“κράτη- δημιουργήματα που συμπεριλαμβάνουν στην δομή τους διαφορετικούς λαούς, με διαφορετική κουλτούρα, (όπως η σημερινή ευρωπαϊκή ένωση) είναι καταδικασμένα να διαλυθούν επειδή αντιπαλεύουν την έμφυτη τάση του ανθρώπου για ελευθεριά και επιβολή στον περιβάλλοντα χώρο του”
Ως παράδειγμα είχε αναφέρει τον τρόπο διάλυσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Ερχόμενοι στο σήμερα βλέπουμε ότι η τάση των λαών να δρουν κατά βούληση διέλυσε την Γιουγκοσλαβία, διέλυσε την ΕΣΣΔ, διαλύει σήμερα την...
ΕΕ δεδομένου ότι η ανάγκη για συγκεντρωτισμό εξουσιών εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ευρωπαϊκή οικονομία διαταράσσει τις εσωτερικές ισορροπίες, παράγει έντονα αντίρροπες τάσεις και Ευρωσκεπτικισμό.
Την αλήθεια των παραπάνω μπορούμε να την διακρίνουμε μέσα από τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα την τρέχουσα περίοδο στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Η ΕΕ και τα κράτη- μέλη βρίσκονται μπροστά σε ένα κρίσιμο δίλημμα: Θα συνεχίσουν με το μοντέλο του κράτους- μέλους σε μια χαλαρή πολιτικοοικονομική ομοσπονδία ανεξαρτήτων κρατών ή τα κράτη- μέλη στο όνομα της ευρωπαϊκής ενοποίησης θα “παραδώσουν” κάποιες ή όλες τις εξουσίες τους στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα;
Όπως όμως βλέπουμε η προοπτική παράδοσης εξουσιών δημιουργεί μεγάλες ανησυχίες στους λαούς κυρίως λόγω των εμφανών δομικών αδυναμιών της εε, της αποτυχημένης οικονομικής πολιτικής που παράγει συνεχείς κρίσεις και της απειλής εξάλειψης των κρατών- μελών με την μορφή που τα γνωρίζουμε, από κάθε άποψη, μέχρι σήμερα. Τα πράγματα περιπλέκει και το γεγονός ότι μέχρι πρόσφατα κάποια από τα σημερινά κράτη - μέλη της εε ήταν εξουσιαστές- αποικιοκράτες και κάποια άλλα υποδουλωμένα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Αν τώρα προσπαθήσουμε μέσα από τις καταστροφικές επιπτώσεις που παράγει η κρίση να δώσουμε την εικόνα και το περιεχόμενο του μέλλοντος η σκέψη πηγαίνει στο 1929 όταν η οικονομική ύφεση παρήγαγε καταστροφικές επιπτώσεις για ολόκληρο τον πλανήτη.
Τότε, η έλλειψη εναλλακτικών εξόδων και η σωρευμένη απελπισία έσπρωξε εκατομμύρια ανθρώπους να ψάξουν διέξοδο σε ακραία ιδεολογικά πρότυπα.
Σήμερα, δεδομένης της απουσίας άκρων με καταλυτική πολιτικοκοινωνική επιρροή η διαμαρτυρία στρέφεται στις κυβερνήσεις των κρατών- μελών που επειδή προκαλούν αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που δεσμεύτηκαν απαξιώνονται γρήγορα. Επίσης, τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα έχουν χάσει εντελώς την αξιοπιστία τους καθώς οι αποφάσεις που λαμβάνουν όχι μόνο δεν διασφαλίζουν ποιότητα ζωής, άλλα δημιουργούν και περιθωριοποιημένες κοινωνίες.
Φίλες και φίλοι, η ιστορία διδάσκει και συνήθως επαναλαμβάνεται. Συνεπώς, σε έναν κόσμο με αβέβαιες ισορροπίες και καταστάσεις, όπως ο σημερινός, οι κοινωνίες της Ευρώπης θα αναγκαστούν να ψάξουν έξοδο. Επειδή όμως ο άνθρωπος δύσκολα ταυτίζεται με κάτι που τον ταλαιπωρεί η κατάρρευση της συγκεντρωτικής ευρωζώνης και η επιστροφή στην λογική του πλήρως ανεξάρτητου κράτους- μέλους θα έρθει ντε φάκτο ως μονόδρομος μέσα από τις διαδοχικές φάσεις-καμπές που βιώνουμε.
Ήδη στο Ηνωμένο βασίλειο και σε άλλες χώρες χιλιάδες πολίτες ζητούν με υπογραφές τους ή με άλλους τρόπους την έξοδο από την ΕΕ.
Στην Ελλάδα,η πραγματική κατάσταση που βρίσκεται η οικονομία και η κοινωνία αποκαλύπτει την ταυτότητα της Κυβέρνησης και δημιουργεί την ανάγκη επανατοποθέτησης στην βάση των πραγματικών αναγκών.
Αν λοιπόν συνεχίσουμε, ως χώρα, να βαδίζουμε στο πουθενά, χωρίς σχέδιο και χωρίς ενεργό συμμετοχή του πολίτη στην διαμόρφωση και υλοποίηση των αποφάσεων τότε είναι σίγουρο πως όχι μόνο το χρέος θα παραμείνει υψηλό για πολλά χρόνια, αλλά θα μετεξελιχθούμε σε χώρα υποτακτικών και παραδομένων σε μία μίζερη καθημερινότητα
neoinileias.blogspot.com
