε μόνο τα τελευταία δύο χρόνια πόσες συντεχνίες έχουν εξοργίσει τους υπόλοιπους Έλληνες. Τα φορτηγά κλείνουν τους δρόμους, οι λιμενεργάτες εμποδίζουν φορτηγά και τουρίστες να ταξιδέψουν, οι ταξιτζήδες στο ζενίθ της τουριστικής περιόδου απεργούν ημέρες, η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ διακόπτει την κρουαζιέρα της για να διακόψει το ρεύμα στα νοικοκυριά, και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Στο τέλος, όλοι μαζί κλείνουν το κέντρο της Αθήνας φέρνοντας σε απόγνωση εμπόρους και εργαζόμενους. Ο εκβιαστικός αυτός τρόπος που οι συντεχνίες δίνουν τον «αγώνα» τους είναι βλακώδης, άδικος, αυτοκαταστροφικός και επικίνδυνος.
Στην ουσία θέλουν να πιέσουν την κυβέρνηση να μην προχωρήσει σε μέτρα που τους θίγουν. Ούτε ένας, όμως, από το κυβερνητικό επιτελείο δεν ταλαιπωρείται από αυτές τις κινητοποιήσεις, γιατί δεν έχουν καμία ανάγκη τα μέσα μαζικής μεταφοράς αφού διαθέτουν κρατικό αυτοκίνητο και σοφέρ. Καμία από αυτές τις κινητοποιήσεις δεν μπορεί να τους θίξει ή ελάχιστα να τους ταλαιπωρήσει.
Είναι άδικο, λοιπόν, να τα τραβάνε απλοί εργαζόμενοι άνθρωποι που αν δεν ανήκουν σε μία τέτοια συντεχνία και εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα για παράδειγμα, δεν έχουν καν τρόπο να πάρουν το αίμα τους πίσω κάνοντας κάτι παρόμοιο.
Τις περισσότερες φορές είναι αυτοκαταστροφικό. Όλοι οι τουρίστες που ταλαιπωρήθηκαν αυτό το καλοκαίρι από τους λιμενεργάτες, τους ταξιτζήδες και τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας χάνοντας τις πτήσεις τους, τις ανταποκρίσεις για την επιστροφή τους, χάνοντας τις διακοπές τους και το κέφι που τους υποσχεθήκαμε, θα γίνουν οι χειρότεροι δυσφημιστές της χώρας μας στο εξωτερικό. Άκουσα τουρίστρια να φωνάζει έξω από την υπό κατάληψη Ακρόπολη «Never in Greece», πόσο εύκολα άλλαξε το «Never on Sunday»!
Είναι επικίνδυνο ό,τι συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι πολίτες που ταλαιπωρούνται από συμπολίτες, δεν έχουν τρόπο να αντιδράσουν. Βλέπουν πως, εκτός από την κυβέρνηση, τώρα και ομάδες συμπολιτών τους καταστρέφουν ό,τι απέμεινε από την καθημερινότητά τους, με τη νοοτροπία «να τη βγάλουμε εμείς καθαρή και ποιος τους γ….. τους άλλους», με το σύνδρομο του «εγώ, εμού, εμένα». Συσσωρεύεται, έτσι, ένα μίσος υπό πίεση και χωρίς βαλβίδα αποσυμπίεσης. Μοναδικός τρόπος εκτόνωσης η έκρηξη.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όλοι εναντίον όλων κι ο καθένας μόνος του, καλλιεργείται μίσος Ελλήνων προς Έλληνες και αν οι ομάδες ήταν δύο και δεν ήταν πολλές και διαφορετικές, θα είχαμε κάτι σαν εμφύλιο. Το μίσος που καλλιεργείται μπορεί να πυροδοτήσει ένστικτα για εκδίκηση και τότε θα είναι αργά για να το διαχειριστεί ο λαός μας, ακόμη κι αν ήταν ψύχραιμος, που δεν είναι.
Η οργή του κόσμου έγινε μίσος δικαιολογημένα απέναντι στην ανίκανη κυβέρνηση που κοροϊδεύει και επιβιώνει. Αλλά και μίσος μεταξύ μας.
Τελευταίο άφησα το πιο εξοργιστικό των ημερών. Στην 24ωρη απεργία οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ είχαν στην οθόνη το μήνυμα πως «η ΕΡΤ δεν είναι ζημιογόνος» και δεν παίρνει χρήματα από τον κρατικό κορβανά. Το θράσος τους ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας του ανθρώπου. Μας θύμισαν, δηλαδή, πως εδώ και δεκαετίες τους πληρώνουμε (και θα συνεχίσουμε) απευθείας από το λογαριασμό της ΔΕΗ, για να παράγουν ένα αδιάφορο έως κάκιστο πρόγραμμα με δημοσιογράφους που οι περισσότεροι δεν μπορούν να μιλήσουν σωστά ελληνικά.
Κύριοι της ΕΡΤ αν είστε μάγκες και σίγουροι γι’ αυτό που προσφέρετε, κάντε μια δημοσκόπηση: πόσοι Έλληνες θέλουν να εξακολουθούν να πληρώνουν το χαράτσι διατηρώντας το «προνόμιο» να σας βλέπουν;
Με όλα αυτά που συμβαίνουν το πιθανό αποτέλεσμα μια άλλης δημοσκόπησης με τρομάζει: αν η 17 Νοέμβρη κατέβαινε σήμερα στις εκλογές μαζί με τα άλλα κόμματα, τι ποσοστό πιστεύετε πως θα έπαιρνε; Είναι το μίσος που υπάρχει. Ας ελπίσουμε να μη φέρει την εκδίκηση.
Περικλής Πηλείδης.
Σύμβουλος χαμένης ψυχραιμίας.
