Η κατάσταση είναι δεδομένη. Δεν υποτιμώ τη σοβαρότητά της ούτε την αμφισβητώ. Μόνο που θέλω να την προσεγγίσω διαφορετικά. Μέσα από τις προκλήσεις που αυτή γεννά.
Μέχρι πριν μερικά χρόνια φαινόταν σα να είχαμε ξεχάσει το «εμείς». Σαν η κοινωνία να απαρτιζόταν από εκατομμύρια τεράστια «εγώ». Η ευμάρεια δε δημιουργεί μόνο ανέσεις, αλλά και μία αδηφάγα ανάγκη για όλο και περισσότερα, όλο και περισσοτερα υλικά αγαθά: ακριβά ρούχα, κοσμήματα, αμάξια, σπίτια. Καθένας πήγαινε στη δουλειά με το αμάξι του. ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ…
Όλοι βιάζονταν, δεν είχαν χρόνο να μιλήσουν στο διπλανό τους. Και η διασκέδαση; «καφές» και clubbing, συζητήσεις επιφανειακές για celebrities και κουτσομπολιά! Και ο καθένας στο καβούκι του…
Δεν ενοχοποιώ κανενός είδους διασκέδαση, όταν αυτή αποτελεί διασκέδαση γι’ αυτόν που την επιλέγει. Αναφέρομαι στην ψευτοκουλτούρα του «in» και της απρόσωπης μάζας.
Τώρα τα χρήματα στερεύουν. Τώρα γεννάται η ευκαιρία για αναβίωση λησμονημένων αξιών με την πραγματική τους έννοια: φιλία, αγάπη, οικογένεια, αλληλοϋποστήριξη. Οι φίλοι μαζεύονται στα σπίτια, στα κουτούκια, στις γειτονιές. Οι συνάδελφοι συναντιούνται για να πάνε μαζί στη δουλειά τους.
Η μεγαλύτερη πρόκληση που αναδύεται είναι το «μαζί». Ας αφήσουμε κατά μέρος την κριτική, και ας κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια. Γιατί, βλέπεις, το είχαμε ξεχάσει και αυτό. Ας δώσουμε εμεις τις λύσεις, ΜΑΖΙ, για την ποιότητα της ζωής μας. Μπορούμε να μειώσουμε τη δύναμη του χρήματος και, ταυτόχρονα, να αυξήσουμε την αγοραστική του αξία. Ας μην το ξοδεύουμε για πράγματα περιττά. Ας ξαναδοκιμάσουμε τον αντιπραγματισμό (το σύστημα της ανταλλαγής αγαθών). Σου δίνω λάδι, μου δίνεις φρούτα. Μου επισκευάζεις τη βρύση, κάνω μία συνεδρία μαζί σου, κ.ο.κ.
Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας και χρειάζομαι επεγγελματικό χώρο; Μπορώ να συστεγαστώ. Να είμαι ΜΑΖΙ με συναδέλφους. Να μοιραζόμαστε πέρα απ’το νοίκι και τα άλλα έξοδα, τις λύπες και τις χαρές. Αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα, μπορεί κι έγώ να ήμουν στον επαγγελματικό μου χώρο μόνη μου. Έχοντας, όμως, πλέον δοκιμάσει το «μαζί», δεν το αλλάζω.
Είμαστε τέσσερις φίλες και συνάδελφοι, που ξεκινήσαμε μαζί στον ίδιο χώρο. Δεν αλλάζω τη χαρά που μοιραστήκαμε, όταν η καθεμιά μας είχε το πρώτο της περιστατικό. Γιατί, ξέρεις, η χαρά πολλαπλασιάζεται όταν τη μοιράζονται κι άλλοι μαζί σου. Δεν αλλάζω την εικόνα από τα «ζεστά» πρόσωπά τους, που αντικρίζω όταν τελειώνω τις συνεδρίες μου. Δεν αλλάζω το λουλούδι που βρίσκω στο ποτηράκι στο γραφείο μου. Το λουλούδι που η συνάδελφος και φίλη μου διαλέγει για εμένα, όταν διαλέγει λουλούδια για εκείνη. Επειδή το «εμείς» είναι μεγαλύτερο από το «εγώ» της… Και η γλυκιά της ενέργεια πλημμυρίζει το χώρο μου.
Οι προκλήσεις δεν είναι μόνο αυτές. Ήρθε ο καιρός να πετάξουμε τη σαβούρα από τη ζωή μας. Να ασχοληθούμε με το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή μας. Ας πετάξουμε τις τηλεοράσεις. Μας απομυζούν χρόνο και ενέργεια. Ας αναζητήσουμε την ποιότητα στην ψυχαγωγία, στα πολιτιστικά δρώμενα. Ας πάμε μια βόλτα στη φύση με τον αγαπημένο μας. Ας ακούσουμε την αγαπημένη μας μουσική με το σύντροφό μας. Ας δημιουργήσουμε ένα ρομαντικό δείπνο. Ας μαζευτούμε με φίλους, να παίξουμε επιτραπέζια και να πούμε ανέκδοτα. Ας γίνουμε μια αγκαλιά γύρω από μια κιθάρα και ας ενώσουμε τις φωνές μας. Ας τραγουδήσουμε απ’την καρδιά μας.
Πριν σκεφτείς «δεν έχω χρόνο», σκέψου πόσο χρόνο καθημερινά περνάς μπροστά από την οθόνη της τηλεόρασης…
Ας επιστρέψουμε ή ας αναζητήσουμε την πνευματικότητά μας, όπου κι αν βρίσκεται αυτή για τον καθένα μας. Για άλλους βρίσκεται στο Χριστό, για άλλους στο Μωχάμεντ, στο Βούδα, στον Ήλιο, στη μητέρα γη, στο φως, στη φύση, στην εσωτερική δύναμη του ανθρώπου. Η πίστη και το όνειρο είναι πάντα εκεί και μας περιμένουν. Δεν έχει σημασία σε τί πιστεύω. Σημασία έχει «ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ». Να πιστεύω σε εμένα, στον άνθρωπο, να πιστεύω σε εμάς, ώστε ο φόβος να μην εισβάλει στην ψυχή μου. Γιατί ο φόβος φέρνει αρρώστια ψυχική και σωματική και μου στερεί την ελευθερία. Όμως, το πνεύμα και το όνειρο είναι δικά μου! Είναι αστείρευτα! Και κανείς δεν μπορεί να μου τα κλέψει.
Ας πούμε ένα μεγάλο «ΟΧΙ» στους Πέρσες του 21ου αιώνα.
Ας πούμε «ΝΑΙ» στο «ΕΜΕΙΣ».
Ας στηρίξουμε ο ένας τον άλλο, δείχνοντας σεβασμό, υποκινούμενοι από καθαρή αγάπη. Η αγάπη και το όνειρο πάνε μαζί. Αν δεν αγαπώ, δεν μπορώ να ονειρευτώ. Αν δεν ονειρεύομαι, δεν μπορώ να αγαπήσω. Αν δεν αγαπώ, δε ζω…
*Η Ανθή Μπελλέ είναι σύμβουλος ψυχικής υγείας.
http://www.aixmi.gr
